als de kat van huis is

het kind ging logeren.
en dus was de moeder alleen de hele avond en nacht. feest. wilde plannen. ze eindigde in de hoofdstad, oh en ah zeggen tegen een nieuw mensje, praten over borstvoeding en het ouderschap. daarna ging ze in het donker met de bus en de trein naar huis, want er was niemand die voor het donker thuis moest zijn om te slapen. Op het station kocht ze een mars want er was niemand die geen mars mocht maar er wel om zou gaan smeken. In de trein ging ze boven zitten, want er was geen wagentje waarmee gesleept diende te worden. Haar voeten op de bank tegenover haar, want er was geen kind dat het goede voorbeeld voorgeschoteld moest krijgen. Ze las de Rails, want er was niemand die liever wilde dat ze 'paardje paardje' speelde, of zijn blokjes opraapte, of dikkie dik voorlas. Toen ze haar aansluiting miste, mompelde ze godverdomme, want er was geen echo die goffedomme zou zeggen. Met haar fiets zigzagde ze tussen de strepen op het fietspad door, want er was niemand die achter van haar bagagedrager zou vallen. Thuis zette ze de muziek hard aan, want er was niemand die boos uit zijn kamertje zou komen, met zijn knuffel onder zijn arm geklemd, wrijvend in zijn ogen.
's Morgens zette ze haar wekker extra vaak op snooze want er was niemand die eerst nog wakker gemaakt diende te worden en kleren aan moest hebben, en pap moest eten. Ze werd wakker onder de douche, want er was niemand die haar daarvoor al had wakker gemaakt, noch was er iemand die onder de douche voordurend de regie over de douchekop opeiste waardoor de moeder blauwbekkend náást de warme waterstralen moest staan. Ze at cruesli, want er was niemand die bij het zien van een bak cruesli onmiddellijk zou weigeren nog een hap van die suffe Brinta te eten. En ondertussen zat ze op de bank, met het ontbijtnieuws op de tv aan, want er was niemand die ze wilde bijbrengen dat de tv 's morgens helemaal niet nodig is. Ze pakte haar tas in, deed open en bloot een pakje Sultana's in haar tas, want er was niemand die bij het zien van de Sultana's zo wild zou worden dat ie het komende uur niet te temmen zou zijn. Ze fietste extra laat van huis weg, want er hoefde niemand weggebracht te worden. En terwijl ze op de fiets nog éénmaal zigzagde tussen de straatbelijning, stoepje op en af fietste, haar hand niet uitstak toen ze ergens insloeg en hardop vloekte toen een automobilist haar geen voorrang gaf, bedacht ze:
wild hoor zo'n kindloze dag....