Talking 'bout shit

Het is, gevoed door vele voorbeelden in de omgeving, het angstbeeld van veel aanstaande ouders: na de geboorte van het kind zo op gaan in het ouderschap dat je het alleen daar nog over kan hebben, dat je niet meer in staat bent te relativeren en dat je in een kinderbubbel zit die heel ver afstaat van de grote buitenwereld waarbij het helemaal niet allemaal om kinderen draait.
Dat je totaal uit het oog verliest dat er ook mensen zijn die niet per se alle ins en outs willen horen van jouw kind, maar die ook over onderwerpen willen praten waar jij het bestaan al bijna vergeten was. Ik noem films (maar dan niet de nieuwe cars), concerten (en dan niet wanneer Dirk Scheele weer optreedt), de politiek (en dan niet alleen dat de kinderopvangtoeslag gekort wordt), enz enz.

De afgelopen jaren heb ik ontdekt dat het vrij makkelijk is ouders in drie categorieën in te delen, afgaand op de mate waarin zij 'contact met de gewone wereld' verloren zijn, of hoe je het ook wil beschrijven.
En dat categoriseren gaat op basis van poep. Praten over poep.
Categorie 1 bevat ouders die snappen dat niemand zit te wachten op praat over de poep van hun kroost. Met de dokter het er over hebben als het afwijkt, is nog te doen, maar verder houdt deze ouder zijn poeppraatjes mooi voor zich.
Categorie 2 bevat ouders die denken dat andere ouders het interessant vinden te horen wat voor kleur poep hun kind die morgen had, of welke substantie het was. Die andere ouders hebben ten slotte ook kinderen, dus weten hoe verdomd interessant het kan zijn, poep.
Categorie 3 bevat de ouders die totaal kwijt zijn dat het leven van anderen níét om hun kinderen draait, en al he-le-maal niet om de poep van hun kinderen. Die hoor je dus tegen Jan en Alleman, ouders, het kassameisje, de ober, oude kindloze mannen op straat, tot in de kleinste details uitleggen wat er die dag in de luier van hun kind zat. Uiteraard wordt de kleur vermeld (het zat een beetje tussen spinazie en andijvie in met soms een vleugje pindakleur), de substantie (alsof je op zo'n klei-machine van die haren probeert te maken), de snelheid en manier waarmee het naar buiten kwam (het leek wel vuurwerk) en waar het allemaal nog meer terecht kwam behalve in de luier (de nek van de baby, maar ook de nek van de moeder, en de postbode die net langs kwam...).


Tot welke categorie ouder ik behoor?
Voor het schrijven van een blogje over poep, heb ik natuurlijk wel inspiratie gehaald uit het dagelijkse leven. Maar ik heb me proberen te redden door het algemener te trekken en het slechts te hebben over ouders die praten over poep in plaats van over poep zelf. En daarmee hoop ik vurig dat ik toch een plekje in de eerste categorie verdiend heb...