Gomezi

Enigszins zenuwachtig, want het hele dorp had het er al een week over, probeerde ik de nacht door te komen voor de doop van mijn zoon, u weet wel, Nano dion kasaana mukasa marc francis xavier Mevis. In de keuken kraaien al de hele nacht de kippen die morgen voor het bezoek geslacht zullen worden. Ik heb er geen kijkje genomen maar ik schat in dat nast de kippen een berg ingewanden ligt, drukbezocht door een zwerm vliegen, ook klaar om klaargemaakt te worden. Ik kan de slaap niet goed vatten, zou mijn jurk wel passen, is er genoeg eten, hoe zal de dienst verlopen, en hoewel ik speciaal voor zulke gelegenheden op de Albert Cuyp nog sandalen hadden gekocht, zijn deze de afgelopen dagen door het Afrikaanse stof zo aangetast, dat een van Bakers moeders me vriendelijk doch zeer dringend heeft verzocht niet met deze schoenen in de kerk te verschijnen...Als ik eindelijk slaap, word ik om vijf uur gewekt door de harde stem van een van de vele mamma's van Baker. Ze komt me helpen mijn Gomesi (de traditionele jurk die ik voor het eerst van mijn leven zal dragen) aan te trekken. Deze jurk was een geschenk van de enige echte moeder van Baker, en is helemaal op maat gemaakt. Het dragen van deze jurk is duidelijk voor iedereen een teken dat ik deel wil uitmaken van hun cultuur.Eerst krijg ik de ene doek na de andere om mijn billen gebonden zodat die billenpartij van mij eindelijk eens iets voorstelt. Om de boel bij elkaar te houden, knipt mijn aankleedmamma zonder pardon een deel van de rok af die ze draagt. Als we na heel lang prutsen en freubelen eindelijk klaar zijn, blijkt dat deze mamma niet de beste keus was om me te helpen met mijn Gomesi. Hoewel ik haast begin te glunderen als ik de straat op ga en ik echt van alle kanten hoor: 'wow you look so smart', word ik ook bij elk huis naar binnen geroepen omdat elke vrouw wel iets ziet dat niet goed zit aan mijn jurk. Vooral de gouden strik om mijn middel blijkt heel nauwkeurig te komen. Eindelijk in de kerk beland, de mis bijna begonnen, word ik nog eenmaal door een andere mamma van Baker uit de kerkbankjes getrokken. Ze neemt me mee naar buiten, en achter de kerk waar waarschijnlijk tijdens de mis de stoere jongens dingen doen die God echt niet zo bedoeld heeft, wordt er nog een keer flink zwetend gewerkt om mijn jurk goed te laten zitten.

Dan kan ik eindelijk stralend de kerk binnenlopen, door iedereen toegejuicht omdat ik er eindelijk uitzie als een echte Oegandeze mamma. Op mijn arm mijn zoon, waar het natuurlijk eigenlijk om draait vandaag, maar die in zijn witte pakje nogal schraal afsteekt bij zijn moeder. Ze doen de dienst die drie uur duurt speciaal voor mij in het Luganda, zodat ik de taal ook snel onder de knie heb. Het heeft één voordeel: ik word niet afgeleid door alle dingen die gezegd worden en waar ik me vast niet in kan vinden, en beleef zowaar in die drie uur naast de pijn in mijn kont, de hitte, en de drukte om mijn schreeuwende kind stil te krijgen, iets religieus. Onder luid getrommel en gezang wordt mijn liefste ondergedompeld in het water van Afrika. De pastoor blijkt ondanks mijn mooie jurk er bezwaar tegen te hebben dat ik als vegetarier mijn eigen kind vasthou tijdens alle handelingen, dus telkens als er iets belangrijks staat te gebeuren, wordt nano uit mijn handen getrokken.Na drie uur mogen we de kerk verlaten, mijn jurk zit van geen kanten meer, het is heet door de vele doeken die er onder de rok gepropt zijn, en er had best iemand mogen melden dat mijn gomezi ontzettend doorschijnt, gezien mijn gewoonte mijn bh niet omhoog te trekken na het voeden.We komen buiten, mijn kindje is nu ook een kindje van God, maar voor mij iets belangrijker: ik mag eindelijk mijn jurk uit...!