Tuurlijk weet ik ondertussen wel dat elk kind, elke baby zich op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo ontwikkelt. Modelbabies die zich precies ontwikkelen volgens de boekjes en de lijstjes van het consultatiebureau zijn een grote uitzondering, daar ben ik me van bewust. En toch maak ik me zorgen sinds ik vorige week weer op controle ben geweest met Zoë.
Na een aantal standaard vragen van stations die Zoë al láng gehaald had (doen ze vast om elke ouder een beetje -onterecht- trots te laten voelen dat hun kind iets wat nu pas hoeft, al láng kan), kwam opeens uit het niets de vraag: 'als je vraagt waar is papa?, wijst ze dan aan waar papa is?
Ik word rood, voel alle trots van de eerdere vragen uit mijn lichaam glijden, en stamel iets wat op een antwoord moet lijken. Iets met dat ze dat nog niet helemaal doet. 'Niet helemaal, of helemaal niet?' vraagt de arts. 'Niet helemaal' antwoord ik liegend (ik weet niet of u er bekend mee bent, maar consultatiebureaus zijn een van de weinige plekken die ik kan bedenken waar het gewoon toegestaan is te liegen). De vrouw probeert Zoës falen een beetje laconiek weg te wuiven, maar ik voel alweer dat er in Zoës dossier vanaf nu een groot rood kruis de boel versiert.
Thuis ga ik maar meteen oefenen. Eerst doet ze echt helemaal niks, dus ik besluit, ietwat ten einde raad, maar de wereldbol er alvast bij te pakken (hoe ziet zo'n kind ten slotte nou waar het Noorden, Oosten, Westen en Zuiden is als het zulk druilerig weer is dat ze niet eens de zonsop- en ondergang als ijkpunt kan nemen). Ik vraag nog eens waar papa is. De lamp in de globe trekt haar aandacht, maar tot mijn grote verbijstering priemt ze lukraak op de bol, en komt haar vingertje neer in de Grote Oceaan, ver ver ver van de plek van dat Afrikaanse land op de Evenaar.
Pas tien maanden oud, en nu haar moeder al met zoveel zorgen opschepen, om over de teleurstelling maar te zwijgen....
