opeens

Soms neemt de tijd een loopje met je en besef je opeens dat het bijna kerst is, dat Kurt Cobain al 17 jaar dood is, dat je alweer 11 jaar in het Gooi woont, dat het alwéér na twaalven is terwijl je toch echt vroeg naar bed wilde gaan,dat je alweer bijna 5 jaar bij de Tros werkt, en voor je het weet is je kleuter opeens ingeruild voor, uh ja voor wat eigenlijk? Voor een niet-kleuter.

Dat laatste besefte ik toen ik vorige week een foto van mijn kleuter maakte. Ik blijf er maar naar kijken.



waar is dat kleine kleutertje nou toch opeens heen? Dat kindje dat nog totaal geen weet heeft van wat er allemaal afspeelt in de Grote Boze Mensen wereld? Die zich bezighoudt met kaboutertjes en broodjes poep?
Godzijdank begon gisteren opeens een van zijn tanden te wiebelen. Waar andere ouders zo'n eerste wiebelende tand allicht juist een jeetje-wat-gaat-het-snel-moment vinden, vond ik het juist een gelukkig-hij-is-gewoon-nog-lekker-kleuter-met-kleuterdingetje-zoals-een-wiebeltand-moment. Tot ik me vanmorgen opeens bedacht dat daar natuurlijk een enorm grote tand voor in de plaats komt. En dat daarmee het enige kleuterachtige aan bovenstaande foto ook wegvalt...