het medicijntasje en nano

(voor de tweede keer, want opeens viel de stromm uit, grom grom)

hoe dol moeder ook op haar medicijnentasje is, mijn zoon -nano: ik heb vast wel eens over hem verteld- heeft een gruwelijke hekel aan het ding. De gestreepte stof hoeft maar te verschijnen tussen de kleren in mijn koffer, of nano zet het al op een brullen en begint te stampvoeten. Oorzaak? Nano's moeder wilde per se op vakatnie naar een land waar de malariamug veevuldig huishoudt. Dus dient nano elke dag anti-malaria-spul tot zich te nemen. ' Je zegt gewoon tegen hem da het een snioepje is, dan neemt ie het vast zonder problemen' zei de apotheker nog opgewekt tegen me. Haha. Mijn zoon weet neit wat snoepjes zijn, wel weet ie dat ie totaal niet zit te wachten op een ranzig bitter pilletje. Dus is het elke dag een martelgang van een paar uurom dat ding naar binnen te krijgen. Inmiddels hebben we door het gebruik van een spuitje, zonder naald uiteraard, de martelgang weten te beperken tot een paar minuten, maar de tranen die erom vloeien zijn helaas niet minder geworden...

Uiteraard gebeurde ook het onvermijdelijke: nano werd -na vrolijk met alle kinderen in the village zijn speelgoed te hebben gedeeld, net als zijn koekjes, en het prut onder hun nagels en en en- ziek. Terwijl we recht op de evenaar een pauze hielden, sloeg zijn termometer 39.8 uit. Uiteraard viel meteen het M-woord, maar wijs geworden door mijn ervaring afgelopen jaar, en met hulp van deze of gene ontzettend ervaren nederlandse oegandees die al meerde malen aan den lijve van haar mooie kinderen heeft ondervonden hoe oegandesen altijd alles op malaria gooien, kregwen we er toch de juiste diagnose uit: een bacteriele infecte. En dus kwamen we het hospital uit met vier flesjes medicijnen die elk om de 6 uur het lichaam van mijn zoon moesten zien binnen gewerkt te worden. Een groot feest. Vooral omdat de oegandezen het nodig vinden van alles aan de medicijnen toe te voegen om het maar 'leuk' eruit te laten zien en te laten ruiken en smaken, maar waardoor het voor mijn, en mijn zoons, zintuigen een grote chemische vergifzooi leek. De martelgang van dat ene malariapilletje per dag werd dus enorm uitgebreid, zijn huilen moet tot in het dorp verder te horen zijn geweest. En mijn tranen liepen onophoudelijk bij het, met heel veel kracht, toedienen van al die troep, wat deed ik mijn zoon toch aan????
Inmiddels is meneer met behulp van hetchemische vergif, de frisse lucht aan een geweldig mooi lake, en de goede zorgen van bovengenoemde nederlandse oegandees (en van zijn moeder natuurlijk ook, want zo slecht bedoelde ze het allemaal niet) weer netjes helemaal de oude. Hij geniet volop, en hoeft niet meer bang te zijn voor het medicijnzakje; die heeft het namelijk begeven nadat het arsenaal aan medicijnen ineens zo werd uitgebreid...