herinneringen

Aan de vooravond van hun 60ste verjaardag, kijkt mijn moeder met afgrijzen toe hoe haar geheugen de eerste grote gaten begint te vertonen, terwijl mijn vader geboeid toekijkt hoe ook zijn geheugen hem in de steek begint te laten.
Ik ben 27, vanaf nu wordt ook mijn geheugen alleen nog maar minder (en dat is best zorgwekkend aangezien mijn geheugen al jaren een eigen leven leidt, en alles behalve betrouwbaar genoemd kan worden. Dat wordt nog wat op de vooravond van mijn 60ste verjaardag...)
De redding voor alle mooie familiemomenten vanaf nu komt van mijn zoon. Want die is 3,5, en zijn hoofd staat dus vanaf nu open om grote en kleine herinneringen op te slaan voor de rest van zijn leven (of uh, totdat hij zijn 60ste verjaardag viert!).


Leuke bijkomstigheid van deze fase is dat bij een hoop dingen in nano's dagelijkse leven bij mij herinningen van vroeger naar boven komen.

Op de fiets terug van het kinderdagverblijf wijst nano mij welke route hij wil dat ik vandaag naar huis neem. En meteen ben ik weer in Schinnen, 1985, klaar van het spelen bij de peuterspeelzaal, neem ik plaats achterop de fiets van mijn vader. En ik mag kiezen: rechts, rechtstreeks naar huis, of links, door de bossen, langs de afcent, langs het huis waar mijn oma geboren is, het huis waar mijn vader geboren is, en dan naar het huis waar ik geboren ben. Ik kies uiteraard voor links.

Ik zie Nano worstelen met zijn vingertjes. Hij probeert er drie tegelijk omhoog te steken, en dat is nog best lastig. Want probeer je de ene rechtop te steken, dan zul je altijd zien dat nummer vier vanzelf mee naar boven komt. En vier zou hij best graag willen zijn, want dan mag hij naar school, maar hij is natuurlijk gewoon drie. Dus gaat het vierde vingertje met hulp van zijn andere handje weer terug naar beneden, maar dan floept nummer 3 weer mee, en is hij opeens maar 2....
Ik mocht mee naar mijn moeders werk, het vormingscentrum. Twee heeeeeel grote meisjes kwamen naar me toe terwijl ik in een nisje stond. Ze vroegen hoe oud ik was. Ik durfde niks te zeggen, maar stak voorzichtig mijn drie middelste vingers in de lucht, terwijl mijn duimpje met man en macht probeerde mijn pink beneden te houden.

In het zwembadje ontdekt nano dat het water hem 'draagt'. 'Wauw mama, het lijkt wel of ik vlieg!'
'Ik loop op mijn handen, ik loop op mijn handen.' En 'Dit is diep voor de mieren' elke zomer klonken die twee regels uit volle borst als mijn zusjes en ik in onze heerlijke tuin in het badje de hitte trotseerden.

En als ik voor Nano een bus talkpoeder haal om de jeuk van de waterpokken wat te verzachten, ben ik zodra de geur van het poeder het busje verlaat, terug in de badkamer vroeger. Mijn lieve oma smeert me in, ik word gek van de jeuk. 'Niet krabben, niet krabben.'

Nu maar hopen dat Nano's hoofd over een aantal decennia ook vol is met warme herinneringen aan vroeger. En als hij later kinderen krijgt, hoop ik dat hij net als ik de wens heeft dat hij mag bijdragen om ook het hoofd van hun te vullen met een hele mooie herinneringen om later op terug te kijken, net als zijn moeder dat járen geleden ook voor hem deed...