Schoolpleinmoeders (deel 1?)

Al vanaf dat ik net wist dat er een klein mensje in mijn buik groeide, gruwelde ik min of meer bij het idee dat dat zou betekenen dat ik ooit tussen de Gooische medemoeders op het schoolplein zou moeten staan. Ik mocht mezelf met mijn krap 24 jaar dan wel niet te jong vinden om een kind te krijgen, maar om nou opeens met allerlei moeders die 10 jaar ouder zijn en totaal andere levens leiden dagelijks samen te klonten op een schoolplein....nee, dat was meer iets voor in een nachtmerrie.
De verhalen over moedermaffia's op het schoolplein van ervaringsdeskundigen liegen er ook niet om.

Inmiddels zijn we weer een aantal jaren verder. Langzaam maar zeker begin ik te wennen aan het idee dat ik straks daadwerkelijk daar op het schoolplein klaar zal staan om mijn zoon vast en zeker dol-enthousiast uit het schoolgebouw te zien rennen. Sterker nog: ik zie er al bijna naar uit. Dat mag ook wel want over 4 maanden zal Nano voor het eerst met een rugzakje om, bekertje met melk, trommeltje met een boterhammetje en een stukje fruit, naar school toe rennen. En ik zal op het schoolplein staan, hem uitzwaaiend en enkele uren later hem opwachtend om alle verhalen van de dag te mogen ontvangen. En dat voelt allemaal helemaal zo slecht nog niet. Mooi is dat, dat de tijd dat dus allemaal wel weer even regelt.

Het enige dat me nog tegen de borst stuit, is dat dat schoolplein dus in het Gooi ligt. En je kan veel van me zeggen, maar een echte Gooise Vrouw ben ik niet geworden in de afgelopen 9 (!) jaar. En aansluiting bij de echte Gooise Vrouwen heb ik ook allerminst gevonden. Mijn rasta-kleurige Adidasjes matchen nog steeds niet echt met de parelkettingen. Soms denk ik dat het wel mee valt, want Gooise Vrouwen zijn natuurlijk een overdreven cliche, en Hilversum wordt door omliggende dorpen nog steeds gezien als het getto van het Gooi.
Op weg naar mijn allereerste ouderavond in mijn carriere als moeder probeer ik me er aan vast te houden dat ik vast en zeker niet de enige vreemde eend in de bijt ben. Niet dat het per definitie zo erg is een vreemde eend in de bijt te zijn, maar ik wil mijn zoon toch wel besparen dat ie op mijn 60ste verjaardag een lied moet voordragen over dat ze hem altijd geplaagd hebben...
Op dat moment komt er een auto aanrijden, eentje waar mijn Nissan Micraatje minimaal tien keer in past. Op de achterbank (waar mijn knusse woonkamerbankje ook weer bijna twee keer in past) staat bijna vorstelijk één autostoeltje. Het raam van de auto gaat open, en er verschijnt een dame achter het stuur die zowaar aan elk cliché van de Gooise Vrouw voldoet. Een blouseje met een sweater om haar schouders gedrapeerd, een geblondeerde coup boven op haar hoofd vastgespeld, een twinkelende parelketting siert haar gebruinde decolleté. Ze spreekt een moeder aan die vlak voor me fietst. En haar openingszin is zo cliché dat ik een gniffel moeilijk kan onderdrukken: 'Hoe laat gaat Carel-Jan morgen naar de Hockey-club?'

Een paar minuten later zit ik met mijn derriere op een inimini kleuterstoeltje. Terwijl ik luister naar hoe de juf uitlegt wat Nano de komende jaren allemaal gaat leren en op welke pedagogisch verantwoorde manier ze dat aanpakken, kijk ik stiekem mijn ogen uit naar wat straks mijn collega-schoolpleinvaders en -moeders worden. Het is gelukkig een ratjetoe aan mensen. Mijn oog valt het eerst op het cliché waar ik naar op zoek was. Hij is er; de Gooise Man, in zijn Gooise broek, met zijn Gooise hoofd. Maar de zeer goed ingeburgerde allochtoon is er ook, de hip geklede moeder, de doodgewone huisvrouw, de moeder die zichzelf een beetje uit het oog verloren is, de patserige vader die later vast tegen de juf gaat schelden als zijn zoon niet de gewenste resultaten boekt of het gewenste gedrag laat zien. En terwijl twee moeders naast mij met vurige ogen hun ongenoegen uiten over de moeders die nooit hun handen uit de mouwen steken voor de school, besef ik dat dit écht een nieuwe wereld is die voor me opengaat, en dat hier vast een hoop over valt te bloggen...