Jubel en jolijt: ik ben in!
Nano is in een fase beland dat moeder boven aan de ladder staat. Regelmatig hoor ik hem tegen andere kinderen zeggen, met een mengeling van trots en adoratie: 'Míjn moeder zegt...', waarbij elk woord met kracht wordt uitgesproken. En alles wat daarna komt, is natuurlijk De Waarheid, en daar dient iedereen zich aan te houden, want zijn moeder heeft het ten slotte zo gezegd.
Ook als andere volwassenen hem iets zeggen of aanbieden, is Nano's repliek regelmatig: Even aan mijn moeder vragen of het mag. Want ja, hij gaat niet zomaar iets doen zonder dat de oppermoeder de goedkeuring heeft gegeven. Zelfs niet als ie daardoor een heerlijk snoepje misloopt.
Als je een poging doet te bedenken hoe het brein van een drie jarige werkt, dan zou je denken dat het voor een peuter lastig is te begrijpen dat dat voortdurende corrigeren door een moeder eigenlijk een heel positief iets is (want je leert wat grenzen zijn en ander pedagogisch geblaat). Niks is minder waar; nano snapt prima hoe nuttig dat is, en heeft zelfs medelijden met kinderen die het zonder corrigerende ouder moeten doen. Dat bleek wel toen we een liedje luisterde van wijlen Annie MG Schmidt. De tekst zal bij velen bekend zijn:
Ik ben lekker stout
Ik wil niet meer, ik wil niet meer!
Ik wil geen handjes geven!
Ik wil niet zeggen elke keer:
Jawel mevrouw, jawel meneer...
nee, nooit meer in m'n leven!
Ik hou m'n handen op m'n rug
en ik zeg lekker niks terug!
Ik wil geen vieze havermout,
ik wil geen tandjes poetsen!
'k Wil lekker knoeien met het zout,
ik wil niet aardig zijn, maar stout
en van de leuning roetsen
en schipbreuk spelen in de teil
en ik wil spugen op het zeil!
En heel hard stampen in een plas
en dan m'n tong uitsteken
en morsen op m'n nieuwe jas
en ik wil overmorgen pas
weer met twee woorden spreken!
En ik wil alles wat niet mag,
de hele dag, de hele dag!
En ik wil op de kanapee
met hele vuile schoenen
en ik wil aldoor gillen: Nee!
En ik wil met de melkboer mee
en dan het paardje zoenen.
En dat is alles wat ik wil
en als ze kwaad zijn, zeg ik: Bil!
----
Na de regel over het van de leuning roetsjen, zei Nano verontwaardigd: 'Dat mag toch helemaal niet'. Ik bevestigde dat, waarna hij al hoofdschuddend zei: 'tjonge jong, hebben die kinderen geen moeder, of zo?'
Jaha, het is volop genieten zo'n kind dat zijn moeder ziet als het beste in het leven. Ik teer er nog maar even op, want voor je het weet is die kleine Nano een grote dwarse puber, en ik hou mijn hart vast wat ik dan allemaal op mijn bordje krijg, iets zegt me dat het dan iets minder van een lofzang weg zal hebben dan nu....
(oke oke, eerlijkheid gebiedt mij te vertellen dat ik ook nu net zo goedeen stukje had kunnen schrijven dat een totaal ander beeld schept. Zo zou ik het bijvoorbeeld kunnen hebben over die nacht dat ik uit mijn slaap werd gewekt om vervolgens te horen te krijgen dat ik geen heks meer moest zijn... Of ik zou kunnen schrijven over hoe hij gisteren stampvoetend weg liep en op het paadje achter ons huis met een donderblik in zijn ogen de buurvrouw vertelde dat ie niet meer naar huis wilde, omdat hij zijn moeder 'écht niet meer leuk vindt'... Maar hey, ik ben malle pietje niet, optimistic is my middle name, en er is volgens mij nog maar zelden iemand gelukkig oud geworden door zijn geheugen te bevuilen met de negatieve kanten des levens. Dus ik hou me er vrolijk aan vast dat mijn zoon fan van me is!)
hoi eefju, magistraal weer je teksten, ik hoop dat je ze print en bewaard voor hem later of uiteindelijk op een cd zet.
BeantwoordenVerwijderenje zult toch maar zo'n moeder hebben!
Liefs mieke ex SR
Ja ja, ik ben er gisteren getuige van geweest. De buurvrouw probeerde hem nog te lokken met een ijsje. Maar Nano zei: ik krijg van mijn mama al een ijsje. En toen ik daarna een spelletje domino met hem zat te spelen, was de uitleg voortdurend: dat moet je zo doen, want dat heeft mama gezegd. De dubbele trein of het dubbele vliegtuig wilde ik dwars in de rij leggen, zodat je aan 2 kanten aan kunt sluiten. Kennelijk kende hij dit fenomeen niet. " heeft mama gezegd dat het zo moet?" vroeg hij vol wantrouwen. " ja, jokte ik, dat heeft mama tegen mij gezegd, want dat staat zo in de spelregels op het doosje". Pas toen werd de regel geaccepteerd.
BeantwoordenVerwijderenHij is echt een grote fan, en je bent inderdaad het baken waar hij zich naar richt en aan vastklampt. En dat is heel fijn voor een jongetje van 3 en een half om zo'n houvast te hebben!!!!!
liefs,
dorine
jaja...
BeantwoordenVerwijderenik kan me nog herinneren dat ik zijn vieze smoeltje wilde schoonmaken met een toetenpoetsdoekje maar meneer ervan overtuigd was dat het een billendoekje was. "ik ga het aan mama vragen en ze zal zeggen dat het een billendoekje is!!!" gevolgd door een subtiel "ik zet het je betaald!!!"
maar ik geef je groot gelijk: geniet er maar lekker van! (het beste kun je het een keer opnemen, zodat je tijdens die puberperiode voldoende bewijslast hebt om hem ervan te overtuigen dat hij jou echt wel de beste vindt!)
xx linda