Knap hoe hij met de behoorlijke geringe hoeveelheid lichaamsoppervlakte toch minimal 50% van mijn bed weet te bezetten.
Ik schrik als ik zie hoevaak ik onbewust al op de snooze-knop heb gedrukt (waarom lijken de deuren van de wondere wereld van het wereldwijde web altijd pas na middernacht voor je open te gaan?...). Mijn zoon is nog niet wakker te krijgen, dus ik snel uit mijn bed om alvast boterhammen te smeren en andere dingen van het ochtendlijstje weg te werken. Ik zet melk op voor pap en als deze klaar is, probeer ik mijn zoon wakker te krijgen. Het lukt voor geen meter. Waar ik legio ouders hoor klagen dat ze in alle vroegte elke dag gewekt worden door hun kinderen, heb ik een exemplaar dat niet wakker te krijgen is. Ik doe het licht aan en er komt een gemurmel uit hem 'ik wil slááápen'. Jammer de bammer, want er moet nog vanalles gebeuren voordat hij klaar is om op het kinderdagverblijf te verschijnen en we hebben nog 25 minuten op de klok. Ik lok hem zijn bed uit met de mededeling dat er pap voor hem klaar staat. Het vreetzakkie heeft dáár wel oren naar en komt zonder mokken zijn -herstel MIJN- bed uit. Poppie blijkt ook honger te hebben en Nano zelf lijkt spontaan te zijn vergeten hoe z'n lepel ook al weer werkt. Dus zit ik, met de klok in mijn nek hijgend, poppie en Nano pap te voeren. Tussen twee happen door haal ik het arsenaal aan haarverzorgingsproducten voor Nano te voorschijn zodat ik tussen de overige happen zijn kroes/krul/krulloze haarbol in bedwang kan proberen te krijgen. Huphup na de laatste hap door naar de commode om aangekleed te worden.
Nog vijf minuten en dan moeten we echt op de fiets zitten. Ik trek zijn shirt aan en ontvang een klap in mijn gezicht :-/ Ah nee he, moet ie nu echt NU een beroep doen op mijn opvoedkundigheid? Vooruit: 'Auw nano, dat was niet aardig.'
'Ow solly mamma. Kusje op?'
'Zo beter?'
'Zal ik nog een kusje erop doen?'
En voor ik het weet zijn we twee minuten en 20 kusjes verder.
Tanden poetsen, jas aan -nee nano, niet je bodywarmer, dan krijg je het koud. wat zegt mamma nou?.
'Tekening naar buurmeisje mamma'.
In zijn hand een volgestempeld a4tje. Aaaaaah, iets zegt me dat ik hem dit gisteren in de avondspits beloofd heb. En iets anders zegt me dat beloftes niet nakomen voor je kind bijna nog erger is dan een draai om zijn oren verkopen. Dus hup met de tekening in de hand, de tas op de rug naar de fiets. Ik maak hem in een moordtempo duidelijk dat we écht niet, nee écht niet met zijn driewieler naar het kinderdagverblijf gaan. Ik til Nano op de fiets, rats, met zijn klitteband-schoentje langs mijn panty. Ik denk nog naief dat de ladder onder mijn rokje zit... Op dat moment realiseer ik me dat ik -zoals altijd- mijn portomenaie en werkpasje vergeten ben. Nano van de fiets af, hol ik terug naar binnen. 'Mamma wat zoehoek je?'
Ik kan mijn pasje natuurlijk nergens vinden en hoor Nano vanuit de tuin roepen; 'Mamma wat ben je kwijhijt?' (die twee zinnen zijn verdomd snel in zijn vocabulair opgenomen).
Met een tussenstop bij het buurmeisje waar hij dus middels tekeningen mee correspondeert, zitten we 8 minuten achter op schema op de fiets. Strakblauwe lucht. Wat zeg ik? He voel ik daar nou regen? Negeren. Negeren. 'Mama ik ben nahat...' Snel handelen. Ik stap af, één regenjas in de fietstas. Wat is erger; een drijfnatte eefju bij de grootste familie van nederland of een kinderdagverblijf dat denkt dat ik mijn kind laat nat regenen? En dus verdrinkt nano in mijn regenjas en ik in de regen.
Tien minuten heb ik ergens in te halen. Ik kan natuurlijk op het kinderdagverblijf ons ritueel van samen een puzzeltje voor een keertje laten vallen.
'Mamma gaan we bij nijntje samen puzzel maken?'
Dus.
Dus kom ik 15 minuten te laat, drijfnat, met een ladder in mijn panty die natuurlijk al lang niet meer alleen onder mijn rokje zit, zonder mijn pasje maar met mijn ontbijt onder mijn armen geklemd -want wanneer had ik dat ook alweer moeten nuttigen- bij de grootste familie aan.
En mijn familieleden van de grootste familie kijken er niet eens van op...het is weer een ochtend als alle anderen.
