moederdag

Toen ik begon met bloggen was ik zelf (bijna) moeder. Ik heb sindsdien een paar keer een blogje geschreven over moederdag. Altijd over mij in de rol van moeder. Dit jaar doe ik het anders (hoewel het ontbijt dat mij vanmorgen geserveerd werd ook weer prima voer voor een blogje was geweest). Dit jaar gaat mijn moederdagblogje over míjn moeder. Zomaar een verkapte ode aan mijn moeder, omdat het kan. En omdat haar het afgelopen jaar overkwam wat geen enkele moeder zou mogen overkomen. Misschien heb ik nog nooit haar moederschap zo gevoeld als toen we daar samen begin december op de Zandberg stonden.

Als mijn moeder een man was geweest, had ik nu hier bijna integraal de lyrics van Papa van Stef Bos neer kunnen zetten. Maar ja, ze is geen Papa dus dat zou toch een beetje raar zijn. 

Maar de boodschap klopt: mama, ik lijk steeds meer op jou. Of nee, ik lijk denk ik al heel lang op jou, jij schreef het zelf in mijn poeziealbum toen ik nog een mini-evelientje was: Volgens mij lijk jij wel een beetje op mij. En dat maakt me best wel blij.

Als dochter is het een minder blije situatie, lijken op je moeder. En daarom denk ik dat het niet zo is dat ik steeds meer op je lijk, maar dat ik het zelf ook meer zie. Ik zie het niet alleen, ik voel het ook. Nu is het nog vooral stom, zo werkt dat. 

Boven mijn decolleté verschijnen mijn eerste rimpels, dezelfde rimpels als jij hebt.
Ik ben op de school van mijn kinderen ook degene die dan wel even pakken naait voor de hele klas. Degene die zelf de kleren naait voor de kinderen, die even dit of dat in elkaar zet (al heb ik nog steeds het idee dat jij écht creatief en handig ben, en ik het moet doen met de helft van die genen en er dus bluffend doorheen kom). Als ik iets moet doen of maken, moet altijd net een beetje anders en beter dan anderen. Traktaties en kinderfeestjes moeten uiteraard allemaal uit eigen koker komen en eruit springen als het gaat om originaliteit.

Ik baarde mijn zoon even dramatisch als jij jouw zoon op de wereld zette. 

Ik heb hetzelfde verstoorde slaapritme als jij, en ga met even grote ogen midden in de nacht weer voor de tv zitten nadat ik op de bank in slaap ben gevallen.

Ik vind eten net zo leuk en lekker als jij.
Bij bezoek gaat altijd de oven aan zodat ik zelfgemaakt gebak kan presenteren, om daarna uiteraard iets te koken waarvan ik hoop dat ze het nog nooit zo geproefd hebben.

Hoewel ik jouw achternaam niet draag, voel ik me ook vaak niet aangesproken als er ergens staat dat iets niet toegestaan is, gewoon omdat ik ook Hulshof-genen heb.
Bij grote onvrede in groepen, ben ik altijd degene die dan maar haar bek open trekt (al doe ik dat met minder plezier en vanzelfsprekendheid dan jij,  ik doe het meestal omdat niemand anders het doet, niet omdat ik vind dat ik het moet doen).
De arme bovenarmpjes van mijn kinderen hebben als ze het echt te bont maken hetzelfde te lijden als mijn armpjes vroeger hadden, de goede voornemens van jou én mij ten spijt.

Soms hoef ik niet eens in de spiegel te kijken om te beseffen dat ik op dat moment echt précies hetzelfde kijk of beweeg als jij doet.
Ik wijs mijn kinderen ook voortdurend op van alles en nog wat wat in de bloei staat (al heb ik geen idee hoe al die bloemen allemaal heten, dus het blijft hier bij 'kijk hoe mooi die blauwe bloemen in die tuin staan te bloeien...').
En ik laat zelfs dezelfde boeren als jij.
 Oh ja, en ook ik maakte met het laatste kind dat ik op de wereld zette  een kloon van mezelf...

Later, als ook jij niet onsterfelijk blijkt te zijn, weet ik zeker dat ik met trots al die eigenschappen van je zal dragen, en het heel fijn vind dat onze genen zo gruwelijk veel overeenkomsten tonen. Tot zolang schop ik er nog even tegenaan, zoals het hoort.