1.
Gespannen keek Roos op naar klok met de gouden wijzers. Ze
voelde een kleine steek in haar buik. Vijf over half twaalf. Ze was er al bang
voor geweest. Nog 7 uur en 10 minuten en
dan ging haar wekker; ze kon het niet langer voor zich uit schuiven. Anders zou
ze morgen weer gapend achter haar bureau zitten. De gewenste acht uur slaap had
ze al maanden niet meer gehaald, waardoor ze overdag steeds minder in staat was
om geconcentreerd de stukken te lezen en schrijven. Met een rusteloos gevoel in
haar benen liep ze naar de drankkast. Geroutineerd schoof ze het glazen deurtje open en trok er
een fles Benromach Whiskey uit. Een slokje voor het slapengaan was er de
afgelopen maanden ingeslopen. Ze had niet het idee dat het nog hielp, maar
durfde het ook niet achterwege te laten. Elke strohalm greep ze aan. Ze was fanatiek gaan sporten in de avond, als
haar man naar bed ging – en ze voelde elke dag meer hoe ze hem teleurstelde dat
ze niet meer samen met hem naar het slaapvertrek ging- begon ze een
meditatiesessie, gevolgd door een neutje voor het slapen. Alles om de kans maar
te vergroten dat ze gewoon in slaap zou kunnen vallen. Maar het werd een steeds
groter ding in haar hoofd en ze voelde hoe het steeds meer een self-fulfilling
prophecy werd.
Ze staarde tussen de kierende gordijnen door de donkere
nacht in. Elke avond begonnen de zenuwen
al op te spelen als de eerste tekenen van de opkomende duisternis zich lieten
zien. Het duurde dan nog uren voor ze naar bed moest, maar de gedachte dat dat
moment er weer aan kwam, maakte haar altijd misselijk. Waarom zou het deze keer
wel lukken? Waarom zou ze deze nacht niet uren liggen te draaien in bed?
Vijftig verschillende tijden zien verschijnen op de digitale wekker op haar
nachtkastje. Uitrekenen hoeveel uur ze nog heeft. Stress vanwege de uitkomst
van die som. Stiekem toch nog eens naar de drankkast. Haar man wakker maken
voor een vrijpartij terwijl ze daar eigenlijk geen zin in had, maar hopend dat
het haar slaperig zou maken. Toch nog even op haar telefoon kijken. Draaien.
Rechtop zitten. Gapen. Liggen. Woelen. Naar de wc. Het paleis uit sneaken, de
nacht in. Ronddwalen door de brede lanen. Ongure types. De pikzwarte nacht die
plek maakte voor de eerste tekenen van de dag. Fluitende vogels. Krantenbezorgers.
Ochtendkou. Bij haar man terug in bed.
Voorzichtig trok ze het gordijn dicht, terwijl ze met haar
andere hand trillend voelde in haar broekzak. Het zat er nog.
Natuurlijk had haar arts haar gewaarschuwd dat ze last kon
krijgen van slaapproblemen toen ze een jaar geleden wakker werd gekust. Maar ze
had nooit kunnen bevroeden hoezeer het haar leven, en dat van haar man, zou
vergallen. Hoe ze avond in avond uit tot wanhoop werd gedreven.
Ze keek achterdochtig de kamer rond, scande met snel op en
neer schietende ogen alle gordijnen op kieren. Ze was de afgelopen tijd wel
gedrilld altijd bedacht te zijn op eventuele royaltywatchers. En dit was het
laatst denkbare moment waarop ze ze zou kunnen gebruiken. Ging ze het doen? Zou
ze het niet nog één keer proberen? Woelen, de klok zien verspringen, drinken,
dolen. Haar handen maakten onwennig het aluminium-pakje open. Nog één keer de
gordijnen checken. Ze voelde dat ze het ging doen. Ja ze ging het doen. Haar
lichaam vulde zich met paradijselijke lucht. Daarna werd het pikzwart. Als de
nacht.
2.
‘Hoezo vindt ze
onze eitjes niet lekker?’
‘Moeder, laat nou
maar,’ mompelde hij, terwijl hij de broodjes uit de oven haalde. Oh, hij kon haar wel wurgen.
‘Laat nou maar? We
hebben altijd de beste eitjes van het land, gelegd door de allerduurste
hennetjes ter wereld. Hoezo zouden die niet goed genoeg voor haar zijn?’
Hoeveel van zulke gesprekken had hij de afgelopen tijd wel
niet met zijn moeder over de nukken van zijn vrouw gevoerd? Hij wist niet wat
hij erger vond: de achterlijke eisen die zijn vrouw stelden aan zo’n beetje
alles in het leven of de manier waarop zijn moeder hem daar telkens op aan
sprak.
Hij ademde diep in. Hij wist dat hij het gesprek niet aan
moest gaan met zijn moeder, maar het werd met de keer moeilijker. Hij draaide
zich om naar de deur, al had hij ook weinig zin bij zijn vrouw in de eetkamer
te gaan zitten. Maar zijn moeder had er blijkbaar nog niet genoeg van en
snerpte ‘Ik hoorde trouwens dat ze ook commentaar heeft op de kleding die de
lakeien dragen? Dat ze zegt dat al dat groen geen goede vibe met zich mee
brengt?’ Moeder kokhalsde bijna bij het woord vibe.
‘Moeder,’ siste hij
met zijn kaken op elkaar.
‘Ja zoon,’ antwoordde
ze laconiek, alsof zijn ergernis over dit gesprek haar totaal was ontgaan.
‘En ze had ook al
geklaagd dat ons Rosenthal-servies, wat was het ook alweer.... niet Feng Shui
was?’ Met haar onderlip en nekspieren trok ze een zuur, afkeurend gezicht,
zoals alleen dames met haar allure dat kunnen doen.
Hij voelde alles draaien in zijn buik. Vanuit de eetkamer
klonk een gil van zijn vrouw.
‘Gatver! Er zitten
velletjes in mijn sinasappelsap!’ klonk het door de deur heen. Hij voelde
zonder op te kijken de zie je nou-blik
van zijn moeder priemen. Toen hij voorzichtig zijn hoofd omhoog hief, zag hij
zijn moeder heftig hoofdschuddend voor hem staan.
Hij nam nog één keer een flinke teug adem. Waar hij dacht
dat hij zou briezen van al die opgekropte woede, werd hij verrast door de
totale kalmte die uit zijn mond kwam.
‘Moeder. Ja het is
afschuwelijk wat ze allemaal eist. Ze is het ergste, het allerergste wat me
ooit is overkomen. Maar laten we één ding wel even in het vizier houden. Wiens
totaal idiote idee was het om mijn aanstaande vrouw te selecteren op basis van
veeleisendheid?’
Hij voelde een ader kloppen op zijn voorhoofd die hij nog
nooit had gevoeld. Even ijzig ging hij verder.
‘Wie besloot, met haar autoritaire leiderschap, dat het een
goed idee zou zijn als mijn aanstaande zo’n zeikwijf zou zijn dat ze zelfs een
bed met 8 matrassen en 16 spreien niet goed genoeg vond omdat er een
nano-erwtje onder lag?’
Hij keek zijn moeder recht in de ogen aan en sprak toen even
rustig met iets meer kracht: ’Wie?’
Met zijn hand lichtte hij een mes uit het messenblok schuin
achter hem terwijl hij zijn moeder strak bleef aankijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten