Daar sta je dan...

De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hierrrrrr. Ik stond er gisteren mee op, met dat prachtige koningslied. Hoe toepasselijk. 2 jaar lang was het al een scenario waar ik rekening mee moest houden. Waar ik in het begin van dacht dat het nog niet zo'n slechte ontwikkeling zou zijn. Want de ballen om zelf mijn vaste baan die praktisch gezien zo perfect paste in mijn alleenstaande-moeder-puzzel, op te zeggen had ik al zes jaar lang niet gehad. Al kwam er af en toe een vlaag van honger naar werk dat inhoudelijk meer bij mij paste langs.
Maar naarmate de datum dichterbij kwam dat écht de ontslagen gingen vallen, overheerste vooral het gevoel dat ik geen zin had in al dat gezeik en gepuzzel om alles weer zo rond te krijgen als nu. Om misschien te moeten inleveren in vrije uren met de kinderen, of in worst case scenario mijn kinderen 5 dagen per week naar de opvang moeten brengen om genoeg geld in het laatje te kunnen brengen bij een minder betaalde baan. Dus hup, neem mij maar mee naar die fusie, leuk een nieuw bedrijf, nieuwe mogelijkheden.
De afgelopen 2 jaar veranderde met golven ook mijn gevoel voor kansen. Waar ik ooit nog geloofde als mensen binnen het bedrijf zeiden dat ik me vast geen zorgen hoefde te maken, kon ik de laatste weken in nachtelijke uurtjes eigenlijk geen enkel scenario bedenken waarin de directie ervoor zou kiezen mij (of mijn functie dus vooral) mee te nemen naar de fusie.
Na vele maanden wachten en uitstellen, ermee bezig zijn en het helemaal los laten, was gisteren de dag. De dag die je wist dat zou komen. De dag waar je van te voren van weet dat het, los van je eigen lot, een dag is die je nooit vergeet. Overal gespannen gezichten, zinloos kansen berekenend terwijl er gewacht werd op dat ene gevreesde telefoontje van de directie. En het telefoontje kwam. Heel even, op weg van mijn werkplek naar het gesprek, voelde ik nog een vleugje hoop dat ze mijn functie allicht hadden aangepast in plaats van geschrapt. Maar de mededeling was kort, duidelijk, en ondanks verwacht kwam hij hard aan. 3 minuten later stond ik buiten. Met een map onder mijn arm. In no time was ik lid geworden van de club van mapjesmensen. Een rare gewaarwording. Overal in het gebouw zaten ze, de mapjesmensen, en drommen mensen zonder mapjes om hun heen om ze te troosten.
Een dag om niet te vergeten, dat was het. Een dag waarin ik geslingerd werd van een klote onzeker gevoel naar een gevoel dat de wereld misschien wel gewoon aan mijn voeten ligt. Het scenario van over een paar jaar honderden sollicitatiebrieven verder totaal gefrustreerd en zonder geld thuis zitten, wisselde zich af met een prettig gevoel. Denkend aan een baan die past bij wat ik wil en kan, en die snel komt, zodat ik de zak geld die ik aangeboden heb gekregen niet hoef op te maken aan huur en luiers, maar kan gebruiken als zak geld om mee te strooien als ik er zin in heb.

In 2 dagen 2 blogjes, alleen als impuls voor mijn blog is het toch al een aardige ontwikkeling.
hou je veilig....
Koos w.