Nachten waarin mijn hersenen een vermoeiende strijd aangaan met elkaar: terwijl de ene hersenhelft zich bezighoudt met mantra's om in slaap te komen en met het paniekerig registreren van de tijd die de klok al aangeeft (om vervolgens meteen uit te rekenen hoeveel uren er nog over zijn voordat de wekker zal gaan), is de andere drukdoende met een andere paniek. Een paniek die samengevat neerkomt op de openingszin 'help, ik ben al 28 weken zwanger en moet nog....'.
Helaas is het niet één te-doen-item per nacht dat 'behandeld' wordt, maar is het, zoals het bij een chaoot als mij (ik?) verwacht kan worden, een grote chaos van duizend en een dingen die mijn hoofd inschieten. Effectief lijstjes maken, of vraagstukken oplossen ('waar gaat nano heen als ik onverhoopt wederom in het ziekenhuis moet blijven?') zit er natuurlijk niet in, aangezien die andere hersenhelft net zo hard probeert tot 1000 te tellen in de hoop ergens onder de honderd in slaap te zijn gesukkeld.
Maar het was kwart voor 4 vannacht toen ik dan toch maar besloot om even op te staan en met mijn rolmaatje de tafel op te meten zodat ik dat in ieder geval van mijn lijstje af kon strepen. Fjieuw, heeft dat wakker liggen gelukkig nog een klein vruchtje afgeworpen.
Als ik na drie uur slaap door mijn telefoon wordt gewekt, opsta en het licht aan doe, concludeer ik ietwat wanhopig dat aan mijn huis zelf nog helemaal niet is te zien dat er hier momenteel iemand woont die last heeft van nesteldrang...
Het wordt denk ik tijd om het credo van Feyenoord toe te passen (en dat ik dan nu mijn eerste voetbalgrap op mijn blog zou plaatsen, het zou wat zijn); geen woorden maar daden, zodat ik 's nachts gewoon lekker kan slapen en overdag na de gedane arbeid kan genieten van mijn nestje dat vast en zeker mooi op tijd klaar komt om mijn nummertje2 te kunnen ontvangen.
