te laat ( of beter laat dan nooit)

14 november 2014. Vooraan in de kerk staat de kist van mijn oma. Mijn oog valt op het handvat dat aan het voeteneind zit, waar iedereen in de kerk tegenaan kijkt. Iemand heeft er iets op geschreven, ' dag oma' geloof ik. Ik weet meteen wie het was. Floris. Die gedachte ergert me, terwijl ik het ook trots had kunnen bedenken, dat het vast mijn broer was, of met enige vertedering over weer zo'n typische Floris-actie. Maar nee, het was november 2014, en ik was nog steeds niet toegekomen (of was ik het simpelweg vergeten?) om die knop na al die jaren helemaal om te zetten en hem gewoon te accepteren zoals hij was, met al zijn rare fratsen en gewoontes.

Op de begraafplaats heb ik het laatste gesprekje met mijn broer. Er was nergens iemand die me influisterde dat dit Het Laatste Gesprek zou zijn, dat dit mijn laatste kans zou zijn dingen uit te spreken, te benoemen, te vragen. Nee, het is 14 november 2014 en ik voer een vrolijk gesprek met hem, want daar was ik inmiddels wel aan toegekomen: vrolijke gesprekken voeren met mijn broer. Hij vertelt dat hij geopereerd gaat worden, een kleine operatie maar wel met narcose en de hele mikmak. Narcose, daar had ik ervaring mee, en die wilde ik best wel even delen.

'Dat is superleuk joh! Kun je lachen als je bijkomt en nog een beetje half in twee werelden zit.' Het moeten praktisch de laatste woorden zijn geweest die ik met hem gedeeld heb. 

Ik zie Floris weer een paar weken later. Hij ligt roerloos in een ziekenhuisbed. Naast zijn hoofd knippert een balkje op de monitor. Patiënt overleden. De narcose bleek helemaal niet superleuk.  

14 november 2015, wat zou ik graag nog eens zo'n voorval hebben als in de kerk, waarin mijn oog opeens valt op een typische Floris-actie. En ik zou er geamuseerd naar kijken en denken: ja zo is/was mijn broer. In het gesprekje daarna zou ik hem zeggen dat het allemaal goed is. 

Ik ben te laat. Ik heb mijn kans laten lopen en het enige wat rest, is hem postuum accepteren en liefhebben. Een wrange troostprijs. 

Laat ik er dan maar een wijze levensles van maken...