Klaar!

Het is alweer elf jaar geleden dat ik met rode konen rond liep op het Nederlands Filmfestival in Utrecht. Mijn afstudeerfilm Skins draaide er en was zelfs genomineerd voor de beste afstudeerfilm van dat jaar. Ik liep op wolken. Na een lange weg van twijfels en willen stoppen met de studie had ik het laatste jaar een vlucht gemaakt en een film afgeleverd waar ik van voelde dat hij klopte en dat het een film was waar ik trots op mocht zijn. Alles was bij elkaar gekomen. Het filmfestival vlak na mijn afstuderen was de kers op de taart. Ik had het geflikt, had mijn diploma op zak en mijn film werd niet alleen op  school goed ontvangen, ook in Utrecht waren de reacties een enorme boost.

Elf jaar geleden. Gisteren haalde ik opnieuw een diploma.Het decor van de kunstacademie en de rode lopers van het Film Festivals heb ik ingeruild voor een iets andere setting. Gisteren presenteerde ik mijn afstudeerproduct in een Utrechts rouwcentrum. Dat klinkt heel anders, maar ik zie vooral veel overeenkomsten. Ook deze studie begon ik vol twijfel. Hoewel ik mijn leven lang al had nagedacht over een baan in de uitvaartbranche, bleek het verschil toch wel erg groot met wat ik hiervoor had gedaan. Prima reden voor ook nu weer honderd twijfels over of ik nou wel gemaakt was voor dit vak. Maar ook nu kwam in de laatste fase het vertrouwen terug. Na mijn stages realiseerde ik me dat er maar weinig beroepen zijn waar ik me van in kon beelden dat ik er zoveel voldoening uit zou kunnen halen als uit het beroep van uitvaartleider. Nog nooit (nee ook niet stralend op het Filmfestival van Utrecht) zo gevoeld dat ik iets heel graag zou willen als nu.
En ook nu liep ik bij het afstuderen op wolken. De reacties op mijn product waren een prettige regen van complimenten.

Het was een pittige weg geweest. Ik begon mijn opleiding door het geld dat ik van wijlen de Tros kreeg omdat ik er bij de fusie uit vloog. Het was een bizarre tijd: onzekerheid en lamlendigheid door de werkloosheid ( wat voelt dat alweer lang geleden), maar ook heel veel energie omdat ik me weer in een nieuw avontuur kon storten. Wat was het fijn zo in een nieuwe wereld te duiken, mezelf weer te ontwikkelen, een kant van me aan te boren waar ik voorheen amper iets mee gedaan had. 

De laatste fase van de studie was pittig, zoals mijn docent bij de diploma-uitreiking ook aanhaalde. Het combineren met een fulltime baan én de kinderen was heel andere koek dan vanuit werkloze toestand een studie volgen. En daar was toen het overlijden van Floris, waardoor er een bizarre mengelmoes ontstond van dat wat ik op school leerde over rouw en dat wat er in mijn eigen hoofd, hart en familie aan het gebeuren was. Een dag na de uitvaart van Floris, zat ik in een les over complexe rouw. (Vooraf gegaan door een erg attente en ontroerend kleine herdenking voor mijn broer ). Gek genoeg werd die combinatie van privé-rouw en studie-rouw de meeste tijd niet té heftig, maar voelde ik me op een rare manier bijna gedragen door mijn eigen verdriet om álles te stoppen in mijn afstudeerproduct. En anderzijds was het duiken in mijn afstuderen een fijne ( doch naïeve?) vlucht van dat wat er écht gebeurde om mij heen. 

Hoe dan ook; het is klaar! Ik heb gewoon een diploma als uitvaartleider op zak!  Wie had dat elf jaar geleden op die rode loper in Utrecht durven voorspellen? 

Mijn afstudeerproduct: een Bakje Troost, om op basisschool te ondersteunen als het thema 'dood' zich aandient.