kamperen

De dag dat ik op vakantie ga. Ik wil mijn schoenen aantrekken, maar wat vind ik daar? Lood??? In míjn schoenen?
Het moet niet veel gekker worden. Ik was toch de o-zo-nonchalante ik-kan-alles-wel-aan alleenstaande moeder? Ik had toch nooit lood in mijn schoenen?? Oke, oke, het was niet echt mijn eigen plan geweest om in mijn eentje met een baby en een kleuter te gaan kamperen, dat was meer noodgedwongen daar al mijn andere vakantieplannen omstebeurt om allerlei externe redenen in het water vielen. Maar waren al die beren op de weg die ik opeens zag niet een tikkeltje overdreven?

Nou nee. De mensen die me vooraf zeiden dat het wel mee zou vallen, zijn vast en zeker nog nooit alleen met een baby en een kleuter gaan kamperen. (Nu ik er over nadenk, zei eigenlijk bijna niemand dat. De meeste mensen trokken hun wenkbrauwen in een stand waar ik niet zo goed van wist wat ze er mee bedoelde, maar echt bemoedigend kwam het niet over).

Doe het niet, zou ik tegen iedereen (wie in hemelsnaam?) willen zeggen die overmoedigd is geraakt door een redelijk geslaagd alleenstaand moederschap, en overweegt met nog-niet-kunnen-zitten-en-zeker-niet-doorslapende-baby en ik-wil-ook-gewoon-aandacht-en-helpen-doe-ik-alleen-als-ik-het-wil-en-dat-is-meestal-niet-als-het-echt-nodig-is-kleuter te gaan kamperen. Doe het niet.

Maar zou ik het hebben gedaan als ik van te voren had geweten dat het zo'n uitputtingsslag zou worden? Jups. Want ik blijf een moeder. En een moeder die haar kind op de heenweg in de volgepakte auto ziet glunderen en hoort zeggen: 'wauw, we gaan gewoon écht op vakantie, het lijkt wel of ik droom!', die snapt dan gewoon dat het de moeite waard is. Engelukkig heb ik nu een jaar om weer een beetje bij te tanken...