Het moederschap van mij wordt steeds echter. Zo werd ik vandaag tijdens mijn lunchpauze verwacht op de opvang van mijn zoon voor een heus 10 minutengesprek over mijn zoon en zijn ontwikkelingen.
Ik had me goed voorbereid. In mijn tas zat een briefje waarop ik de avond ervoor een aantal afkortingen op had geschreven die ik graag met mijn zoons opvangers zou willen bespreken. Het kan voor alleenstaande ouders heel fijn zijn eens in de zoveel tijd je licht te laten schijnen over je zoon met mensen die ook veel tijd met hem doorbrengen.
Ik neem plaats tegenover twee dames die zijn uitverkoren twee keer per week in het bijzijn van mijn zoon te mogen zijn.
Ik steek van wal. Dat het me was opgevallen dat mijn zoon behoorlijk snel van begrip is. Kort samengevat zijn er eigenlijk maar weinig dingen die hij niet begrijpt. Ik kijk de dames na een iets uitgebreidere samenvatting aan, en vraag of zij ook wel eens eraan denken dat mijn zoon allicht HB zou kunnen zijn.
De dames kijken elkaar aan. Ze mompelen dat ze hem nog nooit zo hadden bekeken. Maar ik zie in hun ogen de herkenning en instemming.
Ik snap ze wel; ik wil ook niet dat mijn zoon in een bijzondere positie wordt geplaatst. Dat is voor een kind ook niet leuk. Zeker voor mijn zoon niet, daar zou hij nog wel eens heel gevoelig op kunnen reageren. Dat is me al vaker opgevallen; het is een erg gevoelige jongen. Of het de dames wel eens is opgevallen? Of zij ook denken dat mijn zoon een HSP is? Ze zeggen dat hij inderdaad heel gevoelig is. Zie je nou. Lag het toch niet aan mij. Dat is altijd moeilijk inschatten he.
Ik vraag de dames wat mijn zoon zoal doet de hele dag. Hij speelt met blokjes. Speelt hij nooit op de piano? Ah, zie daar, dat waren de dames vergeten te vertellen. Mijn zoon is dol op de piano. En op de trommel. Zo klein als ie is, weet ie toch de verleiding te weerstaan ongecontroleerd wild op de toetsen of de trom te slaan, maar met volledige overgave en rust bespeelt hij het instrument alsof hij nooit anders gedaan heeft. Hoewel het qua genen niet in de lijn der verwachtingen ligt (want zelfs vaders is -in tegenstelling tot wat de vooroordelen over Den Donkere Medemens doen vermoeden- zo a-muzikaal als een baksteen), heb ik toch het idee dat mijn zoon allicht MB is. De dames kijken naar beneden. Een kliedert met een pen op een blaadje dat voor haar ligt iets wat lijkt op de letters M en B. Prettig dat zij het dus ook zien. Want hoewel je eigenlijk wel weet dat het niet iets is wat in jouw hoofd zit, is het toch altijd fijn bevestiging te zien.
Nog even checken of ze ook hebben gemerkt dat hij vrij druk kan zijn. Ik weet dat het niet meer echt in is, maar zou het eventueel nog een nasleep van het ADHD-tijdperk kunnen zijn? Allicht als voorzorg toch alvast beginnen aan Ritalin?
Ik kijk op mijn lijstje, ik heb alle afkortingen besproken met de dames, en ben erg blij dat ze hetzelfde erover denken als ik.
Als ik de dames een hand schud, bijna alsof we een convenant hebben afgesloten -wij weten hoe het zit met mijn zoon- fluistert een van de dames me iets toe.
'Volgens mij is het een DNK'.
Ik ken het begrip niet, maar het klinkt goed; een anagram van mijn zoons voorletters, dat kan sowieso nooit slecht zijn. Ze fluistert verder:
'Dat zijn kindjes die soms 's morgens wat chaggerijnig zijn, maar snel alweer supervrolijk. Enthousiast met hun armen zwaaien als het eten aankomt, leuk met andere kindjes spelen, maar wel hun voorkeur hebben voor bepaalde kinderen en andere kindjes een beetje vermijden omdat ze te druk zijn. Zich heel goed kunnen vermaken met Duplo, in het keukentje allerlei prakkies klaarmaken en vervolgens uitdelen, geconcentreerd bezig kunnen zijn met het maken van puzzeltjes. Zelden zo vervelend zijn dat ze gestraft moeten worden, maar wel soms bananen in hun oren hebben. Houden van knuffelen en kusjes uitdelen. Buiten het liefst in de grote auto zitten. Iedereen napraten, keihard liedjes zingen.'
Ik glim van trots. Dát is mijn zoon!!
Het schijnt een uitstervend soort te zijn, allicht niet zo hip als indigo-kinderen, maar wel héél speciaal!
Eefju
Moeder van een Dood Normaal Kind
Die eef toch...Een doodnormaal kind...Wat saai..
BeantwoordenVerwijderendeze keer een echt 'verhaal', want ik weet zeker dat je al die MB's en andere afkortingen bij elkaar bedacht/gelogen hebt!! de omschrijving van dat doodnormale jongetje klinkt wel speciaal!!
BeantwoordenVerwijderenzouden die van mij net zo normaal zijn??
lieve eefju, heb je dat echt allemaal in 10 minuten besproken? Dan kan de conclusie niet anders zijn dan dat jij een heel bijzondere moeder bent, die een uitstekend analytisch vermogen heeft. En in staat is om veronderstellingen heel beknopt en to the point aan deskundigen toe te lichten. Ik ben blij voor je dat er geen verschil van mening was en dat jullie allemaal eensgezind tot de conclusie zijn gekomen dat Nano een Dood Normaal Kind is.Het is maar goed dat ik er niet bij zat, want ik zou tot het laatst de stelling hebben verdedigd, dat Nano een Heel Bijzonder (HB) leuk, lief, aardig, slim, gezellig kind is.
BeantwoordenVerwijderenDorine, oma van een HBkleinzoontje
jezus eefjuh, dat je je zo hebt laten afschepen door die trienen zeg!
BeantwoordenVerwijderenwat een WM ben jij.
Fantastisch om te lezen!
BeantwoordenVerwijderenMisschien een "doodnormaal kind" maar wel met een hele bijzondere moeder! - en met een zo bijzonder moeder, kan het nooit een "doodnormaal kind" zijn! Hij wordt een bijzondere verhalenverteller!
X
AL