Hoe Nick me weer veranderde in een bakvis

Kurt Cobain had het niet getroffen. De enige op de hele wereld die hem écht begreep, was een 14 jarig meisje uit Limburg. Dat dat begrip van het meisje pas kwam nádat Cobain het leven liet, maakt het allemaal extra wrang.  Voor alle betrokkenen.
Want ook voor mij was het geen makkie, het omgekeerde gold namelijk net zo goed: de enige die mij écht begreep was een overleden aan heroine verslaafde zanger waar de halve wereld voor viel.
Ik zwijmelde weg bij zijn blauwe ogen die me vanuit alle hoeken in mijn kamer aankeken. Ik viel elke nacht in slaap terwijl hij slaapliedjes voor me zong. Het had niet veel gescheeld of ik had 'i love you kurt' op mijn voorhoofd getattoeerd. In tegenstelling tot vriendjes in die tijd, waren Kurt en ik 4ever, dus die tattoo durfde ik eigenlijk best wel aan.

Kleine meisjes worden groot, en zo gebeurde het toch dat ik door de tand des tijds wat meer bij zinnen kwam. Het was toch niet zo handig dat de liefde van mijn leven én dood én onbereikbaar was. Wedijveren met anderen die ook postuum met Kurt wilden trouwen, door te laten zien wie de meeste feitjes over hem wist op te lepelen, voelde op den duur een beetje treurig. De liefde bekoelde, en de muzikale liefdes die erna kwamen, waren duidelijk minder doorspekt van puberale idolate gedachten. Tuurlijk zonk ik ook weg in de ogen van Jeff Buckley en had ik graag door de krullen van Jim Morrison gekroeld, maar het was me inmiddels duidelijk dat mensen die jou niet kennen (en wederom ook weer dood zijn) moeilijk degenen kunnen zijn die jou het allerbeste begrijpen. Van de bands die daarna mijn hart veroverden, kan ik me niet eens herinneren hoe de zangers heetten. Maar ja, ik was inmiddels een volwassen vrouw, geen leeftijd voor puberaal gedoe. Vriendschappen en relaties ga je aan met mensen die je in het echte leven tegen komt, zangers maken muziek om je woonkamer minder stil te laten klinken, feestjes op te leuken, meer niet.

En toen kwam Nick. Of eigenlijk was Mr Cave er al heel lang. Als een sissende giftige slang was hij al tijdens mijn tienerjaren mijn leven in gedrongen.Tijdens de afwas met mijn vader schreeuwde hij door de keuken. En mijn vader en ik schreeuwden mee.( ik herinner me de wat genante situatie die ontstond als we 'And my dick felt long and hard' uit O'Malley's Bar, of  Mister Stagger Lee's expliciete oproep hem oraal te bevredigen meebrulden. Dan keek ik maar even exclusief naar het theekopje dat ik aan het afdrogen was terwijl we onverminderd hard de tekst meezongen). In die tijd was Nick niet meer dan één van mijn vaders muzikale helden waaruit ik vooral concludeerde dat de muzieksmaak van mijn vader zo slecht nog niet was.

Nick kwam pas echt in 2013, toen hij in Biddinghuizen Lowlands af sloot. Brak van een nacht doorfeesten, besloot ik toch even te gaan kijken bij de man die ik sinds ik niet meer met mijn vader de afwas doe eigenlijk nooit meer echt geluisterd had. Het was toch leuk tegen mijn vader te kunnen zeggen dat ik Nick had gezien, ja toch?  Maar Nick had grotere plannen. Nick pakte me bij mijn kladden, greep me bij mijn strot, spuugde op me, rolde zelf ondertussen over het podium, zakte door zijn knieën, snifte, brieste, ontplofte. Verbouwereerd aanschouwde ik het. En toen ik weg liep, voelde ik hoe hij zich met duivelse kracht onder mijn huid had genesteld.

Zijn gekreun en gekerm, zijn gepredik, de verhalen die hij uitspuugde klonken na dat concert regelmatig door mijn woonkamer. En langzaam voelde ik mijn liefde voor deze duivel groeien. Zijn onderwerpen, zijn expressie, zijn blik, zijn hele hoofd, alles aan deze man is evil, maar woest aantrekkelijk. Hij ademt vuigheid, hij bezingt de gruwelijkste kanten van het leven. Als een soort Jezus lijdt hij voor ons, en wij, wij mogen luisteren naar zijn verhalen, hij presenteert ons het slijk dat hij heeft opgedoken uit de diepste krochten van het leven. En daar naar mogen luisteren is geen gruwelijke ervaring, maar raakt het goddelijke. Zo erg dat hij de idolate tiener in me wakker maakt.

In oktober 2017 wilde Nick me na al die jaren wel weer zien en dus spraken we af in de Ziggo Dome. Ik nam mijn vader mee, ik moest Nick toch een keer aan hem voorstellen.
Ik was door het concert op Lowlands voorbereid op wat ging komen maar werd net zo hard weer omver geblazen. Als een beest beet hij in mijn nekvel en slingerde me door de Ziggo Dome heen, opgezweept door de Bad Seeds die hun instrumenten demonisch aan gort speelden.

Gisteren had ik weer een date met Nick. Nick had zo´n 30 duizend getuigen uitgenodigd die mochten zien hoe hij me voor de derde keer in mijn ziel raakte. Ze waren er stil van. En terecht, want de goeroe flikte het gewoon weer om het hele veld in z'n greep te houden, heen en weer te schudden tussen ingetogen kwetsbaarheid en totale chaos, tussen hemel en hel.
Vroeger had ik mijn idool graag helemaal voor mezelf gehouden, maar ouder en wijzer spreekt deze bakvis: ga hem zien als je kunt! Echt!Ik zal proberen niet de jaloerse echtgenote uit te hangen als je me vertelt hoe bovennatuurlijk de ervaring was.

Nick en ik 4Ever.