waarom hij een gouden medaille verdient

Ik was 7 weken zwanger (zwanger??? Jaaaa, zwanger!!!!!) en ik was zwak ziek en misselijk. De duizeligheid was zo heftig dat ik emmer na emmer onderspuugde, terwijl nano in de kamer tv keek. Af en toe kwam ie om het hoekje kijken, hij zei meestal niks, maar keek me zorgelijk aan, waarna hij weer richting de tv verdween. Uit noodzakelijk kwaad, emmers vol, probeerde ik me, een aantal overgeefbeurten verder, naar de woonkamer te begeven. Daar vond ik op de grond iets waar nog wel in gespuugd kon worden (wat is het toch een feest, dat zwanger-zijn :) ). Nou is spugen sowieso al niet mijn hobby, maar nu was het wel een beetje klaar. Daar was mijn lichaam het overigens mee eens, en die besloot dus spontaan flauw te vallen boven de nieuw ondergekotste bak. Ik kwam weer bij van mijn allerliefste zoon, die bezorgd naast me was komen staan en met zijn te lieve stem vroeg of het wel ging. Terwijl ik iets murmelde wat op een 'ja' moest lijken, verdween hij naar mijn slaapkamer om een emmer op te halen die iets minder vol was dan de emmer waar ik nu boven hing. 'Zal ik deze even schoonmaken?' vroeg ie terwijl hij de volle emmer van me overnam. Ik smolt zo ongeveer en zei hem dat dat natuurlijk niet hoefde. Maar voor ik het wist ging ie met twee emmers in zijn hand, naar de wc, waar ik hem de boel hoorde doorspoelen en met water hoorde omspoelen. Ondertussen krabbelde ik een beetje op, en om toch maar even duidelijk te maken wie er in dit huis nou voor wie zorgt, begaf ik me naar de keuken om voor mijn zoon wat bamisoep klaar te maken. Hij at het stilletjes op aan de keukentafel, alleen, want ik was alweer gaan liggen op de bank. Toen ie klaar was sprak ie 'zo, dan zal ik maar naar bed gaan'. En terwijl hij zijn oog op zijn moeder liet vallen, concludeerde hij hardop: 'een verhaaltje zit er niet in, denk ik' en verdween stilletjes naar zijn slaapkamer...