fail...

We tuigen met z'n tweeen de kerstboom op en daarna zetten we het stalletje op.
Voor Nano blijkt het kerstverhaal nog totaal nieuw, dus er valt een hoop te vertellen en vragen. De meest prangende vraag is: 'hoe heet het babytje?'
Als ik vertel dat hij Jezus heet, trekt nano verbaasd zijn wenkbrauwen op. 'Jezus?? Maar dat zeg je toch alleen maar als er iets naars gebeurd?'

...

help! ik moet nog...

En opeens zijn ze er: slapeloze nachten.
Nachten waarin mijn hersenen een vermoeiende strijd aangaan met elkaar: terwijl de ene hersenhelft zich bezighoudt met mantra's om in slaap te komen en met het paniekerig registreren van de tijd die de klok al aangeeft (om vervolgens meteen uit te rekenen hoeveel uren er nog over zijn voordat de wekker zal gaan), is de andere drukdoende met een andere paniek. Een paniek die samengevat neerkomt op de openingszin 'help, ik ben al 28 weken zwanger en moet nog....'.
Helaas is het niet één te-doen-item per nacht dat 'behandeld' wordt, maar is het, zoals het bij een chaoot als mij (ik?) verwacht kan worden, een grote chaos van duizend en een dingen die mijn hoofd inschieten. Effectief lijstjes maken, of vraagstukken oplossen ('waar gaat nano heen als ik onverhoopt wederom in het ziekenhuis moet blijven?') zit er natuurlijk niet in, aangezien die andere hersenhelft net zo hard probeert tot 1000 te tellen in de hoop ergens onder de honderd in slaap te zijn gesukkeld.
Maar het was kwart voor 4 vannacht toen ik dan toch maar besloot om even op te staan en met mijn rolmaatje de tafel op te meten zodat ik dat in ieder geval van mijn lijstje af kon strepen. Fjieuw, heeft dat wakker liggen gelukkig nog een klein vruchtje afgeworpen.
Als ik na drie uur slaap door mijn telefoon wordt gewekt, opsta en het licht aan doe, concludeer ik ietwat wanhopig dat aan mijn huis zelf nog helemaal niet is te zien dat er hier momenteel iemand woont die last heeft van nesteldrang...
Het wordt denk ik tijd om het credo van Feyenoord toe te passen (en dat ik dan nu mijn eerste voetbalgrap op mijn blog zou plaatsen, het zou wat zijn); geen woorden maar daden, zodat ik 's nachts gewoon lekker kan slapen en overdag na de gedane arbeid kan genieten van mijn nestje dat vast en zeker mooi op tijd klaar komt om mijn nummertje2 te kunnen ontvangen.

de b is van bonen

Toch grappig, zo'n zwangerschap. Er is een lange lijst met allemaal klachten waar je lijf en je leden uit kunnen kiezen, en je moet maar zien waar ze mee aankomen. Ik mag over de eerste helft van mijn zwangerschap toch niet klagen, wat dat betreft.
Oke, beetje jammer dat ook nu de moeheid de hele zwangerschap lijkt aan te houden, en dat overgeven was natuurlijk ook niet alles. En och ja, zonde dat ik niet zo stralend van humeur ben als bij de vorige zwangerschap maar dat ik juist mijn best moet doen om niet voortdurend eruit te floepen hoe vreselijk chagrijnig ik ben. Maar verder mag ik oprecht niet klagen.
Zo is momenteel de meest overheersende zwangerschapskwaal eigenlijk een die best wel wat lol oplevert. Hij staat in de lijst onder de B van Bonen. En nee hoor, het is geen manie die mij er toe dwingt midden in de nacht witte bonen in tomatensaus klaar te maken. Het is meer het feit dat ik voortdurend In de Bonen ben. Niet zo handig als je op het gebied van ordelijkheid (zowel in hoofd als in huis, bureau, werk) sowieso niet heel veel reserves hebt...
Zo gebeurt het me tegenwoordig regelmatig dat ik op mijn werk wil beginnen aan een lijst, en ik er keer op keer tot mijn grote verbazing achter kom dat ik die lijst blijkbaar vijf minuten daarvoor al heb afgewerkt.
Nano is er al bijna aan gewend dat ik zonder ook maar iets door te hebben zo drie keer op rij aan hem kan vragen of ie zijn slaapzak al in zijn luizenzak heeft gedaan op school. ('huh? Maar ik heb toch helemaal geen slaapzak bij me' 'ow, ja jas, dan, hoe moet ik nou weten hoe zo'n ding heet....')
Moet ik 's morgens zijn lunch voor school klaarmaken, dan gaat er zonder pardon een laagje siroop in de broodtrommel in plaats van in de beker.
Als er op de markt iemand achter me aan rent om te vertellen dat ik de kilo kaas die ik net gekocht heb, bij de kraam heb laten liggen, kijk ik niet eens meer verbaasd op.
En tijdens het avondeten gooi ik zonder een krimp te geven de sla in de koekenpan in plaats van de aardappeltjes.
Nu maar hopen dat Bureau Jeugdzorg niet meeleest en beslist dat het onverantwoord is dat ik met deze kwaal zorg draag over die lieve zoon van me...

waarom hij een gouden medaille verdient

Ik was 7 weken zwanger (zwanger??? Jaaaa, zwanger!!!!!) en ik was zwak ziek en misselijk. De duizeligheid was zo heftig dat ik emmer na emmer onderspuugde, terwijl nano in de kamer tv keek. Af en toe kwam ie om het hoekje kijken, hij zei meestal niks, maar keek me zorgelijk aan, waarna hij weer richting de tv verdween. Uit noodzakelijk kwaad, emmers vol, probeerde ik me, een aantal overgeefbeurten verder, naar de woonkamer te begeven. Daar vond ik op de grond iets waar nog wel in gespuugd kon worden (wat is het toch een feest, dat zwanger-zijn :) ). Nou is spugen sowieso al niet mijn hobby, maar nu was het wel een beetje klaar. Daar was mijn lichaam het overigens mee eens, en die besloot dus spontaan flauw te vallen boven de nieuw ondergekotste bak. Ik kwam weer bij van mijn allerliefste zoon, die bezorgd naast me was komen staan en met zijn te lieve stem vroeg of het wel ging. Terwijl ik iets murmelde wat op een 'ja' moest lijken, verdween hij naar mijn slaapkamer om een emmer op te halen die iets minder vol was dan de emmer waar ik nu boven hing. 'Zal ik deze even schoonmaken?' vroeg ie terwijl hij de volle emmer van me overnam. Ik smolt zo ongeveer en zei hem dat dat natuurlijk niet hoefde. Maar voor ik het wist ging ie met twee emmers in zijn hand, naar de wc, waar ik hem de boel hoorde doorspoelen en met water hoorde omspoelen. Ondertussen krabbelde ik een beetje op, en om toch maar even duidelijk te maken wie er in dit huis nou voor wie zorgt, begaf ik me naar de keuken om voor mijn zoon wat bamisoep klaar te maken. Hij at het stilletjes op aan de keukentafel, alleen, want ik was alweer gaan liggen op de bank. Toen ie klaar was sprak ie 'zo, dan zal ik maar naar bed gaan'. En terwijl hij zijn oog op zijn moeder liet vallen, concludeerde hij hardop: 'een verhaaltje zit er niet in, denk ik' en verdween stilletjes naar zijn slaapkamer...

foto's voor de oegandese thuisblijvers

Specially for the Ugandan friends; a lot of pictures from Baker in Holland! Enjoy!


That's what a daddy's for; to learn to climb a tree! Look at the yellow spot on top of the tree, that's nano! (click on the picture to have a better view)
(Daar heb je dus een vader voor! (en moeders houdt haar hart vast. Wat een burgelijke toestand toch!))



on the beach:






having dinner in the garden:


In the garden of Eefju's mom, at eleven o'clock in the evening, and it's still not dark!


the point of three borders: the one from Germany, the Netherlands, and Belgium:



Trip to Germany:


Trip to Belgium:




Watching planes at Schiphol Airport:

Hoe word je beroemd, deel2

Het is alweer vijf jaar geleden dat ik een blogje schreef over hoe je beroemd kunt worden. Ik schreef dat toen vanuit het altijd warme Oeganda, en mijn grootste advies was dan ook om naar Oeganda te vliegen als je wilt ervaren hoe het is om beroemd te zijn.
Vijf jaar later weet ik dat het niet nodig is. Het enige wat je moet doen, is een kind worden dat naar school -en naschoolse opvang- gaat. Of, aangezien het niet zo gemakkelijk is om zomaar opeens kind te worden, maak een kind, zorg dat die oud genoeg is om naar school te gaan en geniet dan vanaf de zijlijn mee.
Het schijnt een bekend verschijnsel te zijn, maar ik wist nergens van. Inmiddels, zoonlief gaat 5 maanden naar school, weet ik er alles van. Ineens wordt overal waar we in het openbaar verschijnen, zijn naam geroepen, gefluisterd, gescandeerd. Zijn fans zijn gemiddeld zo rond 1 meter, maar soms zijn er ook grotere fans bij. Nano begint eraan te wennen, kijkt trots op, zwaait naar zijn aanhang, met zijn kin een beetje in de lucht, of bij de grotere fans juist een beetje verlegen naar beneden kijkend.
Het leukste is het dagelijkse parade-momentje als we van school naar huis fietsen. Langs de weg loopt een stoet aan kinderen, aanbidders, die voortdurend zijn naam scanderen. En Nano, die zit als een koning achterop mijn fiets, zwaait behendig naar alle mensen, draait zijn hoofd van de linkse stoep naar de rechtse om elke fan een blik te gunnen, en fluistert tussendoor opgewonden tegen me: 'Ze beginnen me allemaal te kennen, mama!'.

en dan de tekst...

Dag 1:
Op de verwarming liggen tig papieren zakdoekjes. Het is overdag. Baker ligt in bed, onder de dekens, vier dekens. Met truien aan, drie over elkaar. En een muts op. Nano rent heen en weer met de warm geworden papieren zakdoekjes, om papa op te warmen.

Dag 2:
Baker wast af. Ik zet het droogrek neer. Baker kijkt verbaasd en een tikkie geërgerd waarom ik dat ding precies op dit moment precies op dé plek waar hij de afwas wilde zetten, neerzet. Vervolgens puzzelt ie net zo lang tot hij alle kopjes en borden naast het droogrek op het aanrecht kwijt kan. Het droogrek heb ik toen maar weer weggehaald.

Dag 5:
Toen ik voor het eerst naar Oeganda ging, vroeg een Oegandees aan mij: 'Are you from Almere?' Dat is weer eens een andere vraag dan 'Do you want to produce for me?', dus mijn aandacht had ie. Op school blijken klassen vol Oegandese kindjes erin gestampt te krijgen hoe wij Nederlanders land hebben ingepikt van de zee, hoe wij de baas over de natuur spelen.
En dus wilde Baker naar de afsluitdijk. Het regende die dag, zoals het de eerste week ongeveer elke dag deed. Bij het monument stapten we uit. Het woei, het was koud. En Baker sprak: 'We Africans are lucky. We can be poor, but at least we have a normal and nice climate', om even later hoofdschuddend te zeggen: 'It feels like I'm in a fridge'.

Dag 7:
'He??? Waarom vertrekt die trein terwijl hij nog half leeg is?'


(volgens zijn paspoort is baker op 25 mei jarig. een kaartje op je verjaardag krijgen, kent ie natuurlijk niet (hij kijkt uberhaubt met grote ogen naar wat er allemaal in de brievenbus (ook onbekend begrip) wordt gegooid de hele dag. Pakken vol folders, post, kranten....). Dus als je je steentje bij wil dragen aan zijn mini inburgering....)

de eerste 10 dagen in foto's

politiek

Ik heb een tijdje zitten twijfelen of ik mijn blog zou gebruiken om mijn ongenoegen te uiten over het visumbeleid, om hier Verdonk (die er al lang niet meer over gaat,maar die wel een fijne pispaal is) een beetje te bashen, om aan te geven hoe vreselijk oneerlijk ik het vind dat wij overal maar heen kunnen waar we heen willen, omdat we toevallig in Nederland geboren zijn, terwijl iemand uit Oeganda geen kant op kan.
Ik heb wel vaker een mening over de politiek, maar probeer me op dit blog eigenlijk te beperken tot verhalen over een moeder en een kind. Maar goed, dat hele visumverhaal heeft natuurlijk ook wel weer heel veel te maken met deze moeder en haar zoon, dus allicht zou het toch wel passen op dit blog...
Ik hoef er gelukkig niet langer over te twijfelen of ik het wel of niet zal doen, want hij mag gewoon komen!!!! Volgende week al!!!!

Dus vanaf volgende week zal ik mijn blog-onderwerp een beetje verschuiven van een moeder en kind in Oeganda naar een papa in Nederland. Ik ben blij en rete nieuwsgierig!!

Ow ja, en nu moet ik dus als de wiedeweerga af gaan vallen, mijn huis opruimen en zijn band plakken. Gekkenwerk!

frustratie begint met een f

'mama, met welke letter begint de b'
'hmmm, de b is zelf een letter, dus die begint gewoon met de b'
'neehee. met welke letter begínt ie?'
'ja, hij begint met de b. luister maar: bbbbbbbbb'
'neeheehee, met welke letter begint ie nou?'
'...bedoel je misschien welk woord met de b begint? zoals bbbbboom, of bbbbbbanaan?'
'neeheeheehee, met welke létter het begint, dat wil ik weten.'
'ow'

------------

'mama, hoeveel is drie en tachtig?'
'dat is drie-en-tachtig'
'neehee, hoeveel drie en tachtig is als je het bij elkaar doet?'
'ja, dat is dan dus drie-en-tachtig. Klinkt hetzelfde, maar tachtig en drie is ook drie-en-tachtig'
'neeheehee, ik bedoel hoeveel het is; drie en tachtig?'
'ow'


-----------

'mama, wat voor dag is het op dinsdag?'
'op dinsdag is het dinsdag, daarom heet het ook zo'
'neehee, welke dag het nog méér is op dinsdag'
'hmmm. op dinsdag is de dag dat je lang naar school gaat. en het is de dag na maandag'
'neeheehee. welke náám heeft die dag nog meer? is het woensdag, of vrijdag?'
'dinsdag is alleen maar dinsdag. het is maar 1 dag tegelijk; dus dinsdag is dinsdag, en woensdag is woensdag.'
'neeheeheehee, dat bedoel ik niet.'
'ow.'

jaloezie

In bed.
'Mama ik ben jaloers op je'
'Ow....weet je wel wat dat is, jaloers zijn?'
'Nee.'
'Dat is als je heel graag iets wil hebben wat die ander wel heeft en jij niet. En dat je dat een beetje onaardig laat merken'
'Ok....Dan ben ik dus jaloers op je. Want ik wil ook grote borsten.'

Een nieuwe tafelgenoot

Opeens heb je dat. Dat je naast je kijkt aan de tafel, terwijl je je avondmaaltje op eet en dat je beseft dat je een totaal andere tafelgenoot hebt dan de tijd daarvoor.
Eentje die uit het niets alle woorden die worden uitgesproken meeklapt, om de lettergrepen te tellen. Eentje die me per abuis, maar keer op keer, met 'juf' aanspreekt in plaats van met 'mama'. Eentje die met een ondeugend gezicht grapjes vertelt die hij van zijn klasgenootjes gehoord heeft. Die tussen de slappe lach door mij zijn nieuwe versie van een Sinterklaasliedje probeert te laten horen, waarbij de aanpassing die die enorme lachbui veroorzaakt niet meer behelst dan het Bonne Bonne Bonne te vervangen door Hondenpoep.
Die laat blijken niet meer alleen maar in het hier en nu te leven, door nu al zijn zorgen te uiten over groep 3, omdat ze daar geen speelhoeken meer in de klas hebben. Die gezonde twijfel uit over zijn juf, want ze heeft al een paar keer gezegd dat ze hem zou willen leren lezen, maar tot op heden heeft ze nog geen woord gehouden. Het zou toch niet zo zijn dat zij zelf helemaal niet kán lezen, vraagt hij zich hardop af.
Mijn tafelgenoot legt me, met zijn hand zijn hoofd ondersteunend, uit hoe vriendschappen werken en het nut van vergeven. Want hoezo is het nou weer raar dat ie vanmorgen met zijn vriendinnetje hand in hand zat in de kring terwijl hij gisteren nog thuis kwam met verhalen over ruzie in de poppenhoek. Dat was toch een andere da-hag!!
En terwijl hij met zijn bekend ge-mjam en zonder enige mokken de zuurkoolstamppot naar binnen smikkelt, zegt ie: ' behalve sla, spruitjes en mandarijntjes, vind ik ook zuurkool echt héél erg vies'.

Nooit geweten dat het zo leuk is; een kleuter aan je tafel!

De uitslag!

En de juiste antwoorden zijn:

lied 1:


Eerst geraden door Pino (al was de titel niet juist, maar niemand kwam met een beter alternatief!)


lied 2:

Eerst geraden door Mara.

De prijzen komen eraan!!!

extra tip voor opgave 2

Opgave 1 lijkt me eigenlijk wel te doen (maar ik word allicht verblind door mijn subjectieve blik op mijn zoons muzikaliteit...), maar voor opgave 2 heb ik voor de liefhebber nog wat bonusmateriaal....

prijsvraag!

Wie weet als eerste de twee nummers (titel + uitvoerder van het origineel) te achterhalen van de nummers die nano hier zingt terwijl ie speelt? Voor degene die als eerste beide nummers hier neerzet,ligt er een prachtige prijs klaar!
Let op bij opgave 2: je moet het echt hebben van de eerste seconden, daarna blijft de plaat een beetje hangen :)

Mandela's nightmare

Op bed.

'Mama ik hou van je'
'Wat lief van je Nano. Ik ook van jou' (wij zijn niet vies van zoetsappige cliché-dialogen, zo nu en dan).
'En van wie hou je nog meer? Ook van je papa?'
'Nee, want die is donker'
'Ja maar daar gaat het toch niet om? Het gaat toch niet om je kleurtje maar om je innerlijk, hoe je van binnen bent?'
'Ja. Dat klopt. Dus dan moeten we dat kleurtje van papa er maar af halen, zodat we kunnen zien wat er in zit. Maar hoe doen we dat nou, he? Met een mes misschien?'

Rouvoets Nightmare

Opgroeien in een eenoudergezin, dat is opgroeien voor galg en rad natuurlijk. En dan zijn zijn opa en oma (aan beide kanten) ook nog gescheiden.... Dat krijg je er nu van:

Totaal verbaasd: 'He Mama, waarom wonen de ouders van P. bij elkaar in één huis?'

------

'Mama, waarom wou jij een kindje'
'Omdat ik wist dat ik een heel leuke zou krijgen. Wil jij later ook een kindje?'
'Ja. Kan jij die voor me maken?'
'Nee, als ik er een voor je maak, dan word je broer. Als je papa wil worden, en als je dus je éígen kindje wil, dan moet je hem zelf maken.'
'Ok, zullen we hem dan samen maken?'