tjielp

nano in de tuin. Vogels fluiten. Nano roept: 'foon!'....Wat een klotegeneratie.

jasje

Even leek de hele wereld te vergaan toen ik als elf jarig meisje voor het eerst ongesteld werd, dagen lang huilde om dat te verwerken en mijn vader mij probeerde te troosten met de legendarische opmerking: ' dan kun je nu zelf dat broertje maken dat je altijd wilde hebben' . Ik een kind maken??? Zelf???? Wat een vre-se-lij-ke gedachte. Ik gruwelde.

Het heeft vijf jaar geduurd om bij te komen van die opmerking. Ik was 16, had een mooie Kleindoenradenaar aan de haak geslagen, en in een kledingzaak werd ik verliefd op een klein bordeaux rood houwtjetouwtje-jasje. Als dat kleine kindje dat ik zelf zou kunnen maken, deze jas aan zou mogen, zou dat een hoop goedmaken, en zou het zelfs misschien nog wel eens léúk kunnen worden om kinderen te krijgen... En dus kocht ik het jasje. Ik hing het op mijn kamer als decoratie en droomde over ons kindje dat met zijn blonde lokken en blauwe kijkers erin rond zou rennen, want niet alleen mijn vriends naam had iets Scandinavisch.

Dat blonde kaboutertje is er nooit gekomen. Maar 12 jaar nadat mijn vader mij het schokkende nieuws vertelde, hangt dat jasje wel mooi aan mijn kapstok. En 's morgens als ik naar mijn werk ga, roept er een klein mannetje 'jas aan, jas aan' en komt met dat jasje aangerend, 'piep piep' doet ie zijn armpjes door de mouwen.


Wie had dat ooit verwacht, 9 jaar geleden, dat ik dit jasje toch nog zo snel zou gebruiken?
Oke, dat blonde engelenhaar is er niet van gekomen, maar hey, hoe had ik nou aan kroeshaar kunnen denken toen ik 16 was? Schinnen hield tenslotte wel van buitenlanders, maar buitenlanders hielden niet van Schinnen. Dus moesten wij het in onze jeugd doen met twee donkere kinderen in het dorp, geadopteerd uit Colombia, dus niet eens de real shit. In mijn fotoalbum van vroeger prijkt natuurlijk wel een foto waarin ik in één badje zit met het enige donkere jongetje van het dorp, en aan de muren van onze tienerkamers hingen posters van Afrikaanse kindertjes, en moriaantje natuurlijk, die was ook zo zwart als roet. Maar daar bleef het wel een beetje bij.

Maar ik had dus mooi wel gelijk, toen ik dat jasje 9 jaar geleden tegenkwam: het is zo gruwelijk nog niet om moeder te zijn, als je kind zo'n mooi jasje mag dragen!

Trouwens

ik mag toch aannemen dat die Ander niet vervolgens zich gaat bemoeien met de naam van Nano's zusje, of gaat klagen dat Nano's haar eraf moet, of me helemaal gefrustreerd maakt omdat Hij gewoon alsnog overal doorheen slaapt. Of dat ie gaat zitten zeiken dat ik de afwas niet gedaan heb, te veel achter mijn laptopje hang...Of dat Ie Nano dooie dieren gaat voeren, of ranzige veel te zoete snoepjes. Of dat Ie legerkleding voor um gaat kopen, um gaat uitschelden als nano niet mannelijk en macho genoeg is. Of dat Hij elke vrijdag met zijn vrienden in de kroeg hangt, en ik Hem de volgende ochtend kotsend in Nano's kamer aantref. Of dat Hij bij elk pijntje gaat liggen kermen van de pijn, waardoor ik opeens twee kinderen heb om te verzorgen...

Schijt aan asm-dag

zo. ik heb het even he-le-maal gehad met dat zogenaamde gezellige en leuke alleenstaandemoederschap.ik wil dat er ook eens Iemand Anders tegen nano zegt dat ie niet op het stopknopje in de bus mag drukken, dat Iemand me vóórdat ik twee-en-een-half-uur (!) met een driewieler loop te zeulen, even met Zijn technische inzicht vertelt dat Nano de komende jaren nooooit met zijn voeten bij de trappers zal komen.Dat Iemand Anders eens een keertje de afwas doet, en dat als We dat alletwee verzuimen, ik niet de enige ben die de volgende ochtend tegen een enorme berg aan moet kijken. Dat Iemand als ik met koppijn op de bank lig, me daar rustig laat liggen en intussen al het geklets van Nano aanhoort -liefs in een andere ruimte-. Dat die Ander eens een keer tegen het kdv zegt dat ze met hun kammetjes van de dreadlocks van Nano af moeten blijven, en tegen de gastouder dat de televisie ook wel eens uit mag. Dat die Iemand als vanzelfsprekend thuis bij Nano blijft als ik eens gewoon iets heel saais wil doen, iets waar je geen oppas of vriend voor belt.Dat die Ander ook eens meedenkt over alle praktische problemen die de aankomende reis naar Afrika met zich meebrengt, ipv dat ik me daar in mijn eentje over lig suf te piekeren. En als Hij dan toch aan het meedenken is, kan Ie misschien ook eens bedenken hoe we dat volgende week gaan aanpakken, als de wintertijd weer ingaat, en ik als er geen actie wordt ondernomen, dus opeens elke ochtend veeeels te vroeg met een wakker kind zit opgescheept. Ow ja, uitslapen natuurlijk, dat Hij verdomme er maar eens een keer uitgaat zeg...