serenade

Soms. Nee; vaak. Vaak vindt Nano het de laatste tijd nodig mij te melden hoe stom ik ben. De stomste. Alles, maar dan ook alles doe ik fout, en hij is daar de Dupe van. Het zal vast een fase zijn, quadruple p(pre-pre-puberale periode) of zo.

Maar gisteren. Man, oh man. Uit het niks, zonder aanleiding, als donderslag bij heldere hemel, zonder (voor mij bekend) winstbejag, begon hij. Een serenade, een ode aan mij, in vele woorden. Uitgebreid vertelde hij waarin hij zoveel meer geluk had dan álle kinderen die hij kent. Dat hij van deze week zonder moeite al tien dingen kon noemen die andere kinderen nóóit zouden mogen van zijn ouders. Met scheerschuim spelen, de hele voortuin inpikken met zijn klimtoren die hij keer op keer verder uitbreidt. Een kabelbaan door de hele tuin heen aanleggen, waardoor je moet uitkijken dat je zonder struikelen of gekeeld te worden de voordeur haalt. Met modder spelen zonder dat je moeder boos wordt dat je kleren vies zijn. Bergen speelgoed hebben. En ondanks die bergen speelgoed ook nog de huisraad mogen gebruiken voor je spel, omdat dat natuurlijk eigenlijk veel leuker is. En een keer een pak pasta gebruiken in je keukentje, ondanks dat die pasta vervolgens overal zit, en niet meer gegeten kan worden, zelfs dat mag van zijn moeder.
En ok, één punt had hij het niet mee getroffen. Dat die moeder van hem zo belachelijk krampachtig doet over snoep. Maar dat punt wuifde hij snel weg. Want hey, hij kreeg wel de lekkerste lunch mee van de hele school, en hij had ten minste een moeder die zo nu en dan iets lekkers bakt. En die niet elke week in de avond het zelfde saaie eten voor zet.

En oh, heerlijk moederbrein, wat werk je toch fantastisch. Want al die negatieve uitlatingen over zijn moeder, dat zijn natuurlijk Buien, Fases, Uitbarstingen die hij niet echt meent, maar die er uit moeten. Dingen die je kunt opzoeken in een of ander opvoedboek en waar dan staat dat het Volstrekt Normaal is dat je kind af en toe zo te keer gaat en dat het vooral niet persoonlijk is, en dat je niet moet gaan denken dat je écht gefaald hebt. Maar deze uitbarsting van liefde, van complimenten, nee, dat is natuurlijk geen Fase, dat is hoe hij het écht voelt, en zo onpersoonlijk je je die andere uitbarstingen moet nemen, zo persoonlijk vat ik nu deze stroom aan woorden op.

Bedankt Nano, bedankt moederbrein, de veren zitten heerlijk in mijn derriere!