We lopen in de supermarkt. Mijn zoon en ik. Mijn zoon, die vanaf volgende week als kleuter door het leven zal gaan. En daarom duwen we een volle kar door de supermarkt heen. Bij de koelafdeling valt mijn oog op een toetje dat speciaal is ontworpen om kleutertjes over te halen om aan hun moeders jassen te trekken en te zeuren of ze die alsje-alsje-blieft mogen. Waarna een kind natuurlijk op de grond gaat liggen gillen, met gebalde vuistjes. En dat dan de weigerende ouder door de andere supermarktbezoekers minderwaardig wordt aangekeken...'weer zo'n slechte ouder-van-nu die haar kind totaal niet onder controle heeft'. Zo'n toetje dus. In de aanbieding. En zoals ik al zei: mijn zoon is binnen 48 uur kleuter, dus ik zie opeens reden om het toetje in onze kar te leggen. De ogen van mijn zoon sperren open. 'Mammmmaaaaaaaa een sprookjestoetje!!!!!!' Hij weet even niet of ie het moet geloven. Maar als ie ziet dat ik het meen, weet ie niet waar ie heen moet met zijn geluk. Hij maakt een sprongetje. En danst een rondje. En spreekt in zijn enthousiasme een wildvreemde winkelende vrouw aan. 'Ik ben bijna jarig, en daarom mogen wij dit toetje!' En voor de zekerheid zegt hij het ook nog even tegen de dame achter de kassa. En terwijl alle chips, smarties, ingredienten voor taarten en cakes zonder commentaar in de achterbak van de auto worden geladen, houdt zoonlief de toetjes stevig vast, die gaan dus mooi op zijn schoot mee. Als ik in de auto opzij kijk, en hem glimmend van geluk zie zitten met zijn toetjes, zie ik opeens dat het van de Sprookjesboom is. De Sprookjesboom, die mijn werkgever met een beetje pech weer 270.00 euro boete op gaat leveren, en indirect er dan vast wel weer voor zou zorgen dat ik in januari weer geen loonsverhoging krijg, of dat ik door een ingetrokken uitzendlicentie uberhaubt geen baan meer heb. Maar fuk dat, want echt, er is natuurlijk geen enkele loonsverhoging die op kan tegen het geluk dat mijn zoon deze dag uitstraalt, enkel en alleen omdat ie van zijn eigen moeder op zijn verjaardag een toetje mag waar een of andere heks en prinses op staan.
Thuis opent zoon een paar keer de koelkast, gewoon om te kijken of de toetjes er nog zijn. Hij maakt nog een dansje, en bedenkt zich hardop hoe zijn bezoek op zijn feestje zal reageren als hij laat zien van welk toetje ze na het eten kunnen smullen. En hij bedenkt het zich nog eens, hardop. En nog eens. De mensen zullen versteld staan, dat is wel duidelijk. Net zo versteld als hij zelf was toen hij zijn moeder in de supermarkt opeens het meest onverwachte ooit zag doen.
Als hij een van de pakken nog een keertje uit de koelkast haalt voor een ererondje door het huis, kijk ik naar hem en heb spontaan medelijden met de ouders die zich wekelijks over laten halen door hun kinderen om al die Dora-spaghetti en Mickey-stroop en Bob de Bouwer-tomatensaus te kopen. Die zullen nooit meer voor 3 euro hun kind tot zo'n ongekend gelukzalige status weten te krijgen...
