Doodeng vond ik het pak um beet 11 jaar geleden, dat ik me opeens zou moeten aansluiten bij De Andere Ouders. Want wat waren ze allemaal anders, en oud, en gesetteld, en serieus, en ècht vader en moeder, in plaats van zo halfbakken als ik. Een vreemde eend in de bijt.
In de praktijk bleken tussen die horden ouders die ik bij opvang, clubjes, consultatiebureaus, school en dergelijke tegen kwam, ook heel leuke mensen te zitten. Mensen die net als ik niet alles op de rit hadden, of juist wel maar waar het desondanks prima mee klikte. Mijn vrienden werden intussen ook ouders, en als zij ouders konden worden, dan konden de ouders in mijn omgeving natuurlijk ook gewoon toffe mensen zijn.
Toen ik met kind nummer twee weer alle stadia afging waarin ik met andere ouders te maken kreeg, voelde ik mezelf al helemaal geen halfbakken veel jongere moeder meer, en de kloof met hen verdween.
Maar gelukkig is er nog een uitzondering. Een moment in de week waarin ik me eigenlijk non stop zit te verbazen over al die Andere Ouders. Als een soort hokjesvrouw bestudeer ik ze, en verwonder me met opgetrokken wenkbrauwen. De locatie: het zwembad. Mijn dochter probeert haar hoofd boven water te houden terwijl ik om me heen kijk, met open mond.
Moeder A staat achter het glas naar haar zoon te kijken en wijst constant de andere ouders op wat haar kind allemaal doet in het bad. Zou ze niet beseffen dat het andere ouders eigenlijk echt heel weinig interesseert dat haar zoon zijn benen eindelijk goed doet bij het Potlood-Kikker-Vliegtuig? Na de zwemles staat ze als eerste, elke les, bij de badmeester om de drie minuten die hij beschikbaar heeft tussen deze les en de volgende, te vullen met de vorderingen van Haar Kind.
Moeder A is niet alleen. We hebben ook nog Moeder B, die precies hetzelfde gedrag vertoont (dat wordt dringen dus bij de badmeester na de les) maar daarbij ook nog voortdurend met alle ouders deelt dat haar dochter echt Hoog Sensitief is, dus dat dit allemaal heel erg heftig voor haar is. Of we allemaal wel snappen hoe knap het dan is dat ze zo goed presteert in het zwembad?
Moeder C doet hetzelfde, maar heeft ook nog Vader A bij zich. Ook als de zwemlessen 's morgens om half 8 zijn (ja dat is soms (en daar hou ik van! Net als tijdens mijn krantenwijk al een heel programma er op hebben zitten als je op school/werk aankomt), staan ze met z'n tweeën langs de kant hun kind aan te moedigen. Elkaar wijzen op de vorderingen van hun kind, vinden ze blijkbaar niet genoeg, want ook zij betrekken regelmatig andere ouders bij het observeren van hun kind.
Moeder D kijkt niet door het raam naar het zwembad maar volgt onophoudelijk op Facebook de ontwikkelingen van haar vriendinnen. Vader B klaagt non stop steen en been dat zijn kind niet snel genoeg vordert. Ze hebben verdorie een vakantie geboekt in een resort met zwembad en nu lijkt het erop dat hij niet eens mag afzwemmen voor de zomervakantie. Hij klaagt eerst bij de andere ouders, daarna bij de badmeester, en als die hem - elke week- aangeeft dat hij nou eenmaal nog niet genoeg ontwikkelingen heeft gemaakt om af te kunnen zwemmen, krijgt zoonlief een uitbrander dat hij nu eindelijk eens zijn best moet doen.
Na de zwemles douchen de kinderen. 4 douches voor ongeveer 10 kinderen, dus dat is even passen en meten en zorgen dat de kinderen er niet te lang onder staan. Helaas, vader C interesseert het geen zak en kijkt lekker een andere kant op als dochter voor de zesde ronde onder de douche blijft staan terwijl de andere kinderen blauwbekkend staan te wachten (en de andere ouders ongeduldig worden omdat het intussen wel echt laat wordt).
Moeder E is er uberhaubt nog niet, zoals elke week. Haar zoon staat met een grote mond onder de douche en laat zich ook door andere ouders niet er onderuit halen. Als ik mijn dochter heb aangekleed, komt moeder E de kleedkamer in. Zonnebril op, ze kijkt haar kind niet aan en schreeuwt alleen maar naar hem dat hij er NU UIT MOET KOMEN EN ZICH VERDOMME MOET AANKLEDEN. Gezelligheid. Als ze uit getierd is, pakt ze haar telefoon uit haar jaszak en kijkt onophoudelijk op het scherm terwijl zoon mokkend zich aankleedt.
En te midden van al deze rare snuiters, sta ik. Tijdens de zwemles kijk ik afwisselend naar het zwembad en de telefoon of de krant. Ik zie vol trots hoe mijn kind vorderingen maakt maar val daar andere ouders niet mee lastig. De badmeester spreek ik alleen eens in de zoveel tijd aan als ik kort wil horen hoe ze zich ontwikkelt. Onder de douche laat ik haar kort staan zodat ook de andere kinderen kunnen douchen. En tijdens het aankleden help ik haar een handje en spreek haar streng doch enigszins vriendelijk toe als ze te lang treuzelt. Het is me wat; ik ben hier gewoon de enige Normale Moeder. Wie had dat 11 jaar geleden gedacht?
