Geachte Ontwerper van het Leven,
Graag zou ik u op de hoogte willen stellen van mijn recente bevindingen. De laatste maanden kwam ik er namelijk achter dat in uw verder vrij voortreffelijke Ontwerp een aantal errors zitten. Ik ben niet boos op u, noch teleurgesteld, ik meld het u alleen even
omdat u allicht nog niet op de hoogte was van de zwakke plekken. Wie
weet kunt u als u tijd heeft een update beschikbaar stellen waarbij deze
bugs gerepareerd zijn?
Het gaat om de volgende tegenstrijdigheden:
Waarom
is het zo dat als ik eindelijk tijd heb om 's morgens een krant te
lezen, ik geen geld meer heb voor het abonnement? Waarom heb ik voor het
eerst tijd om me vrijwillig in te zetten voor maatschappelijke
organisaties maar mag dat niet van het uwv? En waarom kan ik nu pas zonder
haast ronddolen in de Ikea, in de Hema en dat leuke hippe winkeltje hier
om de hoek, of de hele dag liggen relaxen in de sauna, als mijn
inkomen zo is afgenomen dat dat er niet meer vanaf kan? En de grootste
bug: waarom heb ik in deze tijd een hoofd vol inspiratie voor
meesterlijke blogjes over veranderingen, twijfels en genante situaties,
maar houdt juist nu een stemmetje in mij hoofd me tegen omdat ik me bij
alles afvraag wat een eventuele nieuwe baas daar wel niet van zou kunnen
vinden...
Excuses voor mijn recht-voor-mijn-raapheid maar dat is toch gewoon slecht bedacht?
maandag 23 december 2013
maandag 26 augustus 2013
prijsvraag
De een z'n dood is de ander z'n brood, en de een z'n ontslag betekent voor de ander gelach. Dus hup, sla een slaatje uit mijn overtalligheid (gatver, wat een vies woord, maar let's face it: dat is de toestand die op me van toepassing is!), en doe mee met de dol-dwaze Voorspel-Eveline's-Toekomst-Prijsvraag!!!
De grote vraag:
Wat doe ik in augustus 2014???????
a) Dan heb je een zelfde baan als nu (wat doe je ook alweer eigenlijk?????), maar dan bij een ander bedrijf
b) Dan zit je in de ww, diep ongelukkig te wezen omdat brief 78 ook geen positieve reactie te weeg bracht
c) Dan zit je in de ww, te genieten van alle vrije tijd, niks geen gehaast, lang leve het thuisblijfmoederschap en laat die bijstand maar komen!
d) Dan ben je hard aan het studeren om de uitvaartbranche in te gaan (en eventueel daarnaast al aan het werk)
e) Dan doe je eindelijk iets waar je voor opgeleid bent zodat de staat niet voor niks al dat geld in je studie heeft gestoken
f) Dan heb je een rijke stinkerd aan de haak geslagen, en doe je alleen nog maar dingen waar je zin in hebt
g) Dan heb je een rijke stinkerd aan de haak geslagen, en betaal je van zijn geld een au pair om vervolgens 24/7 beschikbaar te zijn voor de arbeidsmarkt
h) Dan heb je je eigen maaltijd-service-bedrijf
i) Iets anders
Wat kun je winnen?
Onder de goede antwoorden verloot ik een vijf-gangen diner*. Heb je met i het goede antwoord gekregen, dan krijg je daarnaast nog een ontbijt- en lunchpakket mee voor de volgende dag.
Maar er is meer!!!
Tuurlijk is er meer! Een lettertje invullen bij de reacties is leuk, en makkelijk. Zoek je meer uitdaging? Help mij dan naar mijn volgende baan toe! Geef jij mij de gouden tip, breng je me in contact met mijn nieuwe baas, kom je met een inzicht waar ik zelf nog niet op was gekomen die leidt tot mijn nieuwe salaris? Dan win je ook een vijfgangen diner, en voor een week lang homemade diepvriesmaaltijden om mee te nemen.
Dus sla u slag en doe mee!!
* win je met antwoord b of c, dan krijg je vanwege mijn financiele situatie een 3 gangen diner. Ook leuk.
De grote vraag:
Wat doe ik in augustus 2014???????
a) Dan heb je een zelfde baan als nu (wat doe je ook alweer eigenlijk?????), maar dan bij een ander bedrijf
b) Dan zit je in de ww, diep ongelukkig te wezen omdat brief 78 ook geen positieve reactie te weeg bracht
c) Dan zit je in de ww, te genieten van alle vrije tijd, niks geen gehaast, lang leve het thuisblijfmoederschap en laat die bijstand maar komen!
d) Dan ben je hard aan het studeren om de uitvaartbranche in te gaan (en eventueel daarnaast al aan het werk)
e) Dan doe je eindelijk iets waar je voor opgeleid bent zodat de staat niet voor niks al dat geld in je studie heeft gestoken
f) Dan heb je een rijke stinkerd aan de haak geslagen, en doe je alleen nog maar dingen waar je zin in hebt
g) Dan heb je een rijke stinkerd aan de haak geslagen, en betaal je van zijn geld een au pair om vervolgens 24/7 beschikbaar te zijn voor de arbeidsmarkt
h) Dan heb je je eigen maaltijd-service-bedrijf
i) Iets anders
Wat kun je winnen?
Onder de goede antwoorden verloot ik een vijf-gangen diner*. Heb je met i het goede antwoord gekregen, dan krijg je daarnaast nog een ontbijt- en lunchpakket mee voor de volgende dag.
Maar er is meer!!!
Tuurlijk is er meer! Een lettertje invullen bij de reacties is leuk, en makkelijk. Zoek je meer uitdaging? Help mij dan naar mijn volgende baan toe! Geef jij mij de gouden tip, breng je me in contact met mijn nieuwe baas, kom je met een inzicht waar ik zelf nog niet op was gekomen die leidt tot mijn nieuwe salaris? Dan win je ook een vijfgangen diner, en voor een week lang homemade diepvriesmaaltijden om mee te nemen.
Dus sla u slag en doe mee!!
* win je met antwoord b of c, dan krijg je vanwege mijn financiele situatie een 3 gangen diner. Ook leuk.
woensdag 24 juli 2013
serenade
Soms. Nee; vaak. Vaak vindt Nano het de laatste tijd nodig mij te melden hoe stom ik ben. De stomste. Alles, maar dan ook alles doe ik fout, en hij is daar de Dupe van. Het zal vast een fase zijn, quadruple p(pre-pre-puberale periode) of zo.
Maar gisteren. Man, oh man. Uit het niks, zonder aanleiding, als donderslag bij heldere hemel, zonder (voor mij bekend) winstbejag, begon hij. Een serenade, een ode aan mij, in vele woorden. Uitgebreid vertelde hij waarin hij zoveel meer geluk had dan álle kinderen die hij kent. Dat hij van deze week zonder moeite al tien dingen kon noemen die andere kinderen nóóit zouden mogen van zijn ouders. Met scheerschuim spelen, de hele voortuin inpikken met zijn klimtoren die hij keer op keer verder uitbreidt. Een kabelbaan door de hele tuin heen aanleggen, waardoor je moet uitkijken dat je zonder struikelen of gekeeld te worden de voordeur haalt. Met modder spelen zonder dat je moeder boos wordt dat je kleren vies zijn. Bergen speelgoed hebben. En ondanks die bergen speelgoed ook nog de huisraad mogen gebruiken voor je spel, omdat dat natuurlijk eigenlijk veel leuker is. En een keer een pak pasta gebruiken in je keukentje, ondanks dat die pasta vervolgens overal zit, en niet meer gegeten kan worden, zelfs dat mag van zijn moeder.
En ok, één punt had hij het niet mee getroffen. Dat die moeder van hem zo belachelijk krampachtig doet over snoep. Maar dat punt wuifde hij snel weg. Want hey, hij kreeg wel de lekkerste lunch mee van de hele school, en hij had ten minste een moeder die zo nu en dan iets lekkers bakt. En die niet elke week in de avond het zelfde saaie eten voor zet.
En oh, heerlijk moederbrein, wat werk je toch fantastisch. Want al die negatieve uitlatingen over zijn moeder, dat zijn natuurlijk Buien, Fases, Uitbarstingen die hij niet echt meent, maar die er uit moeten. Dingen die je kunt opzoeken in een of ander opvoedboek en waar dan staat dat het Volstrekt Normaal is dat je kind af en toe zo te keer gaat en dat het vooral niet persoonlijk is, en dat je niet moet gaan denken dat je écht gefaald hebt. Maar deze uitbarsting van liefde, van complimenten, nee, dat is natuurlijk geen Fase, dat is hoe hij het écht voelt, en zo onpersoonlijk je je die andere uitbarstingen moet nemen, zo persoonlijk vat ik nu deze stroom aan woorden op.
Bedankt Nano, bedankt moederbrein, de veren zitten heerlijk in mijn derriere!
Maar gisteren. Man, oh man. Uit het niks, zonder aanleiding, als donderslag bij heldere hemel, zonder (voor mij bekend) winstbejag, begon hij. Een serenade, een ode aan mij, in vele woorden. Uitgebreid vertelde hij waarin hij zoveel meer geluk had dan álle kinderen die hij kent. Dat hij van deze week zonder moeite al tien dingen kon noemen die andere kinderen nóóit zouden mogen van zijn ouders. Met scheerschuim spelen, de hele voortuin inpikken met zijn klimtoren die hij keer op keer verder uitbreidt. Een kabelbaan door de hele tuin heen aanleggen, waardoor je moet uitkijken dat je zonder struikelen of gekeeld te worden de voordeur haalt. Met modder spelen zonder dat je moeder boos wordt dat je kleren vies zijn. Bergen speelgoed hebben. En ondanks die bergen speelgoed ook nog de huisraad mogen gebruiken voor je spel, omdat dat natuurlijk eigenlijk veel leuker is. En een keer een pak pasta gebruiken in je keukentje, ondanks dat die pasta vervolgens overal zit, en niet meer gegeten kan worden, zelfs dat mag van zijn moeder.
En ok, één punt had hij het niet mee getroffen. Dat die moeder van hem zo belachelijk krampachtig doet over snoep. Maar dat punt wuifde hij snel weg. Want hey, hij kreeg wel de lekkerste lunch mee van de hele school, en hij had ten minste een moeder die zo nu en dan iets lekkers bakt. En die niet elke week in de avond het zelfde saaie eten voor zet.
En oh, heerlijk moederbrein, wat werk je toch fantastisch. Want al die negatieve uitlatingen over zijn moeder, dat zijn natuurlijk Buien, Fases, Uitbarstingen die hij niet echt meent, maar die er uit moeten. Dingen die je kunt opzoeken in een of ander opvoedboek en waar dan staat dat het Volstrekt Normaal is dat je kind af en toe zo te keer gaat en dat het vooral niet persoonlijk is, en dat je niet moet gaan denken dat je écht gefaald hebt. Maar deze uitbarsting van liefde, van complimenten, nee, dat is natuurlijk geen Fase, dat is hoe hij het écht voelt, en zo onpersoonlijk je je die andere uitbarstingen moet nemen, zo persoonlijk vat ik nu deze stroom aan woorden op.
Bedankt Nano, bedankt moederbrein, de veren zitten heerlijk in mijn derriere!
dinsdag 11 juni 2013
Daar sta je dan...
De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hierrrrrr.
Ik stond er gisteren mee op, met dat prachtige koningslied. Hoe toepasselijk. 2 jaar lang was het al een scenario waar ik rekening mee moest houden. Waar ik in het begin van dacht dat het nog niet zo'n slechte ontwikkeling zou zijn. Want de ballen om zelf mijn vaste baan die praktisch gezien zo perfect paste in mijn alleenstaande-moeder-puzzel, op te zeggen had ik al zes jaar lang niet gehad. Al kwam er af en toe een vlaag van honger naar werk dat inhoudelijk meer bij mij paste langs.
Maar naarmate de datum dichterbij kwam dat écht de ontslagen gingen vallen, overheerste vooral het gevoel dat ik geen zin had in al dat gezeik en gepuzzel om alles weer zo rond te krijgen als nu. Om misschien te moeten inleveren in vrije uren met de kinderen, of in worst case scenario mijn kinderen 5 dagen per week naar de opvang moeten brengen om genoeg geld in het laatje te kunnen brengen bij een minder betaalde baan. Dus hup, neem mij maar mee naar die fusie, leuk een nieuw bedrijf, nieuwe mogelijkheden.
De afgelopen 2 jaar veranderde met golven ook mijn gevoel voor kansen. Waar ik ooit nog geloofde als mensen binnen het bedrijf zeiden dat ik me vast geen zorgen hoefde te maken, kon ik de laatste weken in nachtelijke uurtjes eigenlijk geen enkel scenario bedenken waarin de directie ervoor zou kiezen mij (of mijn functie dus vooral) mee te nemen naar de fusie.
Na vele maanden wachten en uitstellen, ermee bezig zijn en het helemaal los laten, was gisteren de dag. De dag die je wist dat zou komen. De dag waar je van te voren van weet dat het, los van je eigen lot, een dag is die je nooit vergeet. Overal gespannen gezichten, zinloos kansen berekenend terwijl er gewacht werd op dat ene gevreesde telefoontje van de directie. En het telefoontje kwam. Heel even, op weg van mijn werkplek naar het gesprek, voelde ik nog een vleugje hoop dat ze mijn functie allicht hadden aangepast in plaats van geschrapt. Maar de mededeling was kort, duidelijk, en ondanks verwacht kwam hij hard aan. 3 minuten later stond ik buiten. Met een map onder mijn arm. In no time was ik lid geworden van de club van mapjesmensen. Een rare gewaarwording. Overal in het gebouw zaten ze, de mapjesmensen, en drommen mensen zonder mapjes om hun heen om ze te troosten.
Een dag om niet te vergeten, dat was het. Een dag waarin ik geslingerd werd van een klote onzeker gevoel naar een gevoel dat de wereld misschien wel gewoon aan mijn voeten ligt. Het scenario van over een paar jaar honderden sollicitatiebrieven verder totaal gefrustreerd en zonder geld thuis zitten, wisselde zich af met een prettig gevoel. Denkend aan een baan die past bij wat ik wil en kan, en die snel komt, zodat ik de zak geld die ik aangeboden heb gekregen niet hoef op te maken aan huur en luiers, maar kan gebruiken als zak geld om mee te strooien als ik er zin in heb.
In 2 dagen 2 blogjes, alleen als impuls voor mijn blog is het toch al een aardige ontwikkeling.
hou je veilig....
Koos w.
Maar naarmate de datum dichterbij kwam dat écht de ontslagen gingen vallen, overheerste vooral het gevoel dat ik geen zin had in al dat gezeik en gepuzzel om alles weer zo rond te krijgen als nu. Om misschien te moeten inleveren in vrije uren met de kinderen, of in worst case scenario mijn kinderen 5 dagen per week naar de opvang moeten brengen om genoeg geld in het laatje te kunnen brengen bij een minder betaalde baan. Dus hup, neem mij maar mee naar die fusie, leuk een nieuw bedrijf, nieuwe mogelijkheden.
De afgelopen 2 jaar veranderde met golven ook mijn gevoel voor kansen. Waar ik ooit nog geloofde als mensen binnen het bedrijf zeiden dat ik me vast geen zorgen hoefde te maken, kon ik de laatste weken in nachtelijke uurtjes eigenlijk geen enkel scenario bedenken waarin de directie ervoor zou kiezen mij (of mijn functie dus vooral) mee te nemen naar de fusie.
Na vele maanden wachten en uitstellen, ermee bezig zijn en het helemaal los laten, was gisteren de dag. De dag die je wist dat zou komen. De dag waar je van te voren van weet dat het, los van je eigen lot, een dag is die je nooit vergeet. Overal gespannen gezichten, zinloos kansen berekenend terwijl er gewacht werd op dat ene gevreesde telefoontje van de directie. En het telefoontje kwam. Heel even, op weg van mijn werkplek naar het gesprek, voelde ik nog een vleugje hoop dat ze mijn functie allicht hadden aangepast in plaats van geschrapt. Maar de mededeling was kort, duidelijk, en ondanks verwacht kwam hij hard aan. 3 minuten later stond ik buiten. Met een map onder mijn arm. In no time was ik lid geworden van de club van mapjesmensen. Een rare gewaarwording. Overal in het gebouw zaten ze, de mapjesmensen, en drommen mensen zonder mapjes om hun heen om ze te troosten.
Een dag om niet te vergeten, dat was het. Een dag waarin ik geslingerd werd van een klote onzeker gevoel naar een gevoel dat de wereld misschien wel gewoon aan mijn voeten ligt. Het scenario van over een paar jaar honderden sollicitatiebrieven verder totaal gefrustreerd en zonder geld thuis zitten, wisselde zich af met een prettig gevoel. Denkend aan een baan die past bij wat ik wil en kan, en die snel komt, zodat ik de zak geld die ik aangeboden heb gekregen niet hoef op te maken aan huur en luiers, maar kan gebruiken als zak geld om mee te strooien als ik er zin in heb.
In 2 dagen 2 blogjes, alleen als impuls voor mijn blog is het toch al een aardige ontwikkeling.
hou je veilig....
Koos w.
maandag 10 juni 2013
sorry
Ik werd dertig, en als je dertig wordt of gaat worden, dan ga je rare dingen in je hoofd halen. Zoals dat het dan toch echt tijd wordt om volwassen te worden (om vervolgens weer te beseffen dat je al een veel volwassener leven leidt dan je tot dan toe door had). En dat de naam die je op je twaalfde heel cool met een U besloot te schrijven niet echt bij een volwassen vrouw hoort. En een naam die op 'je' eindigt is sowieso weinig volwassen natuurlijk (of een naam die 'klein' betekent, maar dat probleem schuiven we nog een jaar of 10/15 vooruit...). En dus val je al je vrienden en collegae en familie en wat dies meer zijt lastig met je dertigers-kronkels en laat je ze na jaren opeens een andere naam gebruiken.
Het lijkt alweer zo lang geleden, zeker nu ik zelfs de meest volhardende mensen/de vrienden die al járen die andere naam gebruikte en niet 1-2-3- omgeschakeld raakten, zo nu en dan Eveline hoor zeggen. Maar ik ben pas 31, dus zo lang geleden is het niet. En toch kom ik nu alweer aan met een andere naamsverandering. Sorry, sorry sorry, ik weet hoe lastig sommigen het vonden. Maar toch mogen jullie me binnenkort (of doe eens gek, ik geef jullie gewoon een aantal maanden om eraan te wennen) Koos noemen, als jullie het niet erg vinden....
Het lijkt alweer zo lang geleden, zeker nu ik zelfs de meest volhardende mensen/de vrienden die al járen die andere naam gebruikte en niet 1-2-3- omgeschakeld raakten, zo nu en dan Eveline hoor zeggen. Maar ik ben pas 31, dus zo lang geleden is het niet. En toch kom ik nu alweer aan met een andere naamsverandering. Sorry, sorry sorry, ik weet hoe lastig sommigen het vonden. Maar toch mogen jullie me binnenkort (of doe eens gek, ik geef jullie gewoon een aantal maanden om eraan te wennen) Koos noemen, als jullie het niet erg vinden....
maandag 1 april 2013
papa
Nano's papa woont in Afrika. Zoës papa niet.
Die woont in de telefoon. Elke ochtend als Zoë bij mij in bed kruipt en mijn telefoon ziet, is de eerste zin die ze zegt: mag ik papa kijken? En dan kijkt ze naar de foto's die haar vader eens in de zoveel tijd door stuurt naar ons, met haar vingertjes over het touchscreen zwiepend alsof ze in de baarmoeder al beschikte over een smartfoon. Zoë geniet van de fotos van haar vader. Meestal staat hij erop met een geit of een eend of een koe of terwijl hij avocado's plukt en eet.
Toen haar vader hier de vorige keer was, nam ik zijn stem op met mijn telefoon terwijl hij een Oegandees kinderliedje zong. Tot ik die opname kwijt raakte, was ook dat iets waar Zoë vaak naar vroeg. Als ze verdrietig was, kon haar papa die zo ver weg woont haar daarmee toch troosten.
Soms woont Zoës vader niet in de telefoon. Dan loopt hij gewoon in het wild. En dan begint ze enthousiast 'Papa Papa' te roepen. De betreffende wildvreemde man snapt meestal wel hoe de vork ongeveer in de steel zit, als hij kijkt naar het plaatje van mijn witte huid, Zoës lichtbruine huid, en de donkerbruine huid van hemzelf. En meestal laat de man in zijn donkere gezicht een mooie glimlach zien. En dan is Zoë tevreden.
Nog een week of 6, dan kan ze haar zwiepende vingertje over het echte gezicht van haar papa laten glijden en hoeft ze niet meer naar wildvreemde Afrikanen papa te roepen. Ik hoop voor d'r dat ze niet zó modern is dat ze de telefoon-variant leuker vindt dan de echte...
Soms woont Zoës vader niet in de telefoon. Dan loopt hij gewoon in het wild. En dan begint ze enthousiast 'Papa Papa' te roepen. De betreffende wildvreemde man snapt meestal wel hoe de vork ongeveer in de steel zit, als hij kijkt naar het plaatje van mijn witte huid, Zoës lichtbruine huid, en de donkerbruine huid van hemzelf. En meestal laat de man in zijn donkere gezicht een mooie glimlach zien. En dan is Zoë tevreden.
Nog een week of 6, dan kan ze haar zwiepende vingertje over het echte gezicht van haar papa laten glijden en hoeft ze niet meer naar wildvreemde Afrikanen papa te roepen. Ik hoop voor d'r dat ze niet zó modern is dat ze de telefoon-variant leuker vindt dan de echte...
donderdag 14 maart 2013
masterplan
Het was 2005, ik was zwanger en ik had een masterplan. En zoals het een masterplan betaamt, was het een briljant idee.
Ik zou er mijn grootste vijand finaal mee verslaan. Nooit meer zou ik last hebben van een aanrecht vol vieze borden, glazen, bestek en op elkaar gestapelde pannen. Nooit meer ouders, huisgenoten of partners die zeuren over die enorme berg. Nee, mijn masterplan zou korte metten maken met die vreselijke afwas, en dat zonder afwasmachine.
Het enige wat ik hoefde te doen, was vanaf de eerste dag dat mijn kind geboren zou worden, ik positief zou praten over de afwas. Zodra mijn kind oud genoeg zou zijn om een theedoek vast te houden, zou ik de afwas als een beloning presenteren. (oooh heb je goed op de wc geplast? Dan mag jij vanavond de afwas doen! Van dat werk...) En vervolgens zou hij stiekem de afwas doen als hij de kans zou krijgen.
Als ik het zo teruglees is het nog steeds een meesterlijk plan.
Maar het liep natuurlijk anders. Want jaar in jaar uit net doen of je iets heel leuk vindt waar je eigenlijk een grondige hekel aan hebt, dat klinkt op papier als appeltje eitje, in praktijk bleek dat nog geen week vol te houden.... Dus hoorde zoonlief mij dag in dag uit, week in week uit, jaar in jaar uit, zuchten, klagen, grommen over de afwas. No way dat hij toen zijn handjes een theedoek vast konden houden stond te springen om de enorme afwasachterstanden weg te werken. Dus de afwas stapelde zich op, en de ergernis ook.
Twee weken geleden, jaren nadat het masterplan al volledig was afgeschreven, gebeurde er echter opeens een wonder. Hij stond naast me, af te drogen, om zijn mond een gelukzalige glimlach die hij probeerde te onderdrukken maar waar hij in faalde. Ik had de neiging mezelf te knijpen om te checken of ik droomde, maar het was niet zo. "zal ik je dan elk weekend helpen met de afwas?" vroeg hij zelfs, met een toon alsof hij het absurde voorstel deed om voortaan elke ochtend te ontbijten met frietjes. Oke, even eerlijk zijn. Het was natuurlijk niet helemaal wat het leek. Hij lag eigenlijk al in bed, kwam zoals gewoonlijk met een of andere creatief bedachte smoes naar beneden, en tot onzer beide grote verbazing stond ik toen de afwas te doen (meestal zijn Pauw en Witteman al uitgepraat als ik eindelijk zin verzamel om de afwasbak vol te laten lopen, dus het was goed geluk dat het deze avond anders liep). Bij het zien van mijn activiteit zag hij meteen een beter scenario om langer op te mogen blijven dan hij het in bed had bedacht. En dus vroeg hij poeslief of hij me mocht helpen. En dát kon ik natuurlijk niet weigeren...
Voor even veranderde de wereld weer in een roze wolk, ik zag ons elke avond samen afwassen, de ditjes-en-datjes van de dag bespreken en ondertussen meeblêren met Paul Simon en Tom Waits.
Inmiddels zijn we twee weken verder, zal ik nog zeggen hoe het afliep, of spreekt dat voor zich??
Maar het liep natuurlijk anders. Want jaar in jaar uit net doen of je iets heel leuk vindt waar je eigenlijk een grondige hekel aan hebt, dat klinkt op papier als appeltje eitje, in praktijk bleek dat nog geen week vol te houden.... Dus hoorde zoonlief mij dag in dag uit, week in week uit, jaar in jaar uit, zuchten, klagen, grommen over de afwas. No way dat hij toen zijn handjes een theedoek vast konden houden stond te springen om de enorme afwasachterstanden weg te werken. Dus de afwas stapelde zich op, en de ergernis ook.
Twee weken geleden, jaren nadat het masterplan al volledig was afgeschreven, gebeurde er echter opeens een wonder. Hij stond naast me, af te drogen, om zijn mond een gelukzalige glimlach die hij probeerde te onderdrukken maar waar hij in faalde. Ik had de neiging mezelf te knijpen om te checken of ik droomde, maar het was niet zo. "zal ik je dan elk weekend helpen met de afwas?" vroeg hij zelfs, met een toon alsof hij het absurde voorstel deed om voortaan elke ochtend te ontbijten met frietjes. Oke, even eerlijk zijn. Het was natuurlijk niet helemaal wat het leek. Hij lag eigenlijk al in bed, kwam zoals gewoonlijk met een of andere creatief bedachte smoes naar beneden, en tot onzer beide grote verbazing stond ik toen de afwas te doen (meestal zijn Pauw en Witteman al uitgepraat als ik eindelijk zin verzamel om de afwasbak vol te laten lopen, dus het was goed geluk dat het deze avond anders liep). Bij het zien van mijn activiteit zag hij meteen een beter scenario om langer op te mogen blijven dan hij het in bed had bedacht. En dus vroeg hij poeslief of hij me mocht helpen. En dát kon ik natuurlijk niet weigeren...
Voor even veranderde de wereld weer in een roze wolk, ik zag ons elke avond samen afwassen, de ditjes-en-datjes van de dag bespreken en ondertussen meeblêren met Paul Simon en Tom Waits.
Inmiddels zijn we twee weken verder, zal ik nog zeggen hoe het afliep, of spreekt dat voor zich??
Abonneren op:
Posts (Atom)