Ik heb het al meerdere malen laten vallen: het moederschap doet rare dingen met je. Sommige dingen kun je wel van te voren bedenken, anderen worden in elk blad of boek speciaal voor kersverse ouders met veel grappig bedoelde anekdotes omschreven. En sommige dingen, die bedenk je gewoon niet. En daar sta je dan opeens, op zondag, met je zoon van net 3 jaar, een uitje te hebben in de Intratuin...
Het begon al toen ik in 2005 hoogzwanger was, en ineens een kerststal móést hebben. Wat zou dat kleine kindje in mijn buik wel niet denken als ie zou zien dat ie in een nestje terecht was gekomen, waar niet eens een kerststal aanwezig is? En dus kocht ik een kerststal.
En dit jaar bekroop me opeens het gevoel dat ik mijn zoon heel wat te kort zou doen, als hij zou opgroeien in een huis zonder kerstboom. (dit gevoel beperkt zich tot de tijd rond kerst, goddank). En dus kocht ik een kerstboom.
En dus haalde ik het in mijn hoofd om er een uitje van te maken om spulletjes te kopen om in die kerstboom te hangen. En dus vertrokken wij vanmiddag op de fiets naar de Intratuin, om met legio andere mensen te snuffelen tussen de honderden lampjes en kerstballen. En het bleek nog leuk ook, met warme chocomel, een kerstman waar mijn zoon eerst niks van wilde weten en vervolgens niet bij weg te krijgen was, een levende kerststal met een heel politiek correct zwart schaapje, en een miniatuur kerstdorp waar de efteling nog iets van zou kunnen leren.
En dus stond ik vandaag in mijn eentje de kerstboom te versieren; mijn zoon had natuurlijk veel meer interesse in al het speelgoed dat hij op zijn verjaardag had gekregen. Daar ging mijn behoefte om mijn warme herinneringen aan het uitpakken van de kerstballen en de kerststal van vroeger, nieuw leven in te blazen. Terwijl zoonlief een stel kabouters in een kasteel probeerde op te sluiten, was ik ondanks dat zoonlief niet deelnam aan het ritueel alsnog blij dat ik wél voor onbreekbare kerstballen had gekozen. Want je kunt veel van het moederschap zeggen, maar handiger heeft het me nou niet bepaald gemaakt.
En dus stond ik na een aardige tijd, toch enigszins tevreden te kijken naar mijn kerstboom. Dat moederschap mag er dan voor gezorgd hebben dat ik het ineens nodig vind zo'n boom met alle poeha eromheen in huis te halen; mijn smaak heeft het gelukkig niet aangetast; ik vind ze nog steeds spuuglelijk!
Eefju,
BeantwoordenVerwijderenTelkens wanneer ik jouw verhalen lees denk ik: je had het in de schrijvende pers ook helemaal niet slecht gedaan!
Tot snel! En ter geruststelling: in mijn huis geen kerstboom of nep sneeuw dit jaar.....
ach weet je eef,
BeantwoordenVerwijderenvolgens mij hebben wij vroeger ook nooit zelf de kerststal uigepakt (vechten om wie jezus had!) of kerstballen opgehangen en kransjes gegeten. dat heeft je geheugen er zelf van gemaakt, om het allemaal extra knus en gezellig te laten lijken (en het nu allemaal te laten tegenvallen...). hoewel ik me realiseer dat jouw geheugen wel heel betrouwbaar is....
dus: zet die boom maar mooi neer, dan kan nano later altijd nog fantaseren dat jullie vroeger altijd samen de kerstboom optuigden en dat hij de piek mocht doen!
liefs marike
ps onze kerstboom is wel mooi
Ik mag geen boom van de vrouw. En een zichzelf respecterende kerel gaat natuurlijk geen boom eisen.
BeantwoordenVerwijderenSx
Fiep, ik ben benieuwd naar een foto van je kerstboom. Ik kan me niet voorstellen dat hij lelijker zou zijn dan de mijne: het resultaat van drie jaar ballen uitzoeken met een dochter. Wedje maken?
BeantwoordenVerwijderengroet, Lena
(p.s. je verliest het, zeker weten)