baby

Zo'n beetje elke zwanger vrouw in Nederland meldt zich ergens in die 9 maanden op een moment dat de hormonen het overnemen van het verstand, aan voor de Blije Doos en andere commerciele grappen. Gevolg: je krijgt een doos met een lelijke knuffel, wat folders over hoe je je kind zo dient groot te brengen dat de kunstvoedingsfabrikant er het meeste geld uit verdient en de rest van je leven zit je inbox vol met mailtjes waarin staat wat je allemaal wel niet moet kopen om te zorgen dat je kind gezodn en gelukkig groot wordt. Als die hormonen een beetje zijn gaan liggen, laat je die mailtjes natuurlijk ook links liggen, de ouderwetse papieren mail mik je zo in de papierbak en dat was dat.
Maar nu vielen mijn ogen deze week nog net voordat ik een van de vele mailtjes in mijn prullenbak gooide, per ongeluk op de eerste zin van de mail. En die luidde: Je kind is geen baby meer.
WTF!
Wie zijn zij om zomaar op een doordeweekse dag mij dit soort confronterende zinnen te mailen? Me vertellen dat ik alleen maar de eerste maanden borstvoeding moet geven, ok. Me middels proefverpakkingen proberen over te halen mijn kind alleen maar ondefinieerbare prakjes voor te schotelen die elke dag precies hetzelfde smaken: soit. Maar me nu gaan vertellen dat mijn kind, mijn inimini lieve kleine zetje, geen b-a-b-y meer is????
Ok, ok, ik moet eerlijk zijn. Tuurlijk, tuurlijk heb ik haar de afgelopen maanden wel eens groot gekeken. Als ik ging uitrekenen hoe weinig uur slaap ik de afgelopen 300 dagen gehad heb, bijvoorbeeld (want als een kind baby-af is, slaapt het per direct door, toch? toch?? toch???). Of als ik merkte dat ik ook op mijn werk constant babygehuil hoor, als een soort piep in mijn oor. Of als Zoë aan tafel gefrustreerd begon te huilen (en voor degene die haar niet kennen: dat is op volume maximaal) omdat haar blijkbaar iets niet zinde, maar ze met haar babygebrabbel totaal niet duidelijk gemaakt kreeg, wát haar dan niet beviel, zelfs niet als tolk (want veel minder lang baby-af dan ik) nano ertussen kwam. Of als ik stiekem ging uitrekenen hoe lang het nog duurt voor ik de vrijheden weer terug heb die ik de afgelopen 5 jaar met nano weer terug had gewonnen. Allemaal waar.
Maar hey, dit is wel mijn baby. En wat heb ik genoten van weer zo'n klein wormpje aan de borst, van haar ronddragen in de doek. Van zo'n heel klein hulpbehoevend diertje. Van zo'n warm lijfje dat nog op je buik past en daar gewoon in slaap valt. Van die bijzondere tijd vlak na de geboorte, van de geboorte zelf, van dat het zomaar zou kunnen dat dit voor het laatst was dat ik in mijn eigen huis zo'n uit mijn eigen buik geboren babytje heb. Van van van.
Dus hey, wie zijn zij om opeens, totaal onaangekondigd me dat soort zinnen te mailen? En trouwens, ze is WEL nog een baby. Nu, morgen, en volgende week ook ,en de week daarna ook. Puh.
En trouwens trouwens trouwens, ze wijst nog steeds naar niks hoor, op die wereldbol, áls ze al wijst. Dus hey, hoe babyachtig wil je het hebben????