Zorgen

Tuurlijk weet ik ondertussen wel dat elk kind, elke baby zich op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo ontwikkelt. Modelbabies die zich precies ontwikkelen volgens de boekjes en de lijstjes van het consultatiebureau zijn een grote uitzondering, daar ben ik me van bewust. En toch maak ik me zorgen sinds ik vorige week weer op controle ben geweest met Zoë.
Na een aantal standaard vragen van stations die Zoë al láng gehaald had (doen ze vast om elke ouder een beetje -onterecht- trots te laten voelen dat hun kind iets wat nu pas hoeft, al láng kan), kwam opeens uit het niets de vraag: 'als je vraagt waar is papa?, wijst ze dan aan waar papa is?
Ik word rood, voel alle trots van de eerdere vragen uit mijn lichaam glijden, en stamel iets wat op een antwoord moet lijken. Iets met dat ze dat nog niet helemaal doet. 'Niet helemaal, of helemaal niet?' vraagt de arts. 'Niet helemaal' antwoord ik liegend (ik weet niet of u er bekend mee bent, maar consultatiebureaus zijn een van de weinige plekken die ik kan bedenken waar het gewoon toegestaan is te liegen). De vrouw probeert Zoës falen een beetje laconiek weg te wuiven, maar ik voel alweer dat er in Zoës dossier vanaf nu een groot rood kruis de boel versiert.
Thuis ga ik maar meteen oefenen. Eerst doet ze echt helemaal niks, dus ik besluit, ietwat ten einde raad, maar de wereldbol er alvast bij te pakken (hoe ziet zo'n kind ten slotte nou waar het Noorden, Oosten, Westen en Zuiden is als het zulk druilerig weer is dat ze niet eens de zonsop- en ondergang als ijkpunt kan nemen). Ik vraag nog eens waar papa is. De lamp in de globe trekt haar aandacht, maar tot mijn grote verbijstering priemt ze lukraak op de bol, en komt haar vingertje neer in de Grote Oceaan, ver ver ver van de plek van dat Afrikaanse land op de Evenaar.

Pas tien maanden oud, en nu haar moeder al met zoveel zorgen opschepen, om over de teleurstelling maar te zwijgen....

opeens

Soms neemt de tijd een loopje met je en besef je opeens dat het bijna kerst is, dat Kurt Cobain al 17 jaar dood is, dat je alweer 11 jaar in het Gooi woont, dat het alwéér na twaalven is terwijl je toch echt vroeg naar bed wilde gaan,dat je alweer bijna 5 jaar bij de Tros werkt, en voor je het weet is je kleuter opeens ingeruild voor, uh ja voor wat eigenlijk? Voor een niet-kleuter.

Dat laatste besefte ik toen ik vorige week een foto van mijn kleuter maakte. Ik blijf er maar naar kijken.



waar is dat kleine kleutertje nou toch opeens heen? Dat kindje dat nog totaal geen weet heeft van wat er allemaal afspeelt in de Grote Boze Mensen wereld? Die zich bezighoudt met kaboutertjes en broodjes poep?
Godzijdank begon gisteren opeens een van zijn tanden te wiebelen. Waar andere ouders zo'n eerste wiebelende tand allicht juist een jeetje-wat-gaat-het-snel-moment vinden, vond ik het juist een gelukkig-hij-is-gewoon-nog-lekker-kleuter-met-kleuterdingetje-zoals-een-wiebeltand-moment. Tot ik me vanmorgen opeens bedacht dat daar natuurlijk een enorm grote tand voor in de plaats komt. En dat daarmee het enige kleuterachtige aan bovenstaande foto ook wegvalt...

Wat je niet kent...

...kun je ook niet missen.
En dus antwoordde ik de afgelopen jaren, naar waarheid, als ik een opmerking kreeg over hoe knap/zwaar het wel niet zou moeten zijn voor mij als alleenstaande moeder, dat het maar net is wat je gewend bent. Mijn gezinnetje is gebouwd als één-motorige machine. Die andere motor mis ik dus helemaal niet. Toen ik een tweede kreeg, voelde het nog steeds zo. De motor moest wel iets harder werken om de boel draaiende te houden, maar het voelde niet als een gemis van een tweede motor.
Eind augustus waren we opeens een 'standaard' gezinnetje, met een vader, een moeder, een zoon en een dochter. En eerlijk is eerlijk; in de eerste week werd me eigenlijk juist duidelijk wat de voordelen van zo'n één-motorige machine zijn. Want wat een gekke gewaarwording dat een nachtvoeding psychisch veel zwaarder aanvoelt als er op het moment dat jij je kind weer aan de borst legt, naast je iemand gewoon zich nog eens lekker omdraait. En wat een gedoe dat je over alles moet overleggen.
Maar na twee maanden ben ik stiekem toch best wel een beetje gewend geraakt aan die hulpmotor die we hier in huis hebben. Wat een luxe leven zeg als je het met z'n tweeen doet! Wat een vrijheid om gewoon snel even naar de winkel te kunnen als je de boter vergeten bent. En dat je dan dus niet kind1 uit zijn knikkerbaanspel hoeft te sleuren, en kind2 op de rug hoeft te binden. Wat een feest om gewoon 's avonds in m'n eentje op de autoweg te kunnen scheuren om ergens een marktplaats-koopje op te halen. Wat lekker om een cursus te zien die je wilt volgen, en die ook zonder gedoe met oppas en zo kunt volgen. En fijn om in een zwembad niet de hele tijd het idee te hebben dat je anderen moet belasten door op één van je kinderen te passen terwijl jij met de andere bezig bent, maar gewoon overleggen wie nu welk van ónze kinderen onder z'n hoede neemt. Ooh en even de stad in om gewoon in wat winkels rond te hangen zonder kind aan lichaam en kind dat zeurt dat ie nu wel gewoon terug wil naar zijn knikkerbaan.

Nog 1,5 week, dan zijn we weer gewoon een één-motorig gezinnetje. Dan is het weer Nano, Zoë-padowië en ik, in plaats van wíj, en ónze Big Boss en First Lady a.k.a. the Queen of the Night.
En dat wordt best wel even slikken.

En toen waren we opeens met 4

En daar kun je foto's van maken, en dat deden we.


Elkaar voor het eerst bekijken op Schiphol


Een papa uit Afrika, dat vinden Nano's klasgenootjes wel interessant, dus komt Baker vertellen in de klas.

Talking 'bout shit

Het is, gevoed door vele voorbeelden in de omgeving, het angstbeeld van veel aanstaande ouders: na de geboorte van het kind zo op gaan in het ouderschap dat je het alleen daar nog over kan hebben, dat je niet meer in staat bent te relativeren en dat je in een kinderbubbel zit die heel ver afstaat van de grote buitenwereld waarbij het helemaal niet allemaal om kinderen draait.
Dat je totaal uit het oog verliest dat er ook mensen zijn die niet per se alle ins en outs willen horen van jouw kind, maar die ook over onderwerpen willen praten waar jij het bestaan al bijna vergeten was. Ik noem films (maar dan niet de nieuwe cars), concerten (en dan niet wanneer Dirk Scheele weer optreedt), de politiek (en dan niet alleen dat de kinderopvangtoeslag gekort wordt), enz enz.

De afgelopen jaren heb ik ontdekt dat het vrij makkelijk is ouders in drie categorieën in te delen, afgaand op de mate waarin zij 'contact met de gewone wereld' verloren zijn, of hoe je het ook wil beschrijven.
En dat categoriseren gaat op basis van poep. Praten over poep.
Categorie 1 bevat ouders die snappen dat niemand zit te wachten op praat over de poep van hun kroost. Met de dokter het er over hebben als het afwijkt, is nog te doen, maar verder houdt deze ouder zijn poeppraatjes mooi voor zich.
Categorie 2 bevat ouders die denken dat andere ouders het interessant vinden te horen wat voor kleur poep hun kind die morgen had, of welke substantie het was. Die andere ouders hebben ten slotte ook kinderen, dus weten hoe verdomd interessant het kan zijn, poep.
Categorie 3 bevat de ouders die totaal kwijt zijn dat het leven van anderen níét om hun kinderen draait, en al he-le-maal niet om de poep van hun kinderen. Die hoor je dus tegen Jan en Alleman, ouders, het kassameisje, de ober, oude kindloze mannen op straat, tot in de kleinste details uitleggen wat er die dag in de luier van hun kind zat. Uiteraard wordt de kleur vermeld (het zat een beetje tussen spinazie en andijvie in met soms een vleugje pindakleur), de substantie (alsof je op zo'n klei-machine van die haren probeert te maken), de snelheid en manier waarmee het naar buiten kwam (het leek wel vuurwerk) en waar het allemaal nog meer terecht kwam behalve in de luier (de nek van de baby, maar ook de nek van de moeder, en de postbode die net langs kwam...).


Tot welke categorie ouder ik behoor?
Voor het schrijven van een blogje over poep, heb ik natuurlijk wel inspiratie gehaald uit het dagelijkse leven. Maar ik heb me proberen te redden door het algemener te trekken en het slechts te hebben over ouders die praten over poep in plaats van over poep zelf. En daarmee hoop ik vurig dat ik toch een plekje in de eerste categorie verdiend heb...

kamperen

De dag dat ik op vakantie ga. Ik wil mijn schoenen aantrekken, maar wat vind ik daar? Lood??? In míjn schoenen?
Het moet niet veel gekker worden. Ik was toch de o-zo-nonchalante ik-kan-alles-wel-aan alleenstaande moeder? Ik had toch nooit lood in mijn schoenen?? Oke, oke, het was niet echt mijn eigen plan geweest om in mijn eentje met een baby en een kleuter te gaan kamperen, dat was meer noodgedwongen daar al mijn andere vakantieplannen omstebeurt om allerlei externe redenen in het water vielen. Maar waren al die beren op de weg die ik opeens zag niet een tikkeltje overdreven?

Nou nee. De mensen die me vooraf zeiden dat het wel mee zou vallen, zijn vast en zeker nog nooit alleen met een baby en een kleuter gaan kamperen. (Nu ik er over nadenk, zei eigenlijk bijna niemand dat. De meeste mensen trokken hun wenkbrauwen in een stand waar ik niet zo goed van wist wat ze er mee bedoelde, maar echt bemoedigend kwam het niet over).

Doe het niet, zou ik tegen iedereen (wie in hemelsnaam?) willen zeggen die overmoedigd is geraakt door een redelijk geslaagd alleenstaand moederschap, en overweegt met nog-niet-kunnen-zitten-en-zeker-niet-doorslapende-baby en ik-wil-ook-gewoon-aandacht-en-helpen-doe-ik-alleen-als-ik-het-wil-en-dat-is-meestal-niet-als-het-echt-nodig-is-kleuter te gaan kamperen. Doe het niet.

Maar zou ik het hebben gedaan als ik van te voren had geweten dat het zo'n uitputtingsslag zou worden? Jups. Want ik blijf een moeder. En een moeder die haar kind op de heenweg in de volgepakte auto ziet glunderen en hoort zeggen: 'wauw, we gaan gewoon écht op vakantie, het lijkt wel of ik droom!', die snapt dan gewoon dat het de moeite waard is. Engelukkig heb ik nu een jaar om weer een beetje bij te tanken...

het geeft niet...

Nee joh, het geeft niet mevrouw van het bloedprikken dat je gisteren mijn bloed per ongeluk verwisselde met het bloed van een ander. Dan kom ik toch gewoon vandaag nog een keertje prikken?

En nee, stagaire, het geeft niet dat jij er zat toen ik opnieuw kwam om te prikken. Jij moet het toch ook een keertje leren? Ok, het deed een beetje pijn dat je de naald zo'n beetje loodrecht op mijn arm erin jenste in plaats van een beetje plat, maar het geeft echt niet dat je er vervolgens een centimeter naast zat. Wat is een centimeter nou?

En mevrouw de begeleidster van de stagaire, het geeft helemaal niet dat jij vervolgens de naald overnam, hartstikke lief juist. En jij zat er maar een halve centimeter naast, toch? En vervolgens ging je ook nog heel slim je leidinggevende erbij halen, super goed!

Leidinggevende, het geeft niet dat je vervolgens voor mijn andere arm koos en maar op de gok ging prikken toen je geen ader zag. En dat je daarna tóch nog een keertje in mijn al beurs wordende linkerarm ging prikken, snap ik ook best. Kon jij ook niks aan doen dat je pas daarna bedacht dat dat eigenlijk geen zin heeft omdat de 'klepjes dan allemaal dicht gaan staan'. Fijn dat je me uitlegde hoe dat in elkaar zat, en ook tof dat je me meteen liet zien dat er dus inderdaad geen bloed uit komt dan. Gelukkig heb ik ook nog een hand he, daar kan zelfs ik de aders op zien liggen, dus hartstikke goed dat je uiteindelijk daarvoor gegaan bent!! Dat ik vervolgens met overal pleisters en een paarse elleboog-holte op werk aan kwam, dat geeft dus helemaal niks.

Weet je wat ook niks geeft, invalster op zoë's kinderdagverblijf? Dat je gisteren mijn melkvoorraad in de koelkast er maar raar uit vond zien. En dat je die vervolgens door de gootsteen hebt gegooid. Ja, hoe moet jij ook weten dat borstvoeding er zo uit ziet? En het geeft niet dat je niet even voor de zekerheid mij belde, je had me misschien wel kunnen storen, dus goede keus! En het was ten slotte jullie koelkast. Trouwens, ik ben dol op kolven. En dat is echt zoiets wat er vaak bij in schiet. Nu heb ik deze week eindelijk weer eens een excuus om de kolf in de avonden weer te voorschijn te toveren!

Nee echt, het geeft niet.

Heus niet.

Ben je mal.

het verschil tussen 1 en 2

Nano voelt dat met zijn 5 jaar levenservaring al perfect aan; het verschil tussen 1 of 2 kindjes moeten opvoeden:
Met grote ogen vol bewondering vroeg ie me vanmorgen: 'mama, hoe deed je dat dan toen ik baby was? Toen had je helemaal geen kindje die je kon helpen met de baby en zo. Moest je toen dus alles alléén doen????'

Het echte verschil -in mijn beleving alleszins- tussen 1 en 2 is uiteraard de andere kant op.

Nu ik weer werk voelt het nieuwe gezinnetje van me (want dat is het opeens, waar we vroeger nog een 2span waren) steeds meer als een bedrijfje. Een aardig lopend bedrijfje. En zeker ook winstgevend.

Met een afdeling logistiek, die zich bezighoudt met een vrij ingenieus schema, van wie op welke dag op welke tijd waarheen moet. Een afdeling melk, die ervoor zorgt dat zoë nog gewoon van moedermelk kan genieten, en die dus in overleg met de afdeling logistiek zorgt dat de vriezer gevuld blijft met borstvoeding. Die ervoor zorgt dat er ook tijdens werk melk geproduceerd wordt, sommige dagen live, sommige dagen via kolven. In de avond is de afdeling verantwoordelijk voor het uitkoken van de kolf, het ontdooien van de melk voor de volgende dag, het labelen van de melk zodat duidelijk is welke melk ontdooid is en welke vers (want ontdooide melk mag minder lang bewaard blijven), en het bijkolven van extra melk als de diepvriesvoorraad daar om vraagt. En die op verzoek natuurlijk zorgt dat zoë live gevoed wordt, ook 's nachts en daarmee is deze afdeling de enige die 24/7 draait.

De afdeling babyzaken-overig, die zich bezighoudt met het wel en wee van een baby, die bezoekjes aan consultatiebureau plant, bekijkt of het babytje nog iets nodig heeft, zorgt dat het babytje niet constant naar uitgespuugde melk ruikt.

De afdeling kleuterzaken zorgt dat er ook aandacht wordt besteed aan de ontwikkeling van Nano. Dat er overleg is met de juf over hoe het gaat, dat er overleg is met de huisarts over dingen die niet gaan. En dat er regelmatig een spelletje gespeeld wordt, voorgelezen wordt of anderszins aandacht gegeven wordt, zodat de opmerking 'zoë krijgt altijd alle aandacht' zo min mogelijk valt.

De catering afdeling houdt zich bezig met al het andere voedsel dan de moedermelk. Die zorgt dat het trommeltje van Nano gevuld is met gezonde lekkere dingen. De avond voorafgaand aan hele dagen werken kookt de Catering afdeling alvast een maaltijd voor de volgende dag, omdat er die dag na 8 uur werken, kind 1 ophalen bij dagverblijf, kind 2 ophalen bij naschoolse wel heel weinig tijd over blijft om te koken.(zeker ook omdat uiteraard op dat moment de afdeling Melk eist dat er gevoed wordt en de afdeling Kleuterzaken eist dat er na een lange school- en opvangdag ook tijd en aandacht is voor Nano).

De afdeling financieën die zijn hoofd breekt over hoe een parttime baan en torenhoge rekeningen voor opvang te combineren.

En dan hebben we nog een vacature openstaan voor de afdeling interieurverzorger....

29 april 2011

De dag die de geschiedenis in zou kunnen gaan als de dag waarop ik definitief afscheid neem van mijn huis aan de 'kevertjes egeltjesstraat'. Het huis waar mijn zoon de eerste vijf jaar van zijn leven heeft gewoond, en dus een hele rits aan mijlpalen in de grond heeft gestampt daar. Het huis waar mijn dochtertje geboren werd, en in 2 maanden tijd een paar kleine mijlpaaltjes de grond in heeft gestampt. Het huis waar ik veranderde van net afgestudeerde lambal in gelukkige moeder.

29 april 2011 zou ook de geschiedenis in kunnen gaan als de officieel laatste dag van mijn verlof, de dag waarop ik voor het laatst betaald mijn dochtertje plat zou mogen knuffelen (bedankt klote koortslip dat je dit moment van me afpikt...), de dag waarop ik afscheid moet nemen van een periode die vooral ging om zorgen en zogen, om opnieuw evenwicht proberen te vinden, om time-management, om aandacht proberen te verdelen en daar niet altijd in te slagen, om kortom mijn gezinnetje naar the text level te tillen.

Maar gelukkig ben ik niet zo'n sentimentele muts en zal 29 april 2011 gewoon de geschiedenis ingaan als de dag dat Rouvoet besloot de politiek te verlaten en William met Kate trouwde.

cliche's

Soms vraag ik me af; wat zou ik in hemelsnaam hebben gedacht als ik als 15jarige vooruit in de tijd had kunnen kijken en mijn leven van nu had kunnen zien?
Ik zou diep teleurgesteld zijn in mijn cd collectie, schat ik in. Niks begrijpen van waarom ik het werk doe wat ik doe en waar ik het doe. Flabbergasted zijn over het nageslacht dat ik op mijn 29ste al geproduceerd heb. Maar vooral denk ik dat ik als enorme rebelse puber met hanenkam niks zou snappen van al die clichés die ik zou zien, en het feit dat ik daar dus gewoon gelukkig van ben geworden.

Want clichés, die zijn er echt in overvloed in huize Eefju versie2.0.
Ligt babylief met een vinger in haar oog te porren terwijl je haar ziet denken 'wie stopt dat ding de hele tijd in mijn oog'. Zoonlief vertelt vol afschuw over een meisje in de klas die hem probeerde te kussen, en dat ie daar dus écht niet van gediend is 'gatver een kus.....blehhhhhhhh', om vervolgens in zijn broek te plassen om een ordinaire poep- en piesgrap.
En moeders, die met spuugvlekken op haar trui, wallen onder haar ogen en -ondanks dat het hoofd heus wel weet dat het niet slim is en er waarschijnlijkk nooit meer van zal komen, maar hormonen hormonen- rammelende eierstokken, haar kroost bekijkt, meteen de gebroken nachten, huilbuien die altijd precies tijdens het eten beginnen, lichamelijke ongemakken en aanvaringen met zoonlief vergeet. En gelukkig nog net niet met tranen in haar ogen beseft dat ze de meest lucky bastard ter wereld is.

Nee ik had aan dat vooruitzicht waarschijnlijk geen bal aan gevonden, ik had het -ondanks de afwezige vader- burgerlijk gevonden, bekrompen. Wat was ik toen nog naief :)


(maar ik zal de volgende keer weer eens iets rebelsers proberen te schrijven...)

babypraat

9 maanden lang was nano in de ban van Zusje. Een samenvatting in 6 soundbites:


Juni 2010

Mama, gaan jullie nou nog een babytje maken of kunnen jullie dat alleen in Afrika?

Juni 2010

Papa, je moet wel opschieten met een baby maken, want dan kan die nog tegelijk met mij naar school.

September 2010

Waar hebben jullie dat baytje eigenlijk gemaakt? In een meer?
Nee gewoon thuis.
Ow, waarom was ik er niet bij dan?
Omdat papa's en mama's dat soort dingen liever alleen doen. Als jij later ooit met een vriendinnetje een babytje wil maken, dan doen jullie dat ook liever met z'n tweetjes.
Nee hoor, jij mag gewoon erbij, dat lijkt me wel gezellig!!

September 2010

Als jij dood gaat, dan zorg ik wel voor mijn zusje hoor. Maar dan moet je niet dood gaan als ze een baby is, want ik heb geen melk in mijn borsten.

2 Februari 2011
Wil je weten hoe ze heet?
ja!
Zoë!
Huh?? Hoe weet jíj dat????

Februari 2011

-ik tegen zoë- Wat ben je toch een klein beestje
ja, ik vind haar ook een klein beestje, ze lijkt wel op een stier!

bolle buiken parade

Nog een paar dagen/weken en het is voorbij met het trots in de spiegel kijken hoe mijn buik gegroeid is. Met het uit de kast trekken van de kledingstukken die de buik het best naar voren laten komen. Dan hangt er waarschijnlijk een lege doch aanwezige buik, door mijn beide kinderen voorzien van een zebra-motief. Moet ik weer op zoek naar kleding die die buik zo veel mogelijk verbergt. Tot zolang geniet ik nog maar heel even van mijn bol buikje. Zie hier het overzicht van de afgelopen maanden:


27 weken:

29 weken:

32 weken:

35 weken:

39 weken: