GÜ

Gü, lieve goddelijke Gü. Met je strakke laagjes, dat glimmend dakje van ultra-donkere chocola, je strakke luxe vormgegeven verpakking. Met je goddelijke smaak waar je concurrerende kant-en-klare-toetjes niet in de verste verte bij in de buurt komen.

Gü. Ik koop je maar zelden. Je bent duur -ik neem het je niet kwalijk, je kan het hebben- en je bent dikmakend -ook dat neem ik je niet kwalijk, er zijn minder goddelijke dingen te bedenken waar je van aankomt.

Afgelopen week schreeuwde je naar me, met je oranje-bonus-kaartje voor je. Je maakt me egoïstisch, Gü. Áls ik je koop, wil ik je alleen, helemaal voor mezelf. Twee toetjes met z'n drieën delen, ik zou het helaas niet kunnen, hoeveel ik ook van mijn kinderen hou. Jij verleidde me dus vanuit je schap, en ik zag kans je helemaal voor mezelf aan te schaffen. De kinderen zochten nieuwe jam uit, met hun rug naar me toe. Ik had de zelfscanner vast, het kon, als ik maar snel handelde.  Snel scande ik je en stopte me in mijn rugzak. Een exclusieve plek, los van al de plebs-boodschappen die in mijn mandje lagen. Die plek verdiende je, en het was uit het zicht van de kinderen. Mooi zo.

En toen gebeurde het. We werden gecontroleerd bij het zelfscan-apparaat. Niks aan de hand, behalve dat ik kaas met 35% korting had gehaald en het meisje van de Appie niet de 35% sticker had gescand. Nog niks aan de hand. Maar de consequentie was dat ze nu álles opnieuw moest scannen. Álles Gü. Maar jij zat in mijn rugzak, verstopt voor mijn kinderen. Wat kon ik doen? Mijn hoofd ratelde. Ik was van plan je te betalen Gü, echt! Je hebt klasse, daar betaal ik voor, natuurlijk! Ik had je tenslotte ook al gescand.  Maar het werd me nu wel heel erg moeilijk gemaakt. Hoe kon ik voor het oog van mijn kroost nou mijn rugzak openen en tegen het meisje van de kassa zeggen dat ik ook nog mijn grote liefde in mijn tas had zitten omdat ik die niet wilde delen met mijn kinderen? In een nanoseconde woog ik het morele dilemma af. Ik heb je gestolen Gü, het spijt me. Ik vond dat het niet anders kon. Het was dat of voorgoed door mijn kinderen gezien worden als een egoïstische, zelfzuchtige moeder. Dat ik dat allemaal bén is al erg genoeg. Sorry Gü, sorry Appie.