Non Fictie/Fictie

dinsdag 10 augustus 2010

waarom hij een gouden medaille verdient

Ik was 7 weken zwanger (zwanger??? Jaaaa, zwanger!!!!!) en ik was zwak ziek en misselijk. De duizeligheid was zo heftig dat ik emmer na emmer onderspuugde, terwijl nano in de kamer tv keek. Af en toe kwam ie om het hoekje kijken, hij zei meestal niks, maar keek me zorgelijk aan, waarna hij weer richting de tv verdween. Uit noodzakelijk kwaad, emmers vol, probeerde ik me, een aantal overgeefbeurten verder, naar de woonkamer te begeven. Daar vond ik op de grond iets waar nog wel in gespuugd kon worden (wat is het toch een feest, dat zwanger-zijn :) ). Nou is spugen sowieso al niet mijn hobby, maar nu was het wel een beetje klaar. Daar was mijn lichaam het overigens mee eens, en die besloot dus spontaan flauw te vallen boven de nieuw ondergekotste bak. Ik kwam weer bij van mijn allerliefste zoon, die bezorgd naast me was komen staan en met zijn te lieve stem vroeg of het wel ging. Terwijl ik iets murmelde wat op een 'ja' moest lijken, verdween hij naar mijn slaapkamer om een emmer op te halen die iets minder vol was dan de emmer waar ik nu boven hing. 'Zal ik deze even schoonmaken?' vroeg ie terwijl hij de volle emmer van me overnam. Ik smolt zo ongeveer en zei hem dat dat natuurlijk niet hoefde. Maar voor ik het wist ging ie met twee emmers in zijn hand, naar de wc, waar ik hem de boel hoorde doorspoelen en met water hoorde omspoelen. Ondertussen krabbelde ik een beetje op, en om toch maar even duidelijk te maken wie er in dit huis nou voor wie zorgt, begaf ik me naar de keuken om voor mijn zoon wat bamisoep klaar te maken. Hij at het stilletjes op aan de keukentafel, alleen, want ik was alweer gaan liggen op de bank. Toen ie klaar was sprak ie 'zo, dan zal ik maar naar bed gaan'. En terwijl hij zijn oog op zijn moeder liet vallen, concludeerde hij hardop: 'een verhaaltje zit er niet in, denk ik' en verdween stilletjes naar zijn slaapkamer...

7 opmerkingen:

  1. potverdorie wat een vreselijk lief kind heb je ook!
    het blijft een schattig verhaal.
    ben blij dat het nu weer beter gaat met je.
    jezus

    BeantwoordenVerwijderen
  2. hoi lieve eefju wat een verrassing: is je man nog steeds bij je en mag hij blijven..? wat zou dat heerlijk zijn...ook voor zoontje
    enfin dat egspuug, meid wat veel als ikd at zo lees, helpt bananen eten en beschuit of niet. enfin na drie maanden hoort het over te zijn...toch?
    liefs mieke SR

    BeantwoordenVerwijderen
  3. o wat zieligggggg voor jullie! En dat ik er dan toch om moet lachen... Bij de derde zwangerschap bel je maar even hoor, dan kom ik wel emmers legen en bamisoep (uuurrgl) koken.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. neef nano verdient punten! wie weet waar hij in de toekomst nog allemaal meer in gaat uitblinken :)

    groeten uit A'dam

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ja , het is bijna abnormaal hoe lief hij kan zijn. Ik heb daar ook al van geprofiteerd, toen hij bij mij logeerde, en ik, na een hele dag speeltuin en dubbelgevouwen zitten in een te kleine waterfiets, pijn in mijn rug had. Ga maar op de bank liggen oma, ik heb er allemaal zachte kussentjes voor je op gelegd. En inderdaad, zelf naar bed gaan en een verhaaltje hoeft dan vanavond niet. Het is maar goed dat hij af en toe ook boos wordt en kwaad naar buiten of boven loopt, anders zou je denken dat er iets mis is met dit kind: een addertje onder het gras, misschien. Maar als hij dan boos is weggelopen en weer terugkomt dan begint hij te lachen en wordt dan weer boos: stomme oma, je moet niet zo naar me kijken want dan kan ik niet boos blijven, dan moet ik lachen. Waarna we beiden met een uitbundige lachbui de boosheid weer verdrijven.
    Leuk kind hoor, die kleinzoon van me.

    dorine

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Het is echt een schatje, die Nano. En jij was écht zielig die eerste tijd van je zwangerschap. Ik hoop tenminste dat je dit alles nu achter de rug hebt!?
    Wat ik wilde vragen; heb je de 20weken-echo al gehad en hoe was die???
    Liefs, Jessica.

    BeantwoordenVerwijderen