Nano wilde een zusje. En dus kreeg Nano een poes. Poes Tiba. En nano vindt poes Tiba leuk. Wat zeg ik? Nano is stapelgek op Poes Tiba. Al vanaf dat we Tiba hebben opgehaald, bekommert hij zich over haar. 'Wat is er toch Tiba' hoor ik regelmatig door het huis, nadat het gemiauw van Tiba had geklonken. Ze spelen samen; Tiba kan hoog springen, en Nano doet dan ook zijn best met haar mee te springen.
Hij helpt ook, een glunderende machtsglimlach niet onderdrukkend, met het opvoeden van Tiba. 'Nee Tiba, wat zég ik nou? Níét op de tafel!' En alsof ie het al jaren doet, geeft hij Tiba een krachtig zetje bij haar kont zodat ze de tafel verlaat.
Maar het grootste deel van de tijd zijn Tiba en Nano dol op elkaar. Was ik laatst zo blij en trots dat Nano zijn eerste (en voorlopig laatste) liefdesverklaring naar mij had uitgesproken ('mamma, ik vind jou een liefe'), de zin 'Tiba ik vind jou een liefe' klinkt ongeveer 20 keer per dag door ons huis...
's Morgens vroeg komt Nano zijn bedje uit. Hij loopt de keuken in waar ik zijn boterhammetjes smeer. Terwijl hij zijn bloedeigen moeder volledig links laat liggen, zoekt hij met zijn ogen de kat. Zodra hij haar gevonden heeft, houdt hij zijn hoofd nog geen centimeter van haar koppie vandaan. 'Goede morgen Poes Tiba' klinkt het opgewekt, waarna hij haar nog iets wat op een kus lijkt geeft. Mijn best doen niet jaloers te klinken, vraag ik hem of ie tegen mij ook nog iets zegt. Zonder te stoppen met zijn kus en knuffelactie met Tiba hoor ik hem iets mompelen. Dat zullen zijn goede-morgen-wensen voor zijn moeder wel zijn geweest...
De rest van de dag gaan de twee nieuwe vrienden als een soort verliefd puberstel door het huis heen. Eens in de zoveel tijd trekt nano de deur van zijn kamer dicht. Als ik dan langzaam de deur open doe om te kijken wat hij aan het uitvreten is, ligt ie met Tiba samen te knuffelen op zijn bed.
Aan zijn blik kan ik merken dat ie het niet op prijs stelt dat ik hem stoor in dit gezellige samenzijn met Poes Tiba.
De leuke activiteiten die ik voor dat moment had bedacht om met zoonlief samen te doen, kan ik wel op mijn buik schrijven.
Ik ben dol op rituelen, dus lees ik Nano elke dag vanuit de schommelstoel een verhaaltje voor, voor het slapen gaan. Nano is dol op die momenten, meestal verslinden we wel 4 boekjes, en 'nog een keer' wordt bijna na elk boekje wel gescandeerd. Het is op en top genieten, voor Nano en voor mij. Herstel: het wás op en top genieten. Want Nano heeft nu Tiba. En dus zit ik terwijl ik een bladzijde omsla te kijken naar twee kleine speelse wezentjes die niet van elkaar af kunnen blijven. Ik vraag eerst nog vriendelijk of Nano nog luistert naar het verhaal, en of hij niet naar de plaatjes wil kijken. Maar met deze aardige zinnetjes krijg ik zijn aandacht niet. Dus zeg ik dat ik maar stop met voorlezen als hij alleen maar interesse heeft in Tiba. De eerste keer dat ik hiermee dreig doet hij -uit beleefdheid?- nog de moeite om zich even op het voorleesritueel te concentreren. Maar dat blijkt te veel gevraagd voor de verliefde peuter, en als ik nog eens mijn dreigement uitspreek, lijkt hij niet eens meer te twijfelen en laat me, tussen het knuffelen door, weten dat ie het prima vindt als ik stop met voorlezen...
Het leek me zo leuk; een klein jochie met een poes. Ik zag ze al samen knuffelen, en spelen. En toen ik Tiba samen met Nano ging ophalen, bedacht ik me: dit is vast weer zoiets wat ik totaal verkeerd ingeschat heb. Nano kijkt vast niet naar het beestje om. Zitten we in een huis vol kattepis en kapotte gerdijnen zonder dat mijn zoon er lol in heeft. Maar niets was minder waar, zoals u heeft kunnen lezen. Ik had prima ingeschat hoe dol Nano zou zijn op de poes. Ik heb hem met Tiba een speelkameraadje en vriendje gegeven waar menig zusje of mensenvriendje niet aan kan tippen.Wat ben ik toch een held :)
En zo zie je maar weer: zelfs als je overduidelijk de enige enorme loser van een verhaal bent, kun je het met een beetje pijn en moeite in de slot-alinea toch nog zo draaien dat je er als held uit komt...!
