moeder is jarig.

De dagen voorafgaand aan mijn verjaardag, had ik mijn zoon al meerdere malen ingelicht over het heugelijke nieuws dat ik binnenkort jarig zou zijn. De verwachtingen waren dus hooggespannen dat zoonlief zijn spaarpot zou hebben omgekeerd om bij een winkel een prachtig cadeau voor zijn moeder te kunnen kopen.

De avond voorafgaand aan mijn verjaardag.
'Nog even slapen he, mama en dan ben je jarig. Hier, mag jij al mijn vriendjes vannacht hebben'

En zo werd ik op mijn verjaardag wakker tussen giraf, poppie, zussie, De Grote Beer, Doppie het Aapie, muis, eend, konijn, Meneer Jummie en hond (die ooit van mij was maar die zoonlief zonder pardon aan zijn vriendengroep heeft toegevoegd). Een feest was het eigenlijk niet, want zelfs in mijn tweepersoonsbed namen Nano's vrienden enorm veel ruimte in.

Nano werd wakker en kwam bij me in bed gekropen. Hij was mijn verjaardag niet vergeten, bleek wel toen hij zijn handje openvouwde en er een oud klef Sinterklaassnoepje te voorschijn kwam, dat hij de dag daarvoor in de buurtsuper had gekregen. Hij had het bewaard voor mijn verjaardag!
'Hier mama, hou maar even vast,' zei hij gul, terwijl hij zelf met zijn vingertje het snoepje ook vast bleef houden. Ik dacht dat het een soort cadeautje was, maar zijn handje liet het snoepje niet los. Het was een eer dat ik op mijn verjaardag even zijn snoepje mocht vasthouden, waarna hij er zelf een hap van nam.

Daarna kregen we aan de ontbijttafel een soort van ruzie. Nano vond dat het ook zijn verjaardag was. Ik vond van niet.

We fietsten naar zijn gastouder toe, Nano achterop. 'Hey, nu heb je nog niet voor me gezongen!' roep ik naar achteren, referend aan de vele malen dat ie de dag ervoor had verteld dat hij voor me zou gaan zingen op mijn verjaardag.
'He wat jammer nou,' luidt zijn antwoord. Ik vraag of ie het alsnog wil doen. Hij zegt dat het te laat is.

's Middags haal ik hem op bij de gastouder. Zijn eerste vraag is of ik wel nog taart voor hem bewaard heb. Dan komt hij aan met een kroon die hij samen met de gastouder gemaakt heeft. Ik ben blij verrrast, maar merk op dat hij misschien wel een beetje klein is voor me. Verontwaardig kijkt hij me aan; ' Maar hij is voor míj, mamma'.
Dus fietsen we terug naar huis, Nano een kroon op zijn hoofd, mensen die Hoera naar hem roepen.

Thuis zingt hij alsnog voor me, onder toeziend oog van zijn opa en de buurvrouw, die hem een groot applaus geven.

Mijn verjaardag zal nooit meer hetzelfde zijn.

een grote wereld

Het is vandaag 19 januari, een prima dag om eens even iets recht te zetten. Mensen om mij heen worden dertig, of iets wat daar dicht in de buurt komt. En dus praten mensen om mij heen over kinderen. Over wel of niet. En dus hoor ik zo nu en dan het hele scala aan voors en tegens langs komen. Iets hebben om voor te leven, je vrijheid opgeven, je stamboom voortzetten, nooit meer kunnen uitslapen. Een veelgehoord tegenargument is dat je wereld zo klein wordt als je een kind krijgt. Pardon? Goed, dat gaan we dus even recht zetten. Je wereld wordt níét kleiner als je een kleine krijgt. Sterker nog: hij wordt enorm groot. Ik heb de laatste maanden bijna elke Hilversumse kroeg van binnen gezien en kan u zodoende precies een lijstje geven van welke kroeg een rookvrije zone heeft, welke net doet of het rookverbod er nooit gekomen en welke de roker ook met de enorme vorst buiten laat roken. Ik kan u ook precies vertellen hoe de gemiddelde bedrijfskantine van de Hilversumse supermarkt eruit ziet. (behalve die van de aldi, daar was ik niet welkom). Hoe ik daar terecht kom? Door mijn zoon, die me altijd op de meest onmogelijke momenten van achterop de fiets, of al lopend aan mijn hand, de meest gevreesde zin van 2009 toefluistert: 'Mama, ik moet plassssssssssssen'. Na deze zin, tasten mijn ogen binnen een paar seconde de omgeving af. Meestal is de conclusie hetzelfde: het kan nu écht niet. Maar voordat ik begonnen ben met een zin over 'het ophouden', heeft nano zijn zin altijd al uitgebreid met de toevoeging 'Ik moet echt heeeel nodig'.
En zo weten we dus inmiddels beide de weg achter de schermen bij de Dirk, en bij de Albert Heyn, en bij de Pizzabezorger, een willekeurige kapper, de wasstraat, cafe A t/m Z.

De keus voor wel of geen kind, moet iedereen zelf maken, ik zou niet durven mensen ervan te overtuigen ervoor te gaan en zie dat ook totaal niet als mijn missie. Maar als je nou geen kinderen wilt, omdat je wereld dan zoveel kleiner wordt, dan wil ik dát bij deze dus wel even wegnemen en zie ik het geboortekaartje graag tegemoet komen!

paspoort

Waar het voor velen vooral gedoe is om eens per 4 jaar een nieuw paspoort aan te vragen (want natuurlijk zijn de gemeentehuizen nooit open als je níét hoeft te werken, en uiteraard weigert je kind op het moment supreme dat de ambtenaar aan hem vraagt wie die vrouw is die naast hem staat, ook maar iets te zeggen dat op 'mama' lijkt...), is het voor de globetrottende medemens vooral een heel emotionele aangelegenheid. En aangezien ik mezelf nog steeds reken tot de (gematigde) globetrotters der aarde, stond ik afgelopen maand dus weer een beetje met knikkende knieën op het gemeentehuis.
Vier jaar geleden was het al geen makkie geweest. Een boekje waar middels stempels en visa te zien was dat ik voor het eerst van mijn leven buiten Europa was gereisd (naar India, waar ik zo in shock was van alles dat ik in mijn herinnering al die weken alleen maar naar de grond heb gestaard omdat ik dacht anders gek te worden...). Mijn reis naar Zuid-Amerika stond er met een een hoop stempels (want bijvoorbeeld eventjes voor mijn verjaardag naar Chili, stempel, stempel) in beschreven. De reis waarbij ik me voor het eerst een echte backpacker voelde (en het illegaal beklimmen van de Machu Picchu denk ik wel het hoogtepunt is van mijn globetrottende carriere tot nu toe.)
Het paspoort waar ik afgelopen maand afscheid van heb genomen, was nog wel wat betekenisvoller voor mij. Zo stonden er stempels in die symbool stonden voor de eerste keer dat ik voeten op aarde zette op het Afrikaanse continent. Waar ik eigenlijk alleen maar heenging omdat mijn docent me het zo vriendelijk vroeg, want eigenlijk had ik helemaal niks met Afrika, wilde liever nog een keerjte naar Zuid-Amerika. Dat ik tegen mijn eigen verwachtingen in, meteen vanaf de eerste dag helemaal verliefd werd op Afrika, mag inmiddels voor niemand meer een geheim zijn.
En dan de stempels van 2005, op mijn 23ste verjaardag het eerste visum voor Oeganda, een land waar ik stiekem nog van had moeten opzoeken waar het nou precies lag. Geen haar op mijn hoofd dat eer toen aan dacht, dat er in twee jaar tijd nog wel twee visa bij zouden komen van hetzelfde land.
De grootste verrassing van dat hele paspport is natuurlijk de sticker die door een ambtenaar op mijn verzoek op de pagina 'Kinderen' is geplakt. Een klein vrij donker jongetje prijkt er op de sticker; mijn zoon.
En hoewel ik er uiteraard na drie jaar al best aan ben gewend dat mijn leven zo is gelopen, kan ik me als een buitenstaander verbazen over het verhaal dat dit paspoort vertelt. Het leven zit vol verrassingen, en ik hou er van!!! Op naar het volgende paspoort met over vier jaar hopelijk net zo'n mooi stempel-verhaal!