Heb ik vorig jaar een aantal maanden zitten wikken en wegen of ik zou gaan (want was ik met mijn 26 jaar en post-borstvoedingsdecolleté niet veel te oud voor dit festival?), dit jaar was er geen twijfel; ik ging! Lowlands 2008 had me namelijk geleerd dat het eigenlijk júíst een ultiem festival was om te vertoeven als je de rest van het jaar tussen de poepluiers en strafstoeltjes zit. Ik zou vast niet de enige zijn die een vriend thuis moest laten omdat zijn vrouw dat weekend had gepland te gaan bevallen. Op Lowlands stikt het namelijk van de kersverse ouders. Zouden alle kersverse ouders het moeten opnemen in een robbertje touwtje-trekken tegen alle pubers die op Lowlands rondlopen, dan zouden ze met verve winnen.
Prima feestje dus. En zonder moeite vermaakte ik me ook dit jaar weer drie dagen lang met overdag slapen in de zon en in de nacht dansen onder de sterrenhemel of onder de lampen van de danstenten. Rond een uur of 7 in de avond zocht ik diep onder in mijn dagtasje mijn moederspet, zette die op en belde mijn zoon om te vragen of hij het nog naar zijn zin had in het paradijs dat mijn vaders thuis heet. 'Hoi Mama, hoe is het op Lowlands?' vraagt mijn 3,5-jarige wijsneus me prompt als ik hem aan de telefoon heb. Jeetje. Opeens voel ik de hete adem van de volgende generatie, van mijn eigen nageslacht, in mijn nek hijgen. Bijna krijg ik het benauwd; over een jaar of 10 heeft Nano de leeftijd die ik had toen ik het voor het eerst droomde van een 3daags verblijf in het Lowlands-paradijs. En ik vind het allemaal leuk en aardig dat ik vind dat ik ook als moeder gewoon nog eens per jaar uit mijn dak mag mag gaan, ik ga niet sámen met mijn zoon op een festival uit mijn dak gaan. Er zijn grenzen.
Hmmm, dat wordt een afkickprogramma opstellen voor de komende 10 jaar. Óf ik kan er natuurlijk de komende 10 jaar alles aan doen te zorgen dat Nano geen interesse krijgt in de ietwat alternatieve muziekfestivals. Een soort omgekeerde indoctrinatie...Hem gaan stimuleren om helemaal voetbalgek te worden zodat ie zijn spaarcentjes liefst uitgeeft om bij de Uefa-cup aanwezig te zijn. Of ik kan hem natuurlijk nu al op zeilen doen, dan is ie over een jaar of 10 wel in staat om met zijn zeilbootje de wereld rond te reizen, terwijl moeders lekker op Lowlands danst tot de zon weer op komt....
maandag 31 augustus 2009
dinsdag 11 augustus 2009
fan van mama
Jubel en jolijt: ik ben in!
Nano is in een fase beland dat moeder boven aan de ladder staat. Regelmatig hoor ik hem tegen andere kinderen zeggen, met een mengeling van trots en adoratie: 'Míjn moeder zegt...', waarbij elk woord met kracht wordt uitgesproken. En alles wat daarna komt, is natuurlijk De Waarheid, en daar dient iedereen zich aan te houden, want zijn moeder heeft het ten slotte zo gezegd.
Ook als andere volwassenen hem iets zeggen of aanbieden, is Nano's repliek regelmatig: Even aan mijn moeder vragen of het mag. Want ja, hij gaat niet zomaar iets doen zonder dat de oppermoeder de goedkeuring heeft gegeven. Zelfs niet als ie daardoor een heerlijk snoepje misloopt.
Als je een poging doet te bedenken hoe het brein van een drie jarige werkt, dan zou je denken dat het voor een peuter lastig is te begrijpen dat dat voortdurende corrigeren door een moeder eigenlijk een heel positief iets is (want je leert wat grenzen zijn en ander pedagogisch geblaat). Niks is minder waar; nano snapt prima hoe nuttig dat is, en heeft zelfs medelijden met kinderen die het zonder corrigerende ouder moeten doen. Dat bleek wel toen we een liedje luisterde van wijlen Annie MG Schmidt. De tekst zal bij velen bekend zijn:
Ik ben lekker stout
Ik wil niet meer, ik wil niet meer!
Ik wil geen handjes geven!
Ik wil niet zeggen elke keer:
Jawel mevrouw, jawel meneer...
nee, nooit meer in m'n leven!
Ik hou m'n handen op m'n rug
en ik zeg lekker niks terug!
Ik wil geen vieze havermout,
ik wil geen tandjes poetsen!
'k Wil lekker knoeien met het zout,
ik wil niet aardig zijn, maar stout
en van de leuning roetsen
en schipbreuk spelen in de teil
en ik wil spugen op het zeil!
En heel hard stampen in een plas
en dan m'n tong uitsteken
en morsen op m'n nieuwe jas
en ik wil overmorgen pas
weer met twee woorden spreken!
En ik wil alles wat niet mag,
de hele dag, de hele dag!
En ik wil op de kanapee
met hele vuile schoenen
en ik wil aldoor gillen: Nee!
En ik wil met de melkboer mee
en dan het paardje zoenen.
En dat is alles wat ik wil
en als ze kwaad zijn, zeg ik: Bil!
----
Na de regel over het van de leuning roetsjen, zei Nano verontwaardigd: 'Dat mag toch helemaal niet'. Ik bevestigde dat, waarna hij al hoofdschuddend zei: 'tjonge jong, hebben die kinderen geen moeder, of zo?'
Jaha, het is volop genieten zo'n kind dat zijn moeder ziet als het beste in het leven. Ik teer er nog maar even op, want voor je het weet is die kleine Nano een grote dwarse puber, en ik hou mijn hart vast wat ik dan allemaal op mijn bordje krijg, iets zegt me dat het dan iets minder van een lofzang weg zal hebben dan nu....
(oke oke, eerlijkheid gebiedt mij te vertellen dat ik ook nu net zo goedeen stukje had kunnen schrijven dat een totaal ander beeld schept. Zo zou ik het bijvoorbeeld kunnen hebben over die nacht dat ik uit mijn slaap werd gewekt om vervolgens te horen te krijgen dat ik geen heks meer moest zijn... Of ik zou kunnen schrijven over hoe hij gisteren stampvoetend weg liep en op het paadje achter ons huis met een donderblik in zijn ogen de buurvrouw vertelde dat ie niet meer naar huis wilde, omdat hij zijn moeder 'écht niet meer leuk vindt'... Maar hey, ik ben malle pietje niet, optimistic is my middle name, en er is volgens mij nog maar zelden iemand gelukkig oud geworden door zijn geheugen te bevuilen met de negatieve kanten des levens. Dus ik hou me er vrolijk aan vast dat mijn zoon fan van me is!)
Nano is in een fase beland dat moeder boven aan de ladder staat. Regelmatig hoor ik hem tegen andere kinderen zeggen, met een mengeling van trots en adoratie: 'Míjn moeder zegt...', waarbij elk woord met kracht wordt uitgesproken. En alles wat daarna komt, is natuurlijk De Waarheid, en daar dient iedereen zich aan te houden, want zijn moeder heeft het ten slotte zo gezegd.
Ook als andere volwassenen hem iets zeggen of aanbieden, is Nano's repliek regelmatig: Even aan mijn moeder vragen of het mag. Want ja, hij gaat niet zomaar iets doen zonder dat de oppermoeder de goedkeuring heeft gegeven. Zelfs niet als ie daardoor een heerlijk snoepje misloopt.
Als je een poging doet te bedenken hoe het brein van een drie jarige werkt, dan zou je denken dat het voor een peuter lastig is te begrijpen dat dat voortdurende corrigeren door een moeder eigenlijk een heel positief iets is (want je leert wat grenzen zijn en ander pedagogisch geblaat). Niks is minder waar; nano snapt prima hoe nuttig dat is, en heeft zelfs medelijden met kinderen die het zonder corrigerende ouder moeten doen. Dat bleek wel toen we een liedje luisterde van wijlen Annie MG Schmidt. De tekst zal bij velen bekend zijn:
Ik ben lekker stout
Ik wil niet meer, ik wil niet meer!
Ik wil geen handjes geven!
Ik wil niet zeggen elke keer:
Jawel mevrouw, jawel meneer...
nee, nooit meer in m'n leven!
Ik hou m'n handen op m'n rug
en ik zeg lekker niks terug!
Ik wil geen vieze havermout,
ik wil geen tandjes poetsen!
'k Wil lekker knoeien met het zout,
ik wil niet aardig zijn, maar stout
en van de leuning roetsen
en schipbreuk spelen in de teil
en ik wil spugen op het zeil!
En heel hard stampen in een plas
en dan m'n tong uitsteken
en morsen op m'n nieuwe jas
en ik wil overmorgen pas
weer met twee woorden spreken!
En ik wil alles wat niet mag,
de hele dag, de hele dag!
En ik wil op de kanapee
met hele vuile schoenen
en ik wil aldoor gillen: Nee!
En ik wil met de melkboer mee
en dan het paardje zoenen.
En dat is alles wat ik wil
en als ze kwaad zijn, zeg ik: Bil!
----
Na de regel over het van de leuning roetsjen, zei Nano verontwaardigd: 'Dat mag toch helemaal niet'. Ik bevestigde dat, waarna hij al hoofdschuddend zei: 'tjonge jong, hebben die kinderen geen moeder, of zo?'
Jaha, het is volop genieten zo'n kind dat zijn moeder ziet als het beste in het leven. Ik teer er nog maar even op, want voor je het weet is die kleine Nano een grote dwarse puber, en ik hou mijn hart vast wat ik dan allemaal op mijn bordje krijg, iets zegt me dat het dan iets minder van een lofzang weg zal hebben dan nu....
(oke oke, eerlijkheid gebiedt mij te vertellen dat ik ook nu net zo goedeen stukje had kunnen schrijven dat een totaal ander beeld schept. Zo zou ik het bijvoorbeeld kunnen hebben over die nacht dat ik uit mijn slaap werd gewekt om vervolgens te horen te krijgen dat ik geen heks meer moest zijn... Of ik zou kunnen schrijven over hoe hij gisteren stampvoetend weg liep en op het paadje achter ons huis met een donderblik in zijn ogen de buurvrouw vertelde dat ie niet meer naar huis wilde, omdat hij zijn moeder 'écht niet meer leuk vindt'... Maar hey, ik ben malle pietje niet, optimistic is my middle name, en er is volgens mij nog maar zelden iemand gelukkig oud geworden door zijn geheugen te bevuilen met de negatieve kanten des levens. Dus ik hou me er vrolijk aan vast dat mijn zoon fan van me is!)
Abonneren op:
Posts (Atom)