Bad Manners

Daar zit je dan met je twee jaar lang de ontzettend goede ouder uithangen. 3 weken Oeganda en je bent weer terug bij af...

Zo hebben we:

Bad Manners

Daar zit je dan met je twee jaar lang de ontzettend goede ouder uithangen. 3 weken Oeganda en je bent weer terug bij af...

Zo hebben we:

Nano’s speen.
Die gebruikt ie nu ook weer overdag.
Reden: In Oeganda houden ze niet van huilende kinderen. De Oegandezen zelf houden hun kroost stil met slaan of met geschreeuw, ik prefereer in dit geval de speen.
Maar: geen gemaar, behalve dat ik um alweer aan het afleren ben, het staat namelijk echt stom op foto’s J

Mamma’s bed.
Dat is nu ook Nano’s bed.
Reden: Van zijn helemaal meegesleepte bedje moet meneer vanaf nacht 1 al niks weten. Daarbij past het ook op negen van de tien inimini kamers waar we slapen niet.
Maar: het is wel heeeel erg lief eigenlijk; die armpjes om je nek, dat gesabbel aan je neus, dat gekriebel op je rug en dat heerlijke geluid van je slapende kind zo vlak bij je. Het is weer eens zo’n moment dat ook ik niet aan dat vreselijke gevoel van onophoudende liefde voor zoonlief ontkom. Minder is het als je net te kampen hebt met de ergste diaree-aanval ever (Merry Christmas!), en zoonlief de tien keer dat je uit je bed sprint om naar buiten te rennen om een meter of vijftig verderop boven een gat in de grond te gaan hangen, niet genoeg vindt, en je dus nog af en toe een extra trap geeft in je maag.
Maar2: Wie weet zijn we nu eindelijk af van die idiote gewoonte van meneer dat ie het vertikt als we ergens logeren om met mij een kamer te delen.

Nano’s bedtijd ritueel.
Daar ligt mamma nu naast.
Reden: In Oeganda houden ze niet van huilende kinderen. De Oegandezen zelf houden hun kroost stil met slaan of met geschreeuw, ik prefereer in dit geval mijn gezelschap om meneer in slaap te sussen.
Maar: geen gemaar, dit moet snel afgelopen zijn als we thuis zijn. Ik zie mezelf al opgevouwen in zijn ledikantje liggen...

Sweet memories to Uganda.
Snoep en andere ongezonder troep.
Reden: Je ontkomt er niet aan. Toen we hier de vorige keer waren, dacht ik nog dat het een grapje was toen nano bij zijn doop van menigeen een lolly kreeg. Niks bleek minder waar. Je hoeft je hoofd maar om te draaien of er zit een snoepje of lolly in. En meneer pikt het ook niet meer als jan en alleman om zich heen zich te buiten gaan aan allerlei lekker en hij niet mag van zijn mammie omdat die zo nodig vindt dat meneer ook nog wel kan genieten van een stuk komkommer zolang ie geen weet heeft van wat voor slechts doch lekkers er allemaal te koop is in de wereld.
Maar: genoten heeft ie.

Prik met een rietje.
Ook dat is een feit.
Reden: daar zit je dan, warmte waar je U tegen zegt, een kind dat roept ‘ drinken drinken’, een land waar ze aan sapjes niet echt doen, en een bar waar dus alleen maar ‘soda’s’ te koop zijn. En een stem in mijn hoofd die roept: ‘ laat je kind genoeg drinken, laat je kind genoeg drinken’. Verkocht.
Maar: hij had ten minste geen dorst meer.

Nano’s zin.
Die krijgt ie opvallend vaker dan normaal.
Reden: Ergens diep in me geloof ik dat ik het gevoel heb dat ie wat tegoed van me heeft omdat ik um helemaal naar dit land heb gesleept (geheel onterecht overigens, denk ik, want meneer geniet erg van alles, en op zijn paar zieke dagen na, gaat ie erg goed gemutst en breedlachend door het Oegandese leven), en ik denk snel als ie dreint of zo dat dat vast is omdat het hier allemaal zo anders is voor hem hier.
Maar: uh, het is lekker makkelijk zo...en straks ga ik weer opvoeden.

Al met al heb ik eindelijk eens een rijtje met goede voornemens om in 2008 mee aan de slag te gaan.