Het blijft met jonge kids een dingetje: moederdag als je alleenstaande moeder bent.
Nadat zoonlief me de week voorafgaand aan Moederdag al meerdere malen had gechanteerd met zijn voornemen een ontbijtje op bed klaar te maken voor me ('als ik de tafel écht moet afruimen, dan krijg je ook geen ontbijt op bed met Moederdag'/ 'nu je zo boos op me bent, kun je dat ontbijt ook wel vergeten'...), stond ik zaterdag dan toch in de supermarkt om samen met Nano wat dingen in te slaan voor het inmiddels vrij beruchte Ontbijt op Bed. Zonder helpende handen van een Papa vielen broodjes uit de oven en dergelijke af. Chocopops leek hem wel wat, en verder had ie eigenlijk geen zin om er over na te denken.
En zo stond ik de avond voor moederdag, doodmoe van een rare dag, mijn aanrecht leeg te ruimen (of heb ik nog lezers die in de illusie leven dat mijn aanrecht altijd spic en span is en dus klaar om zonder toezicht door een zesjarige gebruikt te worden om een ontbijtje klaar te maken? Nee toch???), eitjes te koken, en alles wat ik dacht dat hij misschien wel als ontbijtje zou willen maken, op een hoogte te zetten dat hij er bij zou kunnen zonder dat hij op het aanrecht zou hoeven klimmen om vervolgens overvolle kastjes open te moeten trekken.
En toen 's ochtends het zover was, hoorde ik hem naar beneden springen, ik hoorde hem zuchten en kreunen en rommelen, en ietwat later kwam hij met een grote trotse glimlach en een dienblad vol met precies die dingen die ik voor hem klaar had gezet, mijn kamer op lopen. En wat werkt dat moederhart toch prachtig, want wat was ik trots. Ook al was het voorwerk dat ik zelf had gedaan natuurlijk (een beetje meer dan)het halve werk. De andere helft (of iets je minder dan) had hij helemaal zelf gedaan, mijn zoon van 6!
En ik zou haast vergeten dat die zesjarige niet mijn enige kind is. Maar er lagen 2 cadeautjes op het dienblad, en die ander droeg op geheel eigen wijze bij aan het ontbijt op bed, en zelfs dat vond ik, ondanks de eieren die opeens overal lagen, de melk van de chocopops die door mijn beddengoed heen drupte, leuk en lief en wat heb ik toch leuke kinderen. Het blijft bijzonder, dat moederschap!
