Ouder worden

Langzaamaan begint het besef toch door te dringen: als je de dertig gepasseerd bent, is ouder worden nog maar zelden een gezellige, positieve toestand. Het is niet meer de troste 'en een half' die mijn dochter bijvoorbeeld toevoegt als iemand zegt dat ze vier jaar is. Het is niet meer jezelf een paar centimeter groter kijken zodat je eindelijk op die nieuwe fiets past of in de achtbaan mag.

Nee het is beseffen dat jíj degene bent die zich op werk niet kan concentreren met die harde muziek (en áls je al muziek wil, dan een fijne cellosuite van Bach). Het is borsten die hangen, en andere defecten aan het lijf die laten zien dat je goddomme blijkbaar al over je hoogtepunt heen bent. En het is het besef dat je dat zogenaamde hoogtepunt helemaal niet bewust hebt beleefd. Het besef dat sommige dromen altijd dromen zullen blijven en echt niet meer gaan lukken in de rest van dit leven. De ontdekking dat het geboortejaar van je ouders in rouwadvertenties (bijna)niet meer valt onder de advertenties waar je van in shock bent vanwege de veel te jonge leeftijd die de overledene bereikt heeft.

Hoewel ik er zeker nog niet van wakker lig, is dat ouder worden kortom maar kommer en kwel eigenlijk. Maar sinds een paar weken is er opeens weer een besef dat ik oud wordt dat me gelukkig maakt. Ik heb namelijk sinds eind september vrienden waar ik van kan zeggen dat ze al twintig jaar mijn vrienden zijn. Twintig jaar, nondeju, twintig jaar. Ik kan dat dus gewoon zeggen: oh deze vrienden ken ik al twintig jaar. En niet één verloren vriend die ik eigenlijk alleen nog maar af en toe in een mailtje beleefd vraag hoe het nu gaat. Nee joh, ik heb al twintig (20!!) jaar een hele bende vrienden waar ik al die jaren, al was het in golven van intensiteit, lief en leed mee deel. Waar ik alle puberstreken mee heb gedeeld, eerste vriendjes mee heb besproken. Waar ik afscheid van heb genomen voor verre reizen en emigraties. Waar ik mee op giraffen heb gewacht, valentijnskaartjes naar heb gestuurd en kindersurprises mee heb uitgepakt. Waar ik heel wat festivaltentjes mee heb gedeeld. Waar ik demonstraties mee georganiseerd heb, principes en politieke opvattingen mee heb ontwikkeld om die daarna weer rustig te laten varen. Waar ik mee op vakantie ben geweest en verre reizen heb gemaakt. Waar ik heel hard 'W'r hauwe de blauwe tot ze kotze' mee geschreeuwd heb, tijdens soms legendarische en soms dieptrieste Janse Bagge concerten. Waar ik ware liefdes op bruiloften mee heb gevierd. Waar ik een verbond mee had waar we ons jarenlang aan gehouden hebben; elk jaar was er op 11 november op z'n minst 1 iemand zwanger, of barend, dat telde ook. Onze bende kinderen heb ik mogen zien groeien. En mogen meemaken hoe we elkaar daarna misschien nog wel weer meer hebben hervonden dan in de periode voordat we kinderen hadden. Niet alleen met onze heerlijke kampeerweekendjes met het hele rattenplan om ons heen, de uitjes naar Irrland, theater- en muziek/bevrijdingsfestivals, en kinderverjaardagen maar ook op de kinderloze weekendjes op Lowlands, saunabezoeken, concerten,  etentjes.
Oh man, twintig jaar. Wat voelt dat fijn, en rijk, en bijzonder. Dat je zo'n lang verleden met elkaar hebt, waar zoveel uit terug gegrepen kan worden, en wordt. Dat dat verleden blijft groeien en groeien. Dat je elkaar zo goed kent en weet wat je aan elkaar hebt en wat niet.
1995 ja, dat was een goed jaar, en zal altijd een goed jaar blijven!

Lieve Kleesj groep, het zal me een worst wezen als ik klink alsof ik vijftig ben als ik zeg dat ik vrienden heb die ik al twintig jaar ken. En ik verheug me nu al op het moment dat ik kan zeggen dat ik vrienden heb die ik al dertig jaar ken, of veertig,  ook al loop ik tegen die tijd allicht met steunkousen, leesbrillen,  rimpels en vroeger-was-alles-beter-opvattingen. 
En het wordt hoog tijd voor een nieuwe groepsfoto zie ik. Ons twintigjarig jubileum lijkt me een prima gelegenheid!

x