Een nieuwe tafelgenoot

Opeens heb je dat. Dat je naast je kijkt aan de tafel, terwijl je je avondmaaltje op eet en dat je beseft dat je een totaal andere tafelgenoot hebt dan de tijd daarvoor.
Eentje die uit het niets alle woorden die worden uitgesproken meeklapt, om de lettergrepen te tellen. Eentje die me per abuis, maar keer op keer, met 'juf' aanspreekt in plaats van met 'mama'. Eentje die met een ondeugend gezicht grapjes vertelt die hij van zijn klasgenootjes gehoord heeft. Die tussen de slappe lach door mij zijn nieuwe versie van een Sinterklaasliedje probeert te laten horen, waarbij de aanpassing die die enorme lachbui veroorzaakt niet meer behelst dan het Bonne Bonne Bonne te vervangen door Hondenpoep.
Die laat blijken niet meer alleen maar in het hier en nu te leven, door nu al zijn zorgen te uiten over groep 3, omdat ze daar geen speelhoeken meer in de klas hebben. Die gezonde twijfel uit over zijn juf, want ze heeft al een paar keer gezegd dat ze hem zou willen leren lezen, maar tot op heden heeft ze nog geen woord gehouden. Het zou toch niet zo zijn dat zij zelf helemaal niet kán lezen, vraagt hij zich hardop af.
Mijn tafelgenoot legt me, met zijn hand zijn hoofd ondersteunend, uit hoe vriendschappen werken en het nut van vergeven. Want hoezo is het nou weer raar dat ie vanmorgen met zijn vriendinnetje hand in hand zat in de kring terwijl hij gisteren nog thuis kwam met verhalen over ruzie in de poppenhoek. Dat was toch een andere da-hag!!
En terwijl hij met zijn bekend ge-mjam en zonder enige mokken de zuurkoolstamppot naar binnen smikkelt, zegt ie: ' behalve sla, spruitjes en mandarijntjes, vind ik ook zuurkool echt héél erg vies'.

Nooit geweten dat het zo leuk is; een kleuter aan je tafel!