Ik zou diep teleurgesteld zijn in mijn cd collectie, schat ik in. Niks begrijpen van waarom ik het werk doe wat ik doe en waar ik het doe. Flabbergasted zijn over het nageslacht dat ik op mijn 29ste al geproduceerd heb. Maar vooral denk ik dat ik als enorme rebelse puber met hanenkam niks zou snappen van al die clichés die ik zou zien, en het feit dat ik daar dus gewoon gelukkig van ben geworden.
Want clichés, die zijn er echt in overvloed in huize Eefju versie2.0.
Ligt babylief met een vinger in haar oog te porren terwijl je haar ziet denken 'wie stopt dat ding de hele tijd in mijn oog'. Zoonlief vertelt vol afschuw over een meisje in de klas die hem probeerde te kussen, en dat ie daar dus écht niet van gediend is 'gatver een kus.....blehhhhhhhh', om vervolgens in zijn broek te plassen om een ordinaire poep- en piesgrap.
En moeders, die met spuugvlekken op haar trui, wallen onder haar ogen en -ondanks dat het hoofd heus wel weet dat het niet slim is en er waarschijnlijkk nooit meer van zal komen, maar hormonen hormonen- rammelende eierstokken, haar kroost bekijkt, meteen de gebroken nachten, huilbuien die altijd precies tijdens het eten beginnen, lichamelijke ongemakken en aanvaringen met zoonlief vergeet. En gelukkig nog net niet met tranen in haar ogen beseft dat ze de meest lucky bastard ter wereld is.
Nee ik had aan dat vooruitzicht waarschijnlijk geen bal aan gevonden, ik had het -ondanks de afwezige vader- burgerlijk gevonden, bekrompen. Wat was ik toen nog naief :)
(maar ik zal de volgende keer weer eens iets rebelsers proberen te schrijven...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten