jasje

Even leek de hele wereld te vergaan toen ik als elf jarig meisje voor het eerst ongesteld werd, dagen lang huilde om dat te verwerken en mijn vader mij probeerde te troosten met de legendarische opmerking: ' dan kun je nu zelf dat broertje maken dat je altijd wilde hebben' . Ik een kind maken??? Zelf???? Wat een vre-se-lij-ke gedachte. Ik gruwelde.

Het heeft vijf jaar geduurd om bij te komen van die opmerking. Ik was 16, had een mooie Kleindoenradenaar aan de haak geslagen, en in een kledingzaak werd ik verliefd op een klein bordeaux rood houwtjetouwtje-jasje. Als dat kleine kindje dat ik zelf zou kunnen maken, deze jas aan zou mogen, zou dat een hoop goedmaken, en zou het zelfs misschien nog wel eens léúk kunnen worden om kinderen te krijgen... En dus kocht ik het jasje. Ik hing het op mijn kamer als decoratie en droomde over ons kindje dat met zijn blonde lokken en blauwe kijkers erin rond zou rennen, want niet alleen mijn vriends naam had iets Scandinavisch.

Dat blonde kaboutertje is er nooit gekomen. Maar 12 jaar nadat mijn vader mij het schokkende nieuws vertelde, hangt dat jasje wel mooi aan mijn kapstok. En 's morgens als ik naar mijn werk ga, roept er een klein mannetje 'jas aan, jas aan' en komt met dat jasje aangerend, 'piep piep' doet ie zijn armpjes door de mouwen.


Wie had dat ooit verwacht, 9 jaar geleden, dat ik dit jasje toch nog zo snel zou gebruiken?
Oke, dat blonde engelenhaar is er niet van gekomen, maar hey, hoe had ik nou aan kroeshaar kunnen denken toen ik 16 was? Schinnen hield tenslotte wel van buitenlanders, maar buitenlanders hielden niet van Schinnen. Dus moesten wij het in onze jeugd doen met twee donkere kinderen in het dorp, geadopteerd uit Colombia, dus niet eens de real shit. In mijn fotoalbum van vroeger prijkt natuurlijk wel een foto waarin ik in één badje zit met het enige donkere jongetje van het dorp, en aan de muren van onze tienerkamers hingen posters van Afrikaanse kindertjes, en moriaantje natuurlijk, die was ook zo zwart als roet. Maar daar bleef het wel een beetje bij.

Maar ik had dus mooi wel gelijk, toen ik dat jasje 9 jaar geleden tegenkwam: het is zo gruwelijk nog niet om moeder te zijn, als je kind zo'n mooi jasje mag dragen!