Het is alweer vijf jaar geleden dat ik een
blogje schreef over hoe je beroemd kunt worden. Ik schreef dat toen vanuit het altijd warme Oeganda, en mijn grootste advies was dan ook om naar Oeganda te vliegen als je wilt ervaren hoe het is om beroemd te zijn.
Vijf jaar later weet ik dat het niet nodig is. Het enige wat je moet doen, is een kind worden dat naar school -en naschoolse opvang- gaat. Of, aangezien het niet zo gemakkelijk is om zomaar opeens kind te worden, maak een kind, zorg dat die oud genoeg is om naar school te gaan en geniet dan vanaf de zijlijn mee.
Het schijnt een bekend verschijnsel te zijn, maar ik wist nergens van. Inmiddels, zoonlief gaat 5 maanden naar school, weet ik er alles van. Ineens wordt overal waar we in het openbaar verschijnen, zijn naam geroepen, gefluisterd, gescandeerd. Zijn fans zijn gemiddeld zo rond 1 meter, maar soms zijn er ook grotere fans bij. Nano begint eraan te wennen, kijkt trots op, zwaait naar zijn aanhang, met zijn kin een beetje in de lucht, of bij de grotere fans juist een beetje verlegen naar beneden kijkend.
Het leukste is het dagelijkse parade-momentje als we van school naar huis fietsen. Langs de weg loopt een stoet aan kinderen, aanbidders, die voortdurend zijn naam scanderen. En Nano, die zit als een koning achterop mijn fiets, zwaait behendig naar alle mensen, draait zijn hoofd van de linkse stoep naar de rechtse om elke fan een blik te gunnen, en fluistert tussendoor opgewonden tegen me: 'Ze beginnen me allemaal te kennen, mama!'.
